Op de voorgevel was een bord geplaatst met het adres en de naam MD Firearms. Langs de trottoirs stonden netjes geknipte heggen. Het harige vingergras dat in dit gebied een gazon moest voorstellen, was in het winterseizoen bruin gekleurd.
Jason had zich een heel ander gebouw voorgesteld. Het beruchte MD Firearms, dat in de media zo veel aandacht kreeg, zag eruit als ieder willekeurig, gerespecteerd Amerikaans bedrijfspand dat een product fabriceerde om er iets mee te verdienen.
'Dat daar is onze productieafdeling,' zei de chauffeur. 'Aan de andere kant ligt de schietbaan, maar die kun je vanaf deze plaats niet zien. En dit gebouw hier vooraan, dat eruit ziet als een verbouwde basisschool, is het wereldwijde hoofdkwartier van MD Firearms.'
Jason bedankte de chauffeur toen die hem afzette bij de ingang en hem zijn koffertje overhandigde. 'De receptioniste weet dat u eraan komt,' zei de chauffeur.
Jason haalde een vijfdollarbiljet uit zijn zak en probeerde het aan de chauffeur te geven.
'Nee, bedankt,' zei de man. 'Ik werk voor het bedrijf. We mogen geen fooien aannemen.'
'O. Nou, in ieder geval bedankt.'Jason haalde een keer diep adem en liep het gebouw binnen.
20
De onheilspellende grootte van het gebouw was slechts de eerste van vele verrassingen. Melissa Davids begroette Jason in de hal en gaf hem een persoonlijke rondleiding op de productieafdeling.
Ze leek in niets op de gedreven voorstander van handvuurwapens die hij op televisie had gezien. Ze kende de meeste productiemedewerkers bij naam en informeerde belangstellend naar hun plannen met Kerst. Hoewel Davids een kleine, onopvallende vrouw was, imponeerde ze iedereen in haar omgeving met haar persoonlijkheid. Ze had de gewoonte om mensen bij hun achternaam te noemen en op de een of andere manier klonk dat minder formeel en intiemer dan dat ze hun voornaam gebruikt zou hebben. De fabriek maakte een nette en zakelijke indruk, het soort atmosfeer dat je in ieder goed geleid productiebedrijf kon aantreffen, met uitzondering dan van het feit dat dit bedrijf wapens produceerde waar mensen elkaar mee doodschoten.
Na de rondleiding nam Davids Jason mee terug naar haar kantoor dat zich vooraan in het gebouw bevond. Het was ongeveer half zo groot als dat van Jason. Aan de muren hingen foto's van Melissa's echtgenoot, kinderen en kleinkinderen. Ze pakte de telefoon op en vroeg Case McAllister naar haar kantoor te komen.
Een paar minuten later kwam de chauffeur, een sluw glimlachje op zijn gezicht, het kantoor binnen. Het duurde even voordat Jason het door had. Verbijsterd schudde hij de man de hand.
'We hebben al kennisgemaakt,' zei Case. 'We zijn samen van het vliegveld hier naartoe gereden.'
Jason kon wel door de grond zakken dat hij niet goed geluisterd had toen de man zich voorstelde. Het was waarschijnlijk zoiets als een lakmoesproef geweest om na te gaan hoe een advocaat zou omgaan met iemand met een nederig baantje als chauffeur. In gedachten ging Jason zijn gesprek met Case nog eens na en probeerde zich te herinneren of hij niets stoms gezegd had.
'Heeft Melissa je de regels voor vergaderen al verteld?' vroeg Case.
Regels voor vergaderen? 'Nee.'
'Ze heeft een grote hekel aan vergaderingen,' zei Case. 'Ze gelooft dat commissies en vergaderingen de plaatsen zijn waar ideeën een langzame dood sterven. Iedere vergadering bij MD Firearms waarbij Melissa aanwezig is, is er een waarbij iedereen blijft staan. Als we niet binnen een halfuur klaar zijn, houden we ermee op.'
'Goede regels,' zei Jason.
'Hoe heeft hij zich gehouden tijdens de rit?' vroeg Davids.
Case raadpleegde de blocnote die hij bij zich had.'Een beetje linkser dan de meesten van onze externe juristen. Is niet zo gek op jagen en is geen wapenliefhebber. Hij heeft niet zo'n grote hekel aan pietluttige rechtszaken als jij en ik.'
Jason voelde zich rood worden en hij begon zich af te vragen hoe hij dit aan Robert Sherwood zou moeten uitleggen. Ik verloor de cliënt nog voordat ik goed en wel binnen was.
'Ook nog positieve punten?' vroeg Davids.
'Een paar. Hij rijdt in een Ford F150 truck en zijn vader is een politieman.' Dit ontlokte een goedkeurend knikje van Davids. 'Hij is ook fan van de Georgia Bulldogs. Afgestudeerd aan de Universiteit van Georgia.'
'Kan slechter,' zei Davids.
De hele gedachtewisseling voelde surrealistisch aan, alsof hij was opgeroepen voor militaire dienst en nu moest aanhoren hoe er over hem gedacht werd. Ze praatten langs hem heen alsof hij niet bestond.
Maar toen richtte Case McAllister zich tot hem. 'We hebben met een paar andere advocaten die in aanmerking komen gesproken die ons beiden verzekerd hebben dat we, op grond van de Wet op bescherming van legale wapenhandel, een verkorte procedure kunnen krijgen. Ze zeiden dat ze de zaak in minder dan zes maanden zouden kunnen regelen. Heb je die mogelijkheid ook overwogen?'
De vraag bracht Jason nog meer van zijn stuk, niet omdat hij niet naar de betreffende wet gekeken had, maar omdat hij niet had geweten dat hij met een paar andere advocaten moest concurreren. Hij wilde deze zaak graag hebben en Robert Sherwood had gedaan of hij de enige was die gevraagd zou worden. Maar hij kon niet zo maar even een juridisch advies bedenken om daarmee een cliënt binnen te halen.