Hij vouwde de krant op en stak hem in zijn tas. Hij kon de kopieermachine op kantoor niet gebruiken, iemand zou het kunnen merken. Onderweg naar huis zou hij even bij een copyshop langsgaan. Na verloop van tijd vergeelden krantenartikelen, maar kopieën bleven hun kleur houden.
Dit was niet zomaar weer een verhaal in de krant. Hij voorvoelde dat dit verhaal, jaren later in het plakboek van zijn leven, een keerpunt zou kunnen zijn. Als hij zijn kaarten goed uitspeelde, zou dat zijn entreebewijs naar het Hooggerechtshof kunnen zijn.
En wie had dat meer verdiend dan hij.
Deel 4
Voorproces
29
Op vrijdag 30 januari pikte Jason op het vliegveld Case McAllister op en ging op weg naar Virginia Beach Circuit Court voor een hoorzitting die om elf uur zou beginnen. Ze waren overeengekomen dat Jason Case zou introduceren, dan over zijn toelating tot de rechtbank van Virginia pro hac vice - alleen voor deze zaak - zou beginnen, waarop Case de motie zou toelichten. Als de zaak ontvankelijk verklaard zou worden, zouden Jason en Case beiden de verdediging voeren, waarbij Jason de leiding zou hebben. Maar Case wilde deze eerste motie bepleiten en hij betaalde de rekeningen, waarmee alles gezegd was.
Onderweg naar het gerechtshof verwachtte Jason dat ze de te volgen strategie zouden bespreken, maar Case praatte liever over football. Hij vroeg ook naar Jasons vader, en Jason gaf een verkorte versie van zijn ervaringen met Kerst. Zijn vader had hem meegenomen naar de schietbaan. Een paar dagen later was hij zijn MD-45 gaan ophalen die Jason voor hem had besteld. De ruzies tussen vader en zoon waren natuurlijk zaken waar Case McAllister niets mee te maken had. Jason ging gauw op een ander onderwerp over.
'Wanneer kan ik mijn bijzondere bestelling op gaan halen, denk je?' vroeg hij, doelend op de MD-45 die speciaal voor hem gemaakt zou worden.
'Dat zal niet zo lang meer duren,' antwoordde Case. 'We zijn met Kerst een beetje achtergeraakt en we hebben nog het een en ander in te halen. Het maken van een prototype duurt ook altijd iets langer.'
.
Het gerechtsgebouw van Virginia Beach was een groot fort dat door een ondergrondse tunnel verbonden was met de stadsgevangenis en gesitueerd was aan de rand van een zich snel uitbreidende woonwijk, die bestond uit in koloniale stijl opgetrokken huizen van rode baksteen. Jaren geleden, toen de stadswijk in het zuidelijke, agrarische deel van de stad tot leven gekomen was, was het omringd geweest door maïsvelden. Nu werd het omringd door huizen, kantoorgebouwen en bedrijven. Bomen waren vervangen door het asfalt van parkeerplaatsen en de dieren in het wild door supermarkten en fastfood-restaurants.
Toen ze het gebouw naderden, was Jason verbaasd een groepje demonstranten te zien die rondliepen met borden en zich gewillig lieten filmen door een stuk of zes televisiecamera's. Jason wist dat dit een zaak was die veel publiciteit trok, maar al die aandacht voor een motie tot niet-ontvankelijkheid leek wat ongebruikelijk.
Het groepje demonstranten dat de vrieskou en een snijdende wind trotseerde, bleek in ieder geval aan zijn kant te staan. Vooral twee borden trokken zijn aandacht.
Wij zijn bedoeld om gewapend te zijn: God gaf ons een vinger om de trekker over te halen.
En op een ander bord dat voor de tv-camera's omhoog werd gehouden, stond in keurig gedrukte zwarte letters:
God schiep de mens; MD Firearms maakte hen gelijk.
Strak voor zich uit kijkend liepen Jason en Case langs de demonstranten heen. Toen ze de trappen opliepen, Case langzaam wegens zijn knie, hoorde Jason een van de demonstranten iets mompelen wat alleen voor Case McAllister bedoeld scheen te zijn. Het klonk als:'Neem ze te grazen, Case,' hoewel die er geen blijk van gaf iets gehoord te hebben.
Case leverde als een echte cowboy zijn pistool in bij het detectiepoortje van het gerechtsgebouw en maakte een praatje met de agenten. De twee advocaten werden door de roltrappen naar de tweede verdieping gebracht en volgden de bordjes naar rechtszaal acht. Toen ze er door de gang naartoe liepen, kreeg Jason zijn tweede verbazing van die morgen te verwerken.
De zaal zat stampvol. Ze drongen zich door de menigte heen en probeerden langs drie forse agenten, die in de deuropening stonden en een menselijke blokkade vormden, een blik in de zaal te werpen. Jason en Case drongen zich verder door de menigte heen en deze keer was er geen vergissing mogelijk. Er waren heel wat mensen die Case begroetten, hem de hand schudden of hem succes toewensten.
'Ken je die lui?' vroeg Jason.
'Verwante geesten.'
Case en Jason lieten hun rechtbankvergunningen aan de agenten zien en ze werden tot de rechtszaal toegelaten. In het gedeelte gereserveerd voor het publiek stonden slechts een stuk of tien houten banken, maar iedere plaats was bezet. Een televisiecamera die de beelden zou doorsturen naar de plaatselijke afdelingen, was langs een van de muren opgesteld. Langs de andere muren stonden mensen naast elkaar, wat ongetwijfeld een overtreding van de brandveiligheidsvoorschriften was.