'Dat ben ik wel van plan, ja.'
Jason bakte een paar pannenkoeken, hoewel zijn vader niet veel trek had. Er waren lange periodes van zwijgen, wat accentueerde dat ze weinig meer gemeen hadden. Tegen de middag werd het tijd om de cadeautjes open te maken.
Eerst maakten ze de pakjes open die Jasons zus had gestuurd. Daarna haalde Jason een klein pakje uit zijn koffertje.
'Bedankt,' zei zijn vader die het voorzichtig open begon te maken. De man had grote handen en Jason merkte dat ze licht beefden, waardoor het uitpakken lastig was. Zijn vader haalde ten slotte een stukje papier uit het doosje.
'Naar aanleiding van wat je gisteravond zei, wil je het misschien liever ruilen voor een ander model,' bood Jason aan.
Op het papier stond de afbeelding van een MD-45, het pistool waarmee Jason op de schietbaan geschoten had. Onder de afbeelding zat een cadeaubon voor de Bull's Eye Marksman winkel in Cumming, in Georgia.
'Ik heb de winkel gebeld en gevraagd wat een MD-45 kost. Die cadeaubon is goed voor het hele bedrag. Maar echt, pa, ik zal niet teleurgesteld zijn als je een ander pistool kiest. Je kunt die bon voor ieder pistool in de winkel gebruiken.'
'Ik heb nooit gezegd dat ze niet wisten hoe ze goede pistolen moeten maken,' zei zijn vader. Hij keek op naar Jason met iets van trots in zijn roodomrande ogen. 'Ik had nooit gedacht dat ik zoiets nog eens van jou zou krijgen.'
Vervolgens maakte Jason het cadeautje open dat zijn vader hem gegeven had. Een nieuw attachékoffertje van zacht leer. Een cadeaubon voor een kantoorboekhandel en nog een voor een kledingzaak. Jason moest toegeven dat zijn vader zijn best had gedaan.
'Wat voor soort wapens bezit je?' vroeg Jason zijn vader.
Zijn vader veerde op bij de vraag en ratelde toen een lijstje af van de exemplaren die hij had. Toen kreeg hij een briljant idee.
'Als je de grote verdediger van het Tweede amendement wilt worden, is het misschien een goed idee om te leren schieten. Toen je klein was, vond je moeder het niet goed dat ik je meenam naar de schietbaan en tegen de tijd dat je op de middelbare school zat...' Zijn vader keek een beetje droefgeestig. 'Nou ja, we brachten nooit veel tijd samen door. Vind je het goed als ik probeer een baan in de Fulton County Schietbaan voor vanmiddag te reserveren?'
Jason dacht er even over na. Als ze thuis zouden blijven, liepen ze het risico om weer ruzie te gaan maken. Misschien zou hij op de schietbaan iets leren wat nuttig zou kunnen zijn bij zijn zaak. En bovendien zou zijn vader zijn verdiende loon krijgen - harde geluiden om de kater nog te verergeren.
'Lijkt me een goed idee. Maar ik moet uiterlijk om acht uur op het vliegveld zijn.'
28
Een maand later
Gedurende de afgelopen zeven jaar zat rechter Robert A. Garrison Jr. de rechtbank voor in rechtszaal acht van Virginia Beach Circuit Court. Met zijn kleine en gedrongen voorkomen, zijn bleke huid en kale hoofd, zag hij er meer uit als een accountant die net een hectische belastingperiode had overleefd dan als een rechter. Maar met de macht van de voorzittershamer veranderde hij in een monarch. Hij regeerde met strakke hand en begon de zitting steevast een of twee minuten te vroeg. Hij hield ervan criminele gedaagden en hun advocaten de les te lezen en begunstigde openbare aanklagers schaamteloos genoeg om niemand de indruk te geven dat hij het niet zo nauw nam met misdaad.
Garrison stond graag in de belangstelling en deed een paar keer veel stof opwaaien over zijn unieke ideeën ten aanzien van proportioneel straffen. Twee achttienjarigen die beschuldigd waren van het vernielen van openbare schoolgebouwen kregen te horen dat ze naar zijn rechtbank terug moesten keren nadat ze ieder een kilo kauwgum van de onderkant van de schoolbanken hadden geschraapt. Om er zeker van te zijn dat ze hem niet in de maling zouden nemen, stuurde Garrison een hulpsheriff met hen mee om hen in de gaten te houden. Een andere beklaagde, beschuldigd van het veroorzaken van geluidsoverlast met de stereo-installatie in zijn auto, werd veroordeeld tot twaalf uur luisteren naar een bandje van een popzanger, opnieuw onder toezicht van een arme hulpsheriff die geen vlieg kwaad gedaan had.
Garrisons belangrijkste kwalificatie voor de rechtbank was niet zijn intellect, houding of proceservaring, maar zijn vader. Garrison senior was een van de meest succesvolle projectontwikkelaars die ooit bomen lieten platwalsen en de omgeving van dieren in het wild vernietigden. Gelukkig voor zijn zoon gebruikte hij zijn vrijgevigheid om plaatselijke Republikeinen te begunstigen die nu in de senaat van Richmond zaten. Ze betaalden de gunst terug door Robert Jr., een onbeduidende advocaat in de makelaardij, te benoemen in een vrijgekomen plaats aan de rechtbank van Virginia Beach Circuit Court.
De partijdige aard van de benoeming veroorzaakte wat onrust onder de lokale advocatuur, maar de juristen in Virginia Beach ontdekten al gauw dringender zaken om over te klagen en lieten Garrison verder ongemoeid.