Blake dacht hier even over na en bestudeerde zijn handen. Toen hij weer opkeek, zag Kelly tranen in zijn ogen.
'Ik weet dat je dit steeds weer opnieuw hoort,' zei hij, maar het gaat niet om het geld. Als we een aanklacht indienen, en ik weet nog steeds niet of ik dat zal doen, maar als we het doen, nemen we geen genoegen met een schikking.'
Kelly werkte nu vijf jaar bij B&W. Iedere cliënt beweerde dat het om het principe ging. Maar voor de meesten was het principe waar het uiteindelijk om ging, de grootte van het geldbedrag dat de tegenpartij als schikking aanbood. Ze had de indruk dat Blake een uitzondering zou kunnen zijn.
'Een zaak als deze is niet eenvoudig,' zei ze.'Hij kan jaren duren. Jij en ik zullen meedogenloos worden aangevallen door de NRA en hun medestanders.' Ze wachtte even om de ernst van haar waarschuwing te benadrukken.'Ben je daartoe bereid?'
In reactie haalde Blake zijn portefeuille uit zijn achterzak. Hij sloeg hem open en haalde er een opgevouwen stukje papier uit met een korrelige, bruinwitte afbeelding erop. Hij vouwde het papiertje behoedzaam open en schoof het over de tafel heen naar haar toe.
'Hier.' Hij draaide het papier om en de afbeelding werd nu duidelijk. Het was een 3-D echoscopie. De baby in Rachels baarmoeder lag in de typische foetushouding en zag er behaaglijk en tevreden uit.
De afbeelding schokte Kelly.'Hoe ver was ze?'
'Tweeëntwintig weken.'
Kelly aarzelde en probeerde haar persoonlijke leven te scheiden van haar professionele. Ze moest zich concentreren op Blake en Rachel. 'Weet je of het een meisje of een jongetje was?'
'Een meisje,'
'Hadden jullie al een naam bedacht?'
'Rebecca.'
Rachel en Rebecca. Bijbelse namen.
'Wat erg,' zei Kelly. Ze vouwde het papiertje behoedzaam op, alsof het een kostbaar kunstwerk was, en gaf het terug aan Blake.
Op het nieuws was gezegd dat Rachel zwanger was, dus dat was geen verrassing. Maar het werd allemaal veel reëler nu ze de echoscopie gezien en de naam gehoord had. Een persoon. Een baby op de veiligst denkbare plaats, gewelddadig afgeslacht.
Kelly had dit soort gedachten de afgelopen zeven jaar angstvallig gemeden. Als de onderzoekscommissie groen licht zou geven om de zaak aan te spannen, zou deze zaak wel eens zwaarder en persoonlijker kunnen worden dan elke zaak die Kelly tot nu toe behandeld had.
14
Vier dagen later, op een koude vrijdagmorgen in november, presenteerde Kelly haar voorstel aan de bedenkelijk kijkende onderzoekscommissie van B&W.
Ondanks al zijn PR en personeelsadvertenties die het tegendeel beweerden, was B&W stevig verankerd in de cultuur van 'oude-jongens-krentenbrood.' De vijf somber kijkende gezichten in de commissie behoorden toe aan oude, mannelijke, blanke, goed in het pak zittende juristen. Het waren ook de meest conservatieve en pessimistische partners in de firma, strategisch in de commissie geplaatst, omdat de firma van mening was dat de beste tijd om lastige cliënten te ontslaan vijf minuten voor de ondertekening van de overeenkomst om hen te vertegenwoordigen was.
Kelly was ongeveer halverwege haar presentatie toen de vragen losbarstten.
'En hoe staat het dan met de theorie van onafhankelijk overstijgende oorzaak. Maken de daden van deze kerel... hoe heet hij ook weer?'
'Jamison.'
'O ja. Maken zijn criminele daden de vervolging van MD Firearms niet onmogelijk?'
Voor Kelly antwoord kon geven, nam een ander commissielid het woord. 'Ze stelt geen nalatigheidtheorie voor. Ze zegt dat dit bedrijf publieke overlast veroorzaakt door de verkoop aan malafide wapenhandelaren. Onder een overlasttheorie wordt causaliteit anders geanalyseerd.'
'In feite,' zei Kelly,'stel ik beide voor.'
'Ook als we deze zaak tegen een onkostenvergoeding nemen, wie betaalt dan de aanloopkosten?'
'Ik stel voor dat onze firma die voorlopig voor zijn rekening neemt.'
'Die kunnen tot wel honderdduizend of meer oplopen,' mompelde iemand.
Hebben jullie de enquêtes over wapenbeheersing gezien?' vroeg een van de leden. 'De meerderheid van de Amerikanen steunt het Tweede amendement.'
'Wat heeft dat er nu mee te maken,' wierp een ander commissielid tegen.'We vallen het Tweede amendement toch niet aan.'
'Dat is alleen maar een woordenspelletje,' kaatste de ander terug. 'Je weet net zo goed als ik dat dit alleen maar een manier is om ervoor te zorgen dat de Amerikaanse burger geen wapen meer mag bezitten.'
En zo ging het verder. De voorstanders van wapenbezit discussieerden met de tegenstanders en Kelly kon er nauwelijks een speld tussen krijgen. De mannen hadden van tevoren hun standpunten ingenomen en waren niet tot andere gedachten te brengen. Uiteindelijk gaven ze Kelly toestemming de zaak aan te nemen met een stemming van drie tegen twee.
Er was echter een onverwachte wending. John Lloyd, de voorzitter van de commissie die voor had gestemd, stelde voor dat B&W de zaak pro Deo zou behandelen in plaats van tegen een onkostenvergoeding.