Sherwood boog zich naar voren. Hij vond het vervelend dat hij dit moest doen, maar Lassiters reactie bevestigde zijn beslissing. 'Het bedrijf moet verder zonder jou, Andrew. Onze cliënten verliezen hun vertrouwen in ons. De laatste paar maanden zijn erg zwaar geweest. Het bestuur is het ermee eens dat het tijd is voor verandering.'
Sherwood zweeg even om zijn woorden door te laten dringen. Het was duidelijk dat hij Lassiter verbijsterd had. De man staarde even voor zich uit en zette toen zijn laptop behoedzaam op de grond, alsof hij plotseling te zwaar geworden was om te dragen.
'Het spijt me,' zei Sherwood. 'Ik weet dat dit een slecht moment is, maar ik heb een goede ontslagregeling voor je getroffen.'
Lassiter wilde iets zeggen, maar kon het niet. Het leek erop of hij ieder moment in tranen zou kunnen uitbarsten.'Heb je dan al een bestuursvergadering gehad?' slaagde hij er uiteindelijk in te zeggen.
'Ik heb ieder bestuurslid afzonderlijk gesproken.'
In de daaropvolgende minuten legde Sherwood hem de details van de ontslagregeling uit. Hij kreeg een bedrag van tweeënhalf miljoen mee. In aanvulling daarop kon Lassiter zijn vijftien procent aandelen in het bedrijf houden die hij te gelde zou kunnen maken als het bedrijf de beurs op zou gaan. In ruil daarvoor wilde Justice Inc. een door hem ondertekend ontslagbewijs en een vertrouwelijkheidscontract hebben.
Tegen de tijd dat Sherwood was uitgesproken, had Lassiter zich weer enigszins hersteld. Zijn glazige blik was verdwenen. Hij zette zijn bril op, pakte zijn laptop en ging staan. Hij schraapte zijn keel, een, twee keer. 'Dit kun je niet maken,' zei hij. 'Ik heb vrijwel ieder programma dat we gebruiken, ontworpen.'
'Die zijn allemaal te koop,' zei Sherwood, nu iets nadrukkelijker. Hij ging eveneens staan.'En dat weet je, Andrew. Dit is de beste manier.'
Lassiter beefde, maar zijn gezicht was vastberaden. 'Ik ben je werknemer niet, Robert. We zijn compagnons. We zijn dit bedrijf samen begonnen.'
'Dit gevecht wil je niet, Andrew.'
'Ik ga naar mijn advocaat.'
Sherwood zuchtte en kwam achter zijn bureau vandaan. Hij legde een hand op Lassiters arm. Lassiter staarde hem aan, door hem heen. 'We hebben samen een goede tijd gehad, Andrew. En ik hoop dat we vrienden kunnen blijven. Maar ik heb als vertrouwensman nu eenmaal verplichtingen tegenover onze aandeelhouders en het bestuur, om onze cliënten dan nog maar niet te noemen.' Hij kneep Lassiter even in de arm. 'Ik had dit door personeelszaken kunnen laten afhandelen, maar ik voelde me verplicht om dit zelf te regelen. Ik vind het echt heel vervelend.'
Lassiter keek hem even aan, maar zei niets. Hij deed een stap opzij en liep naar de deur.
'Wacht even,' zei Sherwood.'Ik heb je laptop nodig.'
Lassiter keek even naar zijn laptop en toen weer naar Sherwood, met zijn mond open van ongeloof. Sherwood stak zijn hand uit.'Ik wil hem nu hebben.'
Lassiter klemde hem vast als een rugbyspeler de bal. Er verscheen een woeste blik in zijn ogen alsof hij ieder moment zou kunnen uitbarsten.
'Terwijl wij dit gesprek voeren, zijn er mensen die al je persoonlijke dingen in je kantoor inpakken,' zei Sherwood. Zijn stem was vast alsof hij iemand toesprak uit een dossier. 'Rafael wacht hier op de gang om je naar buiten te begeleiden. Ik wil je computer en je sleutels. Maak het niet moeilijker dan het al is, Andrew. Je kent ons beleid.'
Lassiter, zijn gezicht vertrokken, aarzelde nog even voordat hij de computer aan Sherwood gaf. Met bevende vingers haalde hij een sleutelbos uit zijn zak en haalde er de sleutels van zijn kantoor af.
Hij zag er meelijwekkend uit en had tranen in zijn ogen. Het was net alsof Sherwood hem zojuist tot de elektrische stoel veroordeeld had, in plaats van dat hij hem een ontslagvergoeding van een paar miljoen had aangeboden.
'Gaat het een beetje?' vroeg Sherwood.
Lassiter keek hem aan alsof hij niet kon geloven dat Sherwood het lef had zo'n vraag te stellen.
'Hier klopt niets van,' zei Lassiter. Hij schraapte deze keer niet zijn keel. 'Hier klopt helemaal niets van.' Hij draaide zich als in trance om en deed de deur open.
Buiten het kantoor stond Rafael Johansen hem op te wachten.
Toen Lassiter vertrokken was, ging Sherwood weer achter zijn bureau zitten en stak een sigaar op. Hij wist dat Lassiter het aanbod met zijn advocaat zou overwegen en dan tot bezinning zou komen. Sherwood had dit eigenlijk moeten laten afhandelen zoals andere directeuren dat deden - door personeelszaken. Maar dat was nooit zijn stijl geweest.
Hij nam een lange trek van zijn sigaar om zijn zenuwen weer de baas te worden. Andrew Lassiter was een goede vent. Briljant eigenlijk. Justice Inc. zou zonder hem nooit zo ver gekomen zijn. Maar als vertrouwensman had Sherwood nu eenmaal zijn verplichtingen en daarbij mochten vriendschappen niet in de weg staan.
Soms haatte hij zijn werk.
23
Het bericht op zijn antwoordapparaat verraste Jason. Sinds hij drie maanden geleden bij Justice Inc. was weggegaan, had hij niets meer van Andrew Lassiter gehoord.