De Washington Post had haar in het artikel een kruising genoemd tussen een topsporter en een juridisch journaliste, een nogal vergezochte vergelijking naar Kelly's mening. In hetzelfde artikel had gestaan dat ze nogal gedreven was, 'een dominante persoonlijkheid' in de woorden van de verslaggever. Het feit dat Kelly zich twee jaar later nog precies de woorden kon herinneren, bewees misschien dat hij gelijk had.
Hoe dan ook, de personeelschef van B&W was niet op haar achterhoofd gevallen en ze liet Kelly vaak stagiairs interviewen.
Maar Geoff deed geen moeite zich beter voor te doen dan hij was en hij hing niet de macho uit.'Verbazingwekkend,' zei hij, toen Kelly haar verhaal gedaan had.'Ik zou niet het lef gehad hebben om dat allemaal te doen.'
Geoff was lang en een beetje aandoenlijk; hij had blond stekeltjeshaar, maar zijn cijferlijst was bezaaid met tienen. Als B&W hem aan zou nemen, zou hij vast komen te zitten in de bibliotheek om ingewikkelde plannen voor belastingontduiking of voor speculatieve overnames na te gaan pluizen. Hij zou geen minuut de tijd hebben om zich druk te maken om daklozen of ouderen.
Kelly wikkelde het interview zo efficiënt mogelijk af en bracht de jongen, vijf minuten voor tijd, naar het kantoor van de volgende advocaat. Ze liep snel weer terug naar haar eigen kantoor zodat ze, voordat ze haar volgende afspraak had, het vragenformulier zou kunnen invullen. Ze gaf Geoff op de puntenlijst van één tot tien een paar cijfers onder de vijf, laag genoeg om ervoor te zorgen dat hij niet zou worden aangenomen. Kelly vond het een aardig joch, zo zeer dat ze niet bereid was om hem te onderwerpen aan de hogedrukpan van B&W. Alleen de sterksten overleefden het in Kelly's firma. Haar partners zouden Geoff te grazen nemen en hem dan laten vallen.
13
Later op de dag wachtte Kelly op het telefoontje van de receptioniste. Ze probeerde nog een paar lopende zaken door te nemen, maar dat lukte niet goed. Eindelijk, een paar minuten over één, kwam het telefoontje waarop ze had zitten wachten.
'Meneer Crawford is er.'
'Breng hem maar naar 12A. Ik kom over een paar minuten.'
Meneer Crawford. Blake Crawford. De rouwende weduwnaar van Rachel Crawford, de verslaggeefster die een paar maanden eerder was doodgeschoten in de studio van WDXR. Een week geleden had hij Kelly gebeld en beweerd dat hij op haar opmerkzaam was gemaakt door de Handgun Violence Coalition. Hij wilde met haar praten over het aanspannen van een proces tegen de producent van de MD-11 - het wapen dat Larry Jamison had gebruikt om Rachel neer te schieten.
Aanvankelijk had ze gedacht dat het een grap was, maar ze had daar niets van laten blijken. Toen het eenmaal tot haar was doorgedrongen dat het werkelijk Blake Crawford was die ze aan de lijn had, begon ze in gedachten de juridische analyses te maken. Hoewel de zaak wat vergezocht leek, wilde Kelly geen 'nee' zeggen totdat ze in ieder geval wat onderzoek had gedaan. Ze kreeg niet iedere dag potentiële cliënten met nationale naamsbekendheid.
Het was ingewikkeld, had Kelly gezegd, en ze had beweerd dat ze net tussen twee vergaderingen zat. Zouden ze een afspraak kunnen maken? Zou begin volgende week vroeg genoeg zijn?
Kelly's volgende telefoontje was naar de directeur van de Handgun Violence Coalition geweest, die zei dat hij Blake Crawford inderdaad naar haar had doorverwezen. De directeur legde uit dat hij een telefoontje van een grote donateur had gekregen die voorstelde dat Kelly de aangewezen advocaat zou kunnen zijn om Blake Crawford tegenover de wapenleverancier te vertegenwoordigen. De donateur had het bewuste artikel uit de Washington Post aan de directeur gefaxt, waarbij hij had aangetekend dat zowel Kelly als Rachel Crawford actief betrokken was geweest bij het onderwerp mensenhandel.'Misschien moet je Blake Crawford eens bellen,' had de donateur voorgesteld,'en hem de basis uitleggen voor een proces tegen MD Firearms en hem dan doorverwijzen naar Kelly Starling.'
Kelly had gevraagd wie de donateur was.
'Hij wil anoniem blijven,' zei de directeur.
Na een paar dagen aanvullend onderzoek had Kelly een paar stevige antwoorden. De zaak had kans van slagen. En ze zou alle zeilen bijzetten Om Blake Crawford een paar minuten te laten wachten in vergaderruimte 12A, het kroonjuweel van het kantoor van B&W in Washington, zou een goed begin zijn.
Bijna de helft van de vierhonderdvijftig juristen van B&W had een kamer in het matglazen kantoorgebouw in Washington. Anderen werkten in soortgelijke gebouwen in Atlanta, Singapore, Bangkok en Londen. Vergaderruimte 12A had heel wat president-directeuren en senators van de Verenigde Staten gezien. Aan de twaalf meter lange mahoniehouten tafel waren miljardenprojecten afgesloten. Bill Gates had hier gezeten. Hier waren persconferenties gehouden. Nationaal-politieke campagnes op touw gezet. Hier waren zelfs in de late uurtjes buitenechtelijke verhoudingen ontstaan, zonder dat de betreffende personen zich kennelijk bewust waren geweest dat alles door verborgen camera's werd vastgelegd.