De derde dag vond Jason, alleen in zijn appartement, de moed om het wel te doen. De telefoon ging drie keer over zonder dat hij werd opgenomen, waardoor Jason de hoop kreeg dat hij een berichtje zou kunnen inspreken.
Maar toen nam zijn vader op. 'Jason, ik ben op dit moment met iets bezig. Kan ik je terugbellen?'
'Natuurlijk.'
Een uur later, toen hij op de Avenue of the Americas aan het wandelen was, voelde hij zijn BlackBerry trillen. Op het schermpje verschenen de naam en het nummer van zijn vader.
'Hallo, pa,' zei Jason.
'Hallo, Jason. Sorry dat ik net geen tijd had. Ik zat in een afdelingsbespreking. Wat is er?'
Justice Inc. tilde zwaar aan vertrouwelijkheid en daarom moest Jason wat vaag blijven, zelfs tegenover zijn vader. In het verleden had hij zijn baan omschreven als 'legaal onderzoek voor investeringsmaatschappijen.'
Zijn vader had wat verachtelijk gedaan over zijn bureaubaantje, maar er genoegen mee genomen, omdat hij wist dat Jason er honderdvijftigduizend dollar per jaar mee verdiende, meer dan genoeg om er zijn studieschuld mee af te betalen. De onuitgesproken verwachting - althans, die van zijn vader - was dat hij een baan als openbaar aanklager zou nemen als zijn contract van twee jaar erop zou zitten.
'Ik ga binnenkort uit New York weg, pa. Volgende week om precies te zijn.' Jason wachtte even, het was nooit gemakkelijk om met zijn vader te praten.'Ik heb mijn project voortijds afgemaakt en ze betalen me de rest van mijn salaris.'
Hierop volgde een lange stilte. Jason zag in gedachten de afkeurende blik op het gezicht van zijn vader - de vierkante gespannen kin en het van ongenoegen gefronste voorhoofd. Het was een gezicht dat volgens Jason weinig overeenkomst had met het zijne. 'Je houdt iets voor me achter,' zei zijn vader. 'Je had een contract voor twee jaar. Er moet iets gebeurd zijn.'
'Er is niets gebeurd,' zei Jason. Hij begon zich wat onprettig te voelen. Waarom kon zijn vader er niet gewoon van uitgaan dat hij iets goeds gedaan had? 'Ik was klaar met mijn onderzoeksproject... sneller dan we gedacht hadden. Ze zijn van mening dat ik goed werk geleverd heb, hebben er tonnen geld mee verdiend en nu gaan ze me helpen mijn eigen praktijk te beginnen.'
Jason hield zijn adem in, wachtend op de uitbarsting. Met nog zo'n tiental NewYorkers stond hij bij een voetgangersoversteekplaats op het groene licht te wachten. Hij had het gevoel dat iedereen meeluisterde.
'Je eigen praktijk?'
'De directeur van het bedrijf heeft wat connecties. Hij bezorgt me een paar cliënten en een getuige-deskundige die tot voor kort hoofd toxicologie was van de forensische afdeling van Virginia. Ik zal in Richmond mijn eigen advocatenkantoor hebben.'
Het licht sprong op groen en taxi's begonnen meteen te toeteren. Een grote tourbus kwam met piepende banden tot stilstand. Jason kwam weer in beweging en stak met de anderen de straat over.
Zijn vader zei iets, maar Jason moest hem vragen het te herhalen.
'Wat voor cliënten?'
'Allerlei soorten. Rechtszaken. Zowel civiel als strafrecht.'
Zijn vader zweeg opnieuw. Hij behoefde kennelijk geen nadere uitleg: advocaten die strafzaken behandelen, vertegenwoordigen criminelen. Volgens zijn vader droegen alleen openbare aanklagers de juiste 'Dat is de verkeerde manier om de kost te verdienen,' zei zijn vader. 'Verkrachters vrijpleiten. Politieagenten en slachtoffers in een kwaad daglicht stellen voor wat... een paar honderd dollar per uur?'
Jason had op dit moment geen behoefte aan zo'n conversatie. Zijn vader was koppig, een karaktereigenschap die Jason van hem geërfd had.'Er zitten aan beide kanten goede juristen, pa. Dat weet je best.' En ook onbetrouwbare, hoewel hij dat wegliet.
'Een wat vreemde manier om je dankbaarheid te tonen,' zei zijn vader. Hoewel Jason een dergelijke opmerking verwacht had, werd hij er toch door overvallen. Het was een verwijzing naar het incident, het moment in Jasons leven waarop hij erachter gekomen was dat agenten omgekocht konden worden, zo niet met geld dan met loyaliteit. Dezelfde gebeurtenis waardoor Jason, zo dacht zijn vader, voor altijd bij zijn vader in het krijt zou staan.
Het incident had hem de afgelopen tien jaar achtervolgd; het was begonnen met nachtmerries en aanvallen van depressiviteit die uiteindelijk plaatsgemaakt hadden voor een sluimerend cynisme. Hoewel zijn vader het nooit zou begrijpen, was dat nu juist de reden dat Jason besloten had om advocaat te worden.
'Matt Corey heeft zijn carrière op het spel gezet, zijn hele levenswerk, om jou een kans te geven,' bracht zijn vader hem in herinnering. 'Je zou nooit rechten hebben kunnen gaan studeren als Matt onze vriendschap niet genoeg gewaardeerd zou hebben om dat te doen. Waarom wil je je leven eraan wijden om zulke mensen aan te gaan vallen?'
'Dat ben ik niet van plan, pa.' Het was een leugentje, maar Jason had genoeg van het gesprek.
'Bel je me om mijn advies te vragen of alleen maar om me dit te vertellen?'