Ik kijk naar hen en vervolgens naar mijn horloge. Ik vraag me af of het lukt naar de winkel te gaan, het boek te pakken en weer op tijd terug te zijn voor het feest begint. Maar ja, als je bedenkt hoe snel ik kan rennen en dat ik nog een paar uur heb, dan weet ik het wel zeker.
‘Rennen, wandelen, wat je maar wilt.’ Rayne knikt tevreden nu ze weet dat ze hun zin krijgen. ‘We wachten hier wel op je.’
Ik loop naar de garage. Het zou me een heerlijk gevoel geven om te rennen, al is het maar omdat ik me dan even heel sterk en onoverwinnelijk voel en niet zo onbeholpen tegenover alle problemen waarmee ik te maken heb. Maar het is nog licht buiten, dus kan ik beter de auto nemen. Bij de winkel aangekomen, zie ik dat Jude de boel eerder dichtgooit. Zijn sleutel steekt nog in het slot. ‘Moet jij je niet voorbereiden op een feest vandaag?’ vraag hij als hij zijn blik over mijn T-shirt, korte broek en teenslippers laat glijden.
‘Ik eh... ik ben iets vergeten.’ Ik knik. ‘Het duurt maar twee tellen, dus... eh... je kunt gewoon gaan, ik sluit wel af.’
Hij houdt zijn hoofd schuin en weet dat er meer achter steekt. Hij opent de deur voor me en gebaart me naar binnen voor hij meekomt en achter me aan loopt. Vanuit de deuropening kijkt hij toe hoe ik de la open en de geheime, dubbele bodem optil. Ik wil het boek net pakken als hij zegt: ‘Je gelooft nooit wie er vandaag in de winkel was.’ Ik kijk op, doe mijn tas open en stop het boek er diep in weg voor hij het verklapt. ‘Ava.’
Ik blijf als versteend staan en kijk naar hem alsof ik hem niet goed heb gehoord.
‘Ja, vertel mij wat,’ zegt hij grijnzend.
Ik slik en voel hoe mijn maag zich omdraait en door mijn lichaam lijkt te stuiteren. Het duurt even voor ik weer kan praten. ‘Wat wilde ze?’
‘Haar baantje terug, denk ik.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Ze heeft tot nu toe gefreelancet en zoekt weer iets met meer zekerheid. Ze keek erg verbaasd toen ik haar vertelde dat ik jou al had aangenomen.’
‘Heb je het haar verteld? Van mij?’ vraag ik ongelovig.
Hij gaat van de ene voet op de andere staan en kijkt me ongemakkelijk aan. ‘Ja, nou ja. Ik dacht, aangezien jullie toch bevriend zijn en zo...’
‘Wat deed ze toen? Toen je dat zei? Wat zei ze precies?’ Mijn hart bonkt in mijn keel en mijn blik laat hem geen moment los.
‘Nou, niet veel, eigenlijk. Ze leek gewoon erg verrast door het nieuws.’
‘Verrast dat ik hier was of verrast dat jij me hebt aangenomen? Wat verbaasde haar het meest?’
Door half dichtgeknepen ogen kijkt hij naar me. Dat is niet de reactie waarop ik hoopte.
‘Heeft ze iets gezegd? Over Damen of mij... of Roman? Iemand anders? Heeft ze ook maar iets gezegd? Je moet het me vertellen, ik wil elk detail weten, alles...’
Hij deinst achteruit de gang in met zijn handen opgeheven. ‘Geloof me, dat was het wel zo’n beetje. Ze is meteen weggegaan daarna, dus er valt weinig te vertellen. Nou, laten we maar gaan. Je wilt toch niet te laat zijn op je eigen feestje?’
Drieënveertig
Jude bood aan mee te rijden naar huis om te helpen met de voorbereidingen, maar ik wilde liever niet dat hij erachter kwam dat ik het boek nodig had voor de tweeling. Dus verzon ik een slap smoesje over een tekort aan plastic bekertjes en ik vroeg of hij die voor me wilde halen. Het liefst in rood, wit en groen. Vervolgens brak ik alle snelheidsrecords om thuis te komen en het boek af te leveren.
‘Eerst even een paar belangrijke regels,’ zeg ik met het boek tegen me aan gedrukt, ook al wapperen twee paar handen ongeduldig. ‘Ik kan jullie dit niet zomaar meegeven, want het boek is niet van mij. Jullie mogen het ook niet meenemen naar huis, want dan gaat Damen door het lint. Dus dit werkt alleen als jullie het boek hier bestuderen.’
Ze kijken elkaar aan en vinden het duidelijk geen aantrekkelijk idee, maar er valt niets aan te doen.
‘Heb jij het al gelezen?’ vraagt Romy nieuwsgierig.
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik heb geprobeerd de informatie in me op te nemen via handoplegging, maar er gebeurde weinig. Het is meer een soort dagboek.’
Rayne rolt ongeduldig met haar ogen en steekt haar handen uit naar het boek, wiebelend met haar vingers. Haar zusje legt uit: ‘Je moet dieper in de tekst graven. Tussen de regels door lezen.’
Ik kijk haar niet-begrijpend aan.
‘Je kijkt er nu te oppervlakkig naar,’ zegt ze. ‘Het is niet alleen in Thebaans schrift geschreven, maar ook nog eens in een soort geheimschrift. De woorden vormen een code.’
‘Het is een code binnen een andere code,’ verduidelijkt Rayne. ‘Beschermd door een spreuk. Heeft Jude dat niet uitgelegd?’
Ik kijk geschokt van de een naar de ander. Nee, dat heeft hij me zeker niet uitgelegd.