Sherwood zei geen woord over haar. Deze mannen hadden het ver haal al heel wat keren gehoord. Vandaag liet hij het Marissa's helderblauwe ogen voor hem zeggen.
Er zijn dingen in het leven die nog belangrijker zijn dan nog meer rijkdom vergaren.
.
De volgende dag investeerde Felix McDermont bijna honderd miljoen dollar van het hedgefonds in verschillende short sales en putopties die winst zouden opleveren als Kendra Van Wyck veroordeeld zou worden - en die grote verliezen zouden opleveren als ze zou worden vrijgesproken.
Toen het telefoontje kwam, slaakte Robert Sherwood een zucht van verlichting. Als slimme financiers geld uit een hedgefonds inzetten tegen Van Wyck, dan zouden ze aannemen dat de fondsen vertrouwelijke informatie over het proces hadden. Als reactie zouden financieel-directeuren aandelen in Van Wyck-bedrijven gaan verkopen, waardoor de aandelenkoers zou kelderen nog voor het vonnis was uitgesproken.
Justice Inc. had geen veroordeling meer nodig om zijn geld te verdubbelen. Tegen de tijd dat de jury tot een besluit kwam, zou Justice Inc. de buit al binnen hebben.
Het patroon was ook van toepassing op het geval Van Wyck, en binnen drie dagen na de bijeenkomst op het jacht had Justice Inc. zijn investering verdubbeld en begon het zijn geld terug te trekken.
Tegen de tijd dat de jury aan haar beraadslagingen begon, had Justice Inc. tachtig miljoen dollar winst gemaakt. Anderen mochten dan hun geld kwijtraken, maar het eigen geld van Justice Inc. liep geen enkel risico meer. Als de Zwarte Schorpioen werd vrijgesproken zou Sherwoods reputatie een gevoelige deuk oplopen, maar zijn verlies- en winstrekening zou onbezoedeld blijven.
En dat was maar goed ook. Drie weken na de vergadering op het jacht kwam de echte jury na twee dagen van intensieve beraadslagingen weer te voorschijn en sprak haar vonnis uit.
Kendra Van Wyck werd op alle punten vrijgesproken.
9
Het hoofdkwartier van Justice Inc. was verspreid over twee verdiepingen van een hoog oprijzend kantorengebouw aan Broad Street 125 in het hart van het financiële centrum in New York. Omdat 'compagnons' als Jason Noble veel reisden, hadden ze geen eigen kantoor aan Broad Street. In plaats daarvan voorzag Justice Inc. hen van BlackBerrys, laptops en een riante toelage om iets te huren. Als hij in New York was, gebruikte Jason een hoek van zijn studioappartement, dat twee straten van Central Park af lag, als zijn kantoor. Hij betaalde veel te veel voor het appartement, maar vond de ligging bij het park belangrijker dan de grootte.
De ochtend na de uitspraak van het vonnis in de zaak Van Wyck genoot Jason van zijn laatste dag in New York voordat hij naar Houston zou vliegen voor een lang en ingewikkeld schijnproces betreffende de prijsvaststelling van een van Amerika's grootste oliemaatschappijen. Als het vonnis juist zou zijn, zou dat Justice Inc. en zijn cliënten enorme investeringskansen bieden. Het gerucht ging dat Justice Inc. alleen al tweehonderd miljoen dollar zou kunnen investeren. Het zou de best onderzochte zaak zijn die Jason gedurende zijn tijd bij de firma behandeld had.
Het was bijna half negen 's ochtends op een sombere septemberdag met laaghangende wolken die aanhoudende regen voorspelden. Jason trok zijn sportschoenen aan om nog een eindje te gaan rennen voordat het zou gaan regenen. Ondertussen luisterde hij naar de commentatoren die iets zinnigs probeerden te zeggen over het gisteren gevelde vonnis in het proces Van Wyck.
Hoewel hij wist dat Justice Inc. op het verkeerde paard gewed had, had hij persoonlijk een voldaan gevoel over het resultaat. Hij had gedaan wat de werkelijke openbare aanklagers niet konden doen. En tegelijkertijd had hij Andrew Lassiter gezegd dat hij een slecht gevoel had over de zaak van de openbare aanklager - een gevoel dat juist was gebleken.
Ik ga van feiten uit, had Lassiter gezegd. Jij van gevoelens.
Gevoelens bleken nog niet zo slecht te zijn.
Toen hij de deur uit liep, voelde Jason zijn BlackBerry twee keer trillen, wat hem attendeerde op een nieuwe e-mail. Hij wist dat hij het moest laten gaan, maar dat was onmogelijk. Zijn werk was een soort verslaving.
De e-mail was van Robert Sherwood, die hem vroeg om tien uur naar zijn kantoor te komen.
Jason staarde even naar de e-mail en vroeg zich af wat dit te betekenen had. In tegenstelling tot Andrew Lassiter had meneer Sherwood niet de neiging om met jonge compagnons op te trekken. In feite was Jason slechts bij drie eerdere gelegenheden bij hem op kantoor geweest en een daarvan was zijn sollicitatie geweest.
Waarschijnlijk had het te maken met de komende zaak in Houston of misschien met het vonnis in de zaak Van Wyck. Wat het dan ook was, het gaf te denken.
Hij trok zijn sportschoenen weer uit en ging op weg naar de douche. Er deden verhalen de ronde over jonge advocaten die meneer Sherwood hadden laten wachten. Die verhalen liepen nooit goed af.
.
Jason stapte om tien voor tien uit zijn taxi, gaf de chauffeur een fooi en rende door de motregen de hal in die hem achttien maanden eerder kippenvel had bezorgd. Een witmarmeren vloer met smaakvolle bruinmarmeren vierkanten, een granieten rechthoek die in het midden van de lobby een oase aan groene planten en bloemen huisvestte, overal spiegelende koperen sierlijsten en een bewaker alias receptionist die glimlachend achter een mahoniehouten bureau zat, symboliseerden samen de macht, het prestige en de status van New York. Dit was het hart van de stad. Hier werd geld verdiend.