Jason nam de lift naar de twintigste verdieping en bestudeerde tijdens de snelle stijging zijn eigen spiegelbeeld. Hij was de enige compagnon die naar een dergelijke vergadering zou gaan zonder zich vooraf in het pak gehesen te hebben. In plaats daarvan droeg hij een zwarte broek en een overhemd waarvan hij de lange mouwen had opgerold. Jason kwam uit Atlanta, waar vrijetijdskleding tot een kunst verheven was. Maar wat nog belangrijker was, hij deed zijn best om zich een nonchalante houding aan te meten, een vernisje dat zijn overdreven prestatiedrang, die net onder het oppervlak op de loer lag, moest verbergen. Voor een goede waarnemer waren er tekenen te zien van de werkelijke Jason Noble, zoals zijn nagels die tijdens een gespannen proces stukgebeten waren. Maar hij was er zeer bedreven in geraakt om die tekenen te verbergen.
'Goedemorgen, meneer Noble.' Een knappe receptioniste schonk hem een oogverblindende glimlach. De firma zou zonnebrillen moeten verstrekken.
Jason liet zich inschrijven en een paar minuten later werd hij door een al even mooie vrouw door de gang naar het kantoor van Robert Sherwood geleid. Jason dacht aan de jonge vrouwelijke compagnons die zich minachtend uitlieten over het belang van uiterlijk als onderdeel van de sollicitatieprocedure van Justice Inc. Grappig dat de mannelijke compagnons daar nooit iets over zeiden.
De vrouw bracht Jason naar het belangrijkste vertrek van de grote hoeksuite van Sherwood.'Meneer Sherwood is zo terug,' zei ze.'Ik ben Olivia. Laat het me alstublieft weten als ik iets voor u kan doen.'
Olivia vertrok en Jason maakte van de gelegenheid gebruik door om zich heen te kijken. Zijn andere bezoeken aan dit kantoor waren onderdeel geweest van snelle vergaderingen met meneer Sherwood en andere compagnons, hij was nooit alleen geweest zoals nu. Hoewel hij zijn best deed om zich niet te laten imponeren door het vertoon van succes, was het uitzicht op het oosten, zelfs op een regenachtige dag, adembenemend. Het Vrijheidsbeeld, de groene bomen op Ellis Island, een paar boten die over de golvende wateren van de Hudson voeren - voor een kind van een politieagent uit Alpharetta, Georgia was het allemaal een beetje overweldigend.
Maar het uitzicht was niet het meest besproken aspect van Sherwoods hoekkantoor. Die eer viel te beurt aan een alledaagse stoel van marineblauw leer die voor Sherwoods bureau stond. Het vale leer was gescheurd en de houten armleuningen zaten aan de uiteinden vol vlekken - naar Jason vermoedde, het gevolg van handzweet dat zich daar in de loop der jaren verzameld had. Tussen het andere dure meubilair in het kantoor leek de oude stoel bijna komisch uit de toon te vallen; de marineblauwe kleur paste zelfs niet bij het rijkbruine decor van het andere meubilair.
Maar het was bekend dat het zien van de blauwe stoel zelfs de meest onverschrokken jonge compagnons schrik inboezemde. Volgens de geruchten die bij Justice Inc. de ronde deden, werd de blauwe stoel alleen maar gebruikt voor zware berispingen en ontslagen. Als meneer Sherwood je vroeg in de blauwe stoel plaats te nemen, kon je beter je cv gaan bijwerken.
Toen Sherwood de kamer binnenkwam, wreef Jason over de koperen knopjes bovenop de rugleuning, terwijl hij zich afvroeg hoeveel levens er in deze stoel veranderd waren.
'Goed dat je er bent,' galmde Sherwood, waardoor Jason schrok. Sherwood liep op hem toe en gaf hem een hand met een kracht die je van een rugbyspeler zou verwachten. De man was van de oude stempel - wit overhemd, rode stropdas, streepjespak. Hij klopte Jason op de schouder.'Ga zitten.'
Jason haalde een keer diep adem en nam plaats in de blauwe stoel. Zonder iets te zeggen liep Sherwood om het bureau heen en ging in zijn eigen bureaustoel zitten. Jason liet zich wat onderuitzakken en sloeg zijn benen over elkaar, linkerenkel op zijn rechterknie. Hij was niet geïntimideerd... of nauwelijks.
Voor Sherwood iets kon zeggen, stak Olivia haar hoofd om de deur. 'Het spijt me,' zei ze,'maar het is meneer McDermont en hij staat erop u te spreken.'
Sherwood keek geërgerd op. 'Ik heb al twee keer met hem gepraat. Zeg maar dat ik later terug zal bellen.'
Olivia's gezicht betrok, alsof ze wist dat zij het nu zou moeten bezuren.'Ik zal het hem zeggen,' zei ze.
Zodra Olivia vertrokken was en de deur achter zich had dichtgetrokken, duwde Sherwood zijn stoel achteruit en terwijl hij ging staan, pakte hij een verzegelde envelop van het bureau.'Ze zeggen dat er nooit een bureau mag staan tussen jezelf en iemand die je wilt spreken. Dat zou afstand scheppen of zoiets.' Hij kwam achter zijn bureau vandaan en maakte een gebaar naar een ronde tafel. 'Laten we daar gaan zitten.'
Jason genoot van dit moment. Hij kon zelf aardig toneelspelen, maar had nu te maken met een meester. Hij ging met Sherwood aan de tafel zitten die uitzicht bood op de rivier en voelde na de bevrijding uit de blauwe stoel wat meer zelfvertrouwen.
'Heeft Olivia je iets te drinken aangeboden?'