Het tweede koffertje bevatte een glanzend pistool dat Davids behandelde met de trots van een vrouw die net haar eerste kind gekregen heeft.'Het is een prototype,'legde ze uit.'Een MD-45. Vijfduimse loop. Gemaakt van blauw staal en een aluminiumlegering. Kolf van rozenhout. Twee magazijnen met zes patronen.'
Ze laadde het pistool en gaf het aan Jason. Het was veel lichter dan de MD-11, met een handgreep die precies in Jasons hand paste. Davids liet de doelen weer omhoog komen en verplaatste ze naar een afstand van twintig meter.
Jason keek over het pistool heen en Davids corrigeerde zijn houding. 'Een beetje meer ontspannen. Breng het pistool recht omhoog. Elleboog niet buigen.'
In tegenstelling tot zijn kwalijke neef voelde de MD-45 glad en prettig aan in Jasons zwetende handen. De trekker had een uitstekende veiligheidspal die snel versteld kon worden. Hij vuurde efficiënt en met veel grotere nauwkeurigheid. Het pistool had een groot kaliber kogels, maar gaf een veel geringere terugslag. Door de langere loop was het gemakkelijker het doel te raken, zelfs op grotere afstand - niet precies in het hart, maar wel in de schouder en een enkele afgedwaalde kogel in de dij. Hij miste slechts een keer het hele doel.
Toen hij het pistool leeggeschoten had, verwijderden Jason en Davids hun oorbeschermers en veiligheidsbrillen.
'Vind je het leuk?' vroeg Davids.
'Ja.'
'We zullen er een voor je bestellen, Noble. Ik zal hem naar een dealer in Virginia Beach sturen. Het is een prototype met alle beveiligingen die we de laatste tijd ontwikkeld hebben. Ben je er klaar voor?'
'Helemaal.'
'Een ingebouwd GPS-systeem om het pistool te kunnen opsporen. Mocht het ooit gestolen worden, dan weet je waar je het zoeken moet.
Het heeft ook een veiligheidspal die alleen op jouw vingerafdruk reageert, zodat alleen jij het wapen kunt afvuren.'
Jason wist dat er zulke pistolen op de markt waren. In een paar rechtszaken die hij had bekeken, werd zelfs gesteld dat het achteloosheid was als er geen gebruik gemaakt werd van dit soort beveiligingssysteem. Maar Jason had niet geweten dat MD Firearms aan dit prototype werkte.
'Ik dacht dat het bezit van zo'n wapen wel handig was voor je contacten met de media of misschien wel voor je slotpleidooi,' zei Davids. 'Je zult vaak te horen krijgen dat wij er alles aan doen om zoveel mogelijk semi-automatische aanvalswapens op de markt te brengen en dat we grote kooplieden van de dood zijn. Misschien is het dan handig om te zeggen dat je een wapen van MD Firearms bezit, een wapen met een GPS-systeem en een veiligheidspal die alleen op jouw vingerafdruk reageert. Dat soort publiciteit zal tevens onze verkoop bevorderen.'
Jason was daar nog niet zo zeker van. Hij dacht dat hij beter over zou komen als hij zou zeggen dat hij zijn hele leven nog geen vuurwapen had gehad. Op die manier kon niemand hem ervan beschuldigen dat hij deel uitmaakte van de wapenindustrie. Maar Davids vroeg nu niet bepaald zijn toestemming. Hij had het gevoel dat hij zijn cliënt alleen maar voor het hoofd zou stoten als hij het cadeau afwees.
'We zullen nog een paar keer schieten en dan je vingerafdrukken af laten nemen,' zei Davids terwijl ze het prototype herlaadde. 'Ons marktonderzoek heeft tot dusver nog maar één probleempje met de MD-45 opgeleverd.'
Jason wachtte, nog steeds niet helemaal bekomen van het idee dat hij een pistool zou bezitten.
'Met al die beveiligingsfoefjes is er niemand die het wil kopen.'
.
Jason verliet de stad zonder zijn vader te bezoeken. Hij had minstens een week lang niet met hem gesproken en zijn vader kon op geen enkele manier weten dat hij naar Atlanta gevlogen was.
Het zou gauw genoeg Kerst worden en dan was Jason verplicht om hem een bezoek te brengen. Hij zou het kort houden, de avond voor Kerst en Eerste Kerstdag, en ervoor zorgen dat hij door een of ander probleempje op zijn kantoor terug moest op Tweede Kerstdag. Jasons oudere zus was getrouwd en naar Californië verhuisd. Ze kwam alleen maar om het jaar, en was vorig jaar geweest.
Jason had een grote hekel aan Kerst.
22
Een week later
Robert Sherwood wilde niets liever dan Andrew Lassiter de nek omdraaien, maar hij besloot zichzelf vierentwintig uur de tijd te geven om weer wat kalmer te worden. Met het vonnis over het medicijnpatent was het de tweede keer in drie maanden dat Justice Inc. ernaast zat. Sherwoods telefoon stond roodgloeiend. Zijn pogingen om zijn cliënten te kalmeren hadden slechts een beperkt succes. Felix McDermont, Sherwoods grootste en meest onvoorspelbare cliënt, was buiten zichzelf van woede.
'Schrap mij maar van je lijst,' zei hij tegen Sherwood. 'Met het opgooien van een muntje krijg ik dezelfde resultaten.'
'Neem geen overhaaste beslissing. Ons resultaat is nog steeds negentig procent.'
'Gebaseerd op jouw aanbeveling veertig miljoen verliezen was een overhaaste beslissing,' antwoordde McDermont. 'Het beëindigen van onze relatie is dat niet.'