'Dat begrijp ik,' zei Jason. Hij schudde Sherwood de hand, gooide zijn sigaar in de prullenbak en pakte de envelop op die zijn ontslagbrief en de blocnote bevatte waarop hij zijn aantekeningen had gemaakt. Hij bedankte Sherwood voor de enorme ervaring die hij bij Justice Inc. had opgedaan en volgde toen Olivia naar het kantoor van Michael Ortberg, chef personeelszaken van Justice Inc.
Daar vulde Jason een hele stapel documenten in: een ontslagovereenkomst, verzekeringspapieren, een niet-mededingings- en vertrouwensovereenkomst en soortgelijke formulieren. Eraan denkend hoeveel persoonlijke e-mails en voicemails erop stonden, gaf hij met tegenzin zijn door de firma verstrekte BlackBerry terug. De klap werd wat verzacht toen Ortberg opmerkte dat meneer Sherwood had goedgekeurd dat Justice Inc. hem een vervangende BlackBerry zou verschaffen met één jaar volledig betaalde service. De firma was zo goed, zei Ortberg, om ook Jasons contactlijst op het nieuwe apparaat te installeren, hoewel ze dat niet met de e-maillijst konden doen.
'Sorry,' zei Ortberg. 'Firmabeleid. De e-mailadressen zijn het eigendom van Justice Inc. en we moeten er volledige controle over houden.'
Ortberg zei dat Jason de e-mails van zijn bedrijfscomputer, voor hij die inleverde, kon overzetten op een USB-stick. 'We zullen ook al je persoonlijke gegevens op de harde schijf wissen voordat we hem weer gebruiken,' zei Ortberg.
'Wil je dat ik morgen de computer kom inleveren?' vroeg Jason.
'Ook daar hebben we vaste regels voor. We sturen iemand met je mee naar huis die alles terugbrengt naar kantoor. Het is niet zo dat we jou niet vertrouwen, maar een paar van onze advocaten en employees zijn op minder gunstige voorwaarden ontslagen en we moeten hetzelfde beleid toepassen op iedereen die hier weggaat.'
'Dat begrijp ik,' zei Jason, hoewel het tegendeel waar was. Hoe stond het dan met het vertrouwen van de president-directeur van de firma dat hij nog geen uur geleden had uitgesproken? 'Ik zal een paar paswoorden moeten verwijderen voor mijn bankrekeningen en andere persoonlijke dingen voor jullie de computer innemen.'
'Daar zorgt Rafael wel voor.'
Rafael Johansen verscheen een paar minuten later. Jason kwam tot de conclusie dat de man net uit de studio van Hollywoods laatste actiefilm moest zijn gestapt. Johansen, glimmend gebruind, droeg een overhemd met korte mouwen en een witte broek. Het overhemd hing los om hem heen en verborg zijn spieren, maar de aderen op zijn onderarmen vertoonden de hardheid van een steroïdengebruiker. Rafael was kalend, had een korte baard die zijn strakke kaaklijn volgde en hij droeg een bluetooth oortelefoontje en een donkere zonnebril, hoewel de voorspellingen nog meer regen beloofden.
Tijdens de taxirit naar het appartement probeerde Jason een gesprek met hem aan te knopen, maar Rafael leek gespecialiseerd te zijn in eenlettergrepige antwoorden. Ze reden zwijgend verder.
Toen ze eenmaal in Jasons appartement waren aangekomen, haalde Rafael een checklist van dingen tevoorschijn die hij, volgens het contract dat Jason getekend had toen hij voor Justice Inc. was gaan werken, wilde hebben. Ze begonnen met de laptop. Jason zette zijn persoonlijke bestanden op een USB-stick over en wiste dezelfde documenten op de harde schijf. Rafael keek al die tijd over zijn schouder mee naar wat hij aan het doen was.
Vervolgens gaf Jason hem alle USB-sticks, cd's en papieren documenten die hij tijdens zijn werkzaamheden voor Justice Inc. had geproduceerd. Zijn contract noemde alles 'uitgeleend' en bepaalde in niet mis te verstane bewoordingen dat alles moest worden teruggegeven aan de firma. Rafael belde iemand op en sprak Spaans met hem. Twintig minuten later verschenen er twee mannen in het appartement die alles in dozen begonnen te pakken.
Ze bereikten een moment van impasse toen Rafael erop stond om persoonlijk alle laden van zijn bureau en de archiefkast te gaan inspecteren om na te gaan of er nog spullen in zaten die van Justice Inc. waren. Jason weigerde en daagde Rafael uit om aan te tonen dat hij contractueel gemachtigd was om Jasons privé-spullen te gaan inspecteren.
'Ik wil er alleen zeker van zijn dat je je aan je contract gehouden hebt,' hield Rafael vol. 'Dit is voor je eigen bestwil. Als er ergens geheime informatie uitlekt, moet ik er zeker van zijn dat die niet van jou afkomstig is.'
'Dat risico neem ik dan maar,' zei Jason.
Rafael staarde Jason even aan. Hij had een uur eerder zijn zonnebril boven op zijn hoofd geschoven zodat hij Jason nu met zijn donkere, emotieloze ogen aankeek om hem ermee te doorboren.
Maar in plaats van hem te intimideren, maakte hij Jason alleen maar boos.
'Ik zal moeten bellen,' zei Rafael.
Hij belde Michael Ortberg die Jason aan de lijn vroeg en de rol van de vriendelijke politieagent speelde. Het was niets persoonlijks, zei Ortberg. Hij gaf toe dat Rafael contractueel niet het recht had om in zijn laden en kasten te kijken, maar drong er niettemin op aan Rafael toe te staan dat te doen. 'Ik weet dat je niets te verbergen hebt,' zei Ortberg. 'Dus laat hem gewoon even zijn gang gaan, dan is iedereen tevreden.'