Garrison speelde de rol van de perfecte zuidelijke heer door zich vanaf Memorial Day in pakken met een krijtstreepje te steken, die hij tot minstens twee weken na Labor Day onder zijn toga droeg. Tot zijn verdere uitrusting behoorden een ijzeren brilletje, zijn lidmaatschap van de Princess Anne Golfclub, een huis twee straten van de oceaan verwijderd, een mooie vrouw, twee kinderen en het lidmaatschap van een grote kerk in het Little Neck-gebied van Virginia Beach. Hij woonde zelden de diensten bij.
Garrison wist dat de andere rechters hem wel bruikbaar vonden, omdat hij niet vies was van media-aandacht en van rechtszaken hield die de publieke aandacht trokken. Toen de zaak Rachel Crawford bij de hoofdrechter van het Virginia Beach Circuit Court aanhangig werd gemaakt, wist Garrison onmiddellijk dat ze hem de zaak toe zou wijzen. Niemand anders zou alle rompslomp willen hebben van camera's in de rechtszaal, de publieke aandacht en het gebekvecht van de advocaten. Niettemin liet de hoofdrechter Garrison wachten tot een week voor de eerste hoorzitting van de zaak, een motie om de zaak niet ontvankelijk te verklaren op grond van de Wet bescherming van de legale wapenhandel, voor ze het hem liet weten.
Garrison was haar echter een stap voor. Hij had de zaak tijdens de cocktailparty's met Kerst al doorgenomen met zijn republikeinse maatjes, ervoor wakend een juridische mening over de zaak tot uiting te brengen. Hij had zelf nooit een wapen gehad, gaf de voorkeur aan zeilen en golfen, maar al zijn vrienden hadden er wel een. Naar hun weloverwogen mening was dit alleen maar poging om geld los te krijgen, gebaseerd op een tragedie waar MD Firearms geen enkele controle over had. En wat zou de volgende zaak zijn? Bier- en wijnbedrijven aanklagen omdat een dronken chauffeur een ongeluk veroorzaakt had?
Waarom Boeing niet aanklagen omdat ze de vliegtuigen gefabriceerd hadden waarmee de terroristen het World Trade Center waren binnengevlogen?
Garrison kon er niets tegenin brengen. Ook hij was van mening dat de aanklacht een misbruik van het rechtssysteem was. En per slot van rekening, had het Congres al niet een wet tegen dit soort zaken gemaakt?
Een rechter die oog had voor het bedrijfsleven zoals hij, en zeker een rechter die een voorstander van het Tweede amendement was, zou de zaak zo snel seponeren dat de advocaten, die beiden buiten het gebied woonden, zelfs de tijd niet zouden krijgen om erachter te komen waar ze de toiletten in het gerechtsgebouw konden vinden.
Maar toen het dossier vrijdagmiddag zijn kantoor bereikte, stuitte hij op een onverwacht probleempje. Het scheen dat de federale wet een uitzondering bevatte voor aanklachten die gebaseerd waren op het ondersteunen van of het aanzetten tot criminele activiteiten. Crawfords advocaat beweerde dat de fabrikant op de hoogte was geweest van de illegale schijnaankopen en er niets tegen had gedaan om er een eind aan te maken.
De zaak seponeren zou niet zo eenvoudig zijn als Garrison had gedacht.
Hij besloot een juridisch assistent tijdens het weekend wat aanvullend onderzoek te laten doen. Zelfs met voorbijzien van een federale wet, zou hij de zaak waarschijnlijk niet-ontvankelijk kunnen verklaren op grond van de theorie dat een fabrikant niet verantwoordelijk kan worden geacht voor de criminele daden van een derde partij, die niet als haar agent optrad.
Op maandag haastte Garrison zich door zijn agenda voor de morgen heen, at snel zijn lunch en besteedde de rest van de dag aan het doorspitten van alle jurisprudentie die de assistent hem had verschaft. Helaas was de wet niet erg duidelijk. Zijn gevoel zei hem dat hij de zaak moest seponeren, maar zijn verstand maande hem tot voorzichtigheid, omdat zijn uitspraak herzien zou kunnen worden. Een zetel in het Hooggerechtshof van Virginia lag binnen het bereik van iedere rechter; maar als deze zaak herzien zou worden, zou hij alle hoop daarop kunnen laten varen.
De regels stonden niet toe om een zaak niet-ontvankelijk te verklaren zodra ze was ingediend, tenzij de eiser zijn zaak met geen mogelijkheid zou kunnen winnen, zelfs als alles wat hij in zijn aanklacht beweerde volkomen waar was. Misschien moest Garrison nog even wachten tot het proces verder gevorderd was, nadat de eiser bij de procesvoering zijn toelichting had gegeven, en de zaak dan seponeren. Maar als hij dat deed, zou hij intussen een golf van kritiek over zich heen krijgen van de partij die hem zijn baan had bezorgd.
Maandagavond werd het bekend dat de zaak aan hem toegewezen was. In de krant van dinsdagochtend stond een verhaal over Garrison, voorzien van citaten van plaatselijke rechtbanktijgers die de rechter 'eerlijk,'
'evenwichtig' en 'veeleisend' noemden.
Een zeer gerespecteerde advocaat van een groot kantoor, Mark Strobel geheten, vatte het het beste samen: 'Hij is geen rechter die voorzichtig te werk gaat.'
Garrison deed de deur van zijn kantoor op slot en las het artikel een paar keer door. Er waren een paar zinnen bij die hijzelf anders geformuleerd zou hebben, maar voor het merendeel was hij het met de verslaggever roerend eens. Garrison kwam over als een rechter die er geen doekjes om wond en die zijn rechtszaal onder controle had.