'En wat is er dan vervolgens aan de beurt? De laden met mijn sokken en onderbroeken?'
Toen er op Jasons sarcastische opmerking een langdurig zwijgen volgde, werd hij nog bozer.'Dit meen je toch zeker niet,' zei hij.
'Oké,' zei Ortberg. 'Laat mij even met Rafael praten.'
Rafael pakte de telefoon en liep ermee naar een andere kamer. Toen hij weer terugkwam, zei hij tegen zijn mannen zich ervan te overtuigen dat ze alles in dozen gepakt en gelabeld hadden. Hij haalde een formulier uit zijn map en vroeg Jason het te tekenen.
Terwijl de mannen de dozen dichtplakten en labelden, bestudeerde Jason het formulier. Het was een verklaring dat hij alles had teruggegeven - alle gegevens en informatie die hij ooit voor Justice Inc. geproduceerd of verzameld had, of die nu elektronisch of op papier of op welke andere wijze dan ook was opgeslagen. Jason las het formulier door, trok een lade van zijn bureau open en overhandigde Rafael nog een USB-stick. Toen tekende hij.
Rafael pakte het formulier aan en overhandigde Jason een witte envelop met Jasons naam erop. 'Meneer Sherwood vroeg mij je deze envelop te geven,' zei Rafael.
Nadat Rafael en zijn mannen vertrokken waren, ging Jason achter zijn bureau zitten en maakte de envelop open. Alle warme gevoelens die hij ooit voor zijn tijd bij Justice Inc. gekoesterd had, waren verdwenen als sneeuw voor de zon. Rafael had hem het gevoel gegeven dat hij een veroordeelde schurk was die probeerde geheime stukken van de firma te stelen.
De envelop bevatte een brief van Robert Sherwood, waarin hij zijn dankbaarheid voor zijn werkzaamheden tot uitdrukking bracht. Ik heb nog nooit iemand ontslagen om het feit dat hij te goed was, stond er in de brief. Het lijkt mij dat dat wel een kleine bonus waard is.
Er was nog een cheque bij ingesloten van vijfenzeventigduizend dollar - een half jaarsalaris. Zijn totale ontslagvergoeding was nu honderdvijftigduizend dollar.
Hoewel het een vreemde manier leek om een bedrijf te verlaten, voelde Jason zich niet langer ondergewaardeerd.
Hij bleef een paar minuten stil zitten en bedacht hoe snel zijn leven veranderd was. Het waren momenten waarop hij niets liever zou willen doen dan de telefoon oppakken om zijn moeder te bellen, een opmerkelijke vrouw die een half jaar durende worsteling met kanker verloren had toen Jason nog op de middelbare school zat. Tot aan haar dood was Jason altijd de zoon van zijn moeder geweest, die haar aandacht en onvoorwaardelijke liefde kreeg die voor haar even natuurlijk waren geweest als ademen. Ze was gestorven nadat de kanker zich van haar slokdarm naar de lever had verspreid. Veertien jaar later kreeg Jason nog steeds tranen in zijn ogen als hij aan haar terugdacht.
In die tijd hadden de mensen alleen maar hun hoofd geschud. 'Ze was nog zo jong,' hadden ze gezegd.
De dood van zijn moeder liet Jason achter bij zijn vader, een man van strenge tucht die nooit was hertrouwd. Jason voelde zich nu verplicht om zijn vader te bellen om hem van de laatste ontwikkelingen op de hoogte te brengen. Zijn vader had het maar niets gevonden dat hij bij Justice Inc. was gaan werken. Hij had er altijd van gedroomd dat Jason openbaar aanklager zou worden. Nu moest hij zijn vader gaan vertellen dat hij van plan was als advocaat beschuldigden te gaan verdedigen, waardoor hij zich aansloot bij de 'verkeerde kant.'
Zijn vader zou boos worden en hem vertellen dat hij teleurgesteld in hem was. Hij zou hem eraan herinneren, zoals hij al zo vaak gedaan had, dat hij één lijn moest trekken met de handhavers van recht en orde. Hij zou al het mogelijke doen om hem weer opnieuw een schuldgevoel aan te praten.
Maar Jason eraan herinneren waarom hij deze weg in de eerste plaats gekozen had, zou alleen maar averechts werken. Als andere politieagenten net zo bereid waren om buiten de wet om te werken als degenen die Jason kende, zouden er allerlei mensen zijn die een goede advocaat nodig hadden.
Zijn vader zou dat nooit begrijpen.
Het was zijn vader die zich had laten omkopen. Het systeem had de ziel van zijn vader al gekocht.
.
Robert Sherwood keek op toen er op de deur van zijn kantoor werd geklopt.
'Binnen.'
De deur ging open en Rafael Johansen stapte de kamer in. 'Alles geregeld,' zei hij.
'Denk je dat hij kopieën van de software heeft achtergehouden?' vroeg Sherwood.
'Mogelijk. Hij wilde ons geen toegang verlenen tot zijn bureauladen en archiefkasten.'
Sherwood dacht even na. Gezien de enorme bedragen die op het spel stonden was Justice Inc. er altijd op gespitst zijn eigendomsinformatie zo goed mogelijk te beschermen.
'Ik denk dat hij een eerlijke vent is,' zei Sherwood. 'Maar laten we hem een jaar lang goed in de gaten houden.'
11
Jason belde pas na drie dagen.
De eerste twee dagen zocht hij zo'n keer of zes het telefoonnummer van zijn vader op en draaide hij aan het wieltje van zijn BlackBerry tot het nummer op het schermpje verscheen. Maar hij kon zich er niet toe zetten om daadwerkelijk te bellen.