Op weg naar huis praatten ze over allerlei koetjes en kalfjes, zoals Jasons werk, het onderzoek waar Corey mee bezig was, Coreys gezin. Corey had er behoefte aan om zelfs op iemand die zo onbeduidend was als Jason indruk te maken, en hij schepte dan ook voortdurend op over de een of andere zaak of overval, en vooral over arrestaties waarbij de verdachten een gevecht waren begonnen... en het overleefd hadden, om dat later te betreuren.
Toen ze nog zo'n vijf minuten van huis waren, draaide het gesprek op Jasons vader uit.
'Hij is meer gaan drinken als hij alleen is,' zei Corey.'Hij is zelfs een paar keer niet op zijn werk verschenen.'
Het nieuws verbaasde Jason niet, maar hij had er geen idee van wat hij eraan kon doen. Zijn vader dronk al jaren. De alcohol maakte hem somber en loslippig. Hij haalde uit naar iedereen die er met hem over wilde praten. Jasons oplossing was er zich niet mee te bemoeien.
'Hij is trots op je, Jason,' zei Corey, zijn ogen op de weg gericht.'Hij zegt waarschijnlijk nooit iets tegen jou, maar hij schept altijd over je op - zijn zoon, de geweldige advocaat.'
Als Corey net gezegd zou hebben dat hij met de koningin van Engeland getrouwd was, zou Jason niet verbaasder zijn geweest. Jasons vader zei dergelijke dingen nooit tegen hem zelf. Hij had alleen maar kritiek op hem, had altijd iets op hem aan te merken. Lovende woorden kwamen in zijn vocabulaire niet voor.
'Dat verbaast me,' zei Jason.
'Hij had natuurlijk liever gehad dat je openbaar aanklager was geworden, maar hij is niettemin trots op je.'
Dan verbergt hij het goed, dacht Jason. Hij stelde het niettemin op prijs dat rechercheur Corey hem dit vertelde. De komende vierentwintig uur zouden er wat dragelijker door worden. Het enige wat Jason ooit van zijn vader had gekregen, was een diep gevoel van teleurstelling. Hij wilde dat zijn zoon rugby zou gaan spelen, maar die koos voor voetbal. Hij wilde dat zijn zoon een Navy Seal zou worden, maar die wilde toneelspeler worden. Toen Jason rechten ging studeren, praatte zijn vader over de openbare aanklagers die hij bewonderde. Nu was Jason advocaat en verdedigde hij mensen.
Ze bereikten het huis en Corey parkeerde de auto op de oprit. 'Ik vind het geweldig dat je het zo goed doet,' zei hij. Hij draaide zich om en keek Jason nu recht aan. 'Ik ben blij dat je deze tweede kans goed benut hebt. Ik wist toen dat je in feite een goed joch was.'
Jason had half en half al verwacht dat Corey het over die avond van tien jaar geleden zou gaan hebben, de avond die Jasons leven voorgoed veranderd had. Het was de avond waarop hij erachter was gekomen dat politieagenten soms hun eigen wetten schreven. Niettemin voelde hij zijn maag samentrekken.
Zo nu en dan praatte Corey er wel een keer over. Jason voelde dat Corey zich ervan wilde verzekeren dat zijn geheim nog steeds veilig was, dat Jason erkende dat hij nog steeds bij hem in het krijt stond, een schuld die hij nooit ten volle zou kunnen terugbetalen.
'Daar ben ik nog niet zo zeker van,' zei Jason. Hij staarde uit het raam en voelde weer een en al schuldgevoel. Dit was de eigenlijke reden waarom hij het niet prettig vond Corey in de buurt te hebben; hij herinnerde hem voortdurend aan de ergste nacht van zijn leven. 'Goeie kerels verraden hun vrienden niet.'
'Och, iedereen maakt fouten,' zei Corey meegaand. 'En je hoeft je door één stomme fout nietje leven lang te laten achtervolgen.'
Jason knikte. Hij wist dat het geen zin had om hierop door te gaan. Hij moest rechercheur Corey dankbaar zijn, geen wrok tegen hem koesteren.
'Dat weet ik,' zei hij.
Hij slikte de woorden die hij werkelijk wilde zeggen in. Het blijft me hoe dan ook mijn leven lang achtervolgen.
25
Jason kwam slechts een of twee keer per jaar thuis. De laatste paar keer was het hem opgevallen hoezeer het daar veranderd was. Het was een klein, gelijkvloers stenen huis in een van de oudere buurten van Alpharetta. Jasons vader had het gekocht om te ontsnappen aan het huis dat zoveel herinneringen aan Jasons moeder bevatte.
Het stemde Jason droevig om het geleidelijke verval van dit huis te zien: het onkruid dat in de tuin groeide, de gevlekte vloerbedekking die vervangen moest worden, de uitgesleten tegels op de vloer in de badkamer en in de keuken.
En alles stonk naar bier.
Met een halfslachtige verwijzing naar de feestdagen had zijn vader een stoel in de huiskamer verplaatst en er een kunstboom neergezet. Hij had niet de moeite genomen om het huis aan de buitenkant te versieren, waardoor het een uitzondering vormde in een omgeving die op alle denkbare manieren fonkelde van de aangebrachte feestverlichting.
Jason gooide zijn bagage in zijn oude slaapkamer, een kamer die nu dienstdeed als opslagruimte, en stapte over de dozen en het overtollige meubilair dat op de vloer stond heen. Hij dacht erover om een paar oude vrienden van de middelbare school te bellen, maar bedacht toen dat ze waarschijnlijk plannen met hun families zouden hebben. In plaats daarvan keek hij tv en surfte op de computer van zijn vader wat rond op het internet.