'Ik zag de openingsverklaring en het onderzoek van de openbare aanklager van de eerste paar getuigen,' zei McDermont.'Om eerlijk te zijn, was ik niet erg onder de indruk. Van wat ik zojuist gezien heb van het kruisverhoor van uw man, kan hij gezien de resultaten wel eens beter zijn dan de werkelijke openbare aanklagers.'
Dat was een steekhoudend argument dat Sherwood zelf ook verontrustte. De vorige avond had hij bijna twee uur lang met Andrew Lassiter zitten discussiëren.
Misschien moeten we gewoon geduld hebben. Jurylid zeven baart mij zorgen. Jason Noble is beter dan de werkelijke openbare aanklagers. En misschien is Austin Lockhart niet zo goed als de werkelijke advocaten. Vijfenzeventig miljoen is een hoop geld om te riskeren als je verschillende resultaten van de jury's krijgt.
Maar Lassiter was vasthoudend geweest. Hij had dit op zestien verschillende manieren geverifieerd, zei hij. Er waren geen garanties, maar dit was dicht bij de negentig procent.
Ten slotte had hij Sherwood weten over te halen, die die morgen de investering had goedgekeurd van vijfenzeventig miljoen dollar in short sales en putopties bij verschillende bedrijven, die verlies zouden lijden als Van Wyck veroordeeld zou worden Vijfenzeventig miljoen dollar van het eigen geld van Justice Inc. Het was te laat om het nu terug te draaien.
Sherwood nam een grote trek van zijn sigaar.
In de gespannen stilte zei McDermont: 'De theorie over de zaak van de openbare aanklager staat mij niet aan. Ze begrijpen het wetenschappelijk bewijs niet. Ik heb naar hun kwalificaties gekeken. Ze zijn niet gewend aan zaken met indirecte bewijzen zoals deze.'
Dit was nu precies het punt waarom Sherwood zo'n grote hekel aan McDermont had. Zelfwas hij een succesvolle procesadvocaat geweest. Hij had gevoel voor jury's. Maar McDermont had waarschijnlijk nog nooit een rechtszaal van binnen gezien.'Wilt u misschien dat ik een van onze procesadvocaten naar uw bedrijf stuur om u advies te geven over de toekomstige vooruitzichten van aardgas?' vroeg Sherwood.
McDermont hield op met typen, sloeg zijn armen over elkaar en leunde op zijn barkruk achterover.
'We hebben tientallen van dit soort zaken onderzocht,' zei Sherwood, hem strak aankijkend. 'Onze expertise ligt op dit gebied. Als we er niet zeker van zijn, komen we niet met aanbevelingen.'
'Noem een percentage,' zei McDermont.
'Negentig,' zei Sherwood.
McDermont dacht erover na.
De stilte werd verbroken toen twee van de andere directeuren van het hedgefonds zich in het gesprek mengden. In de afgelopen paar jaar had Justice Inc. hun alle reden tot vertrouwen gegeven.
'En hoe staat het met u?' vroeg Sherwood aan McDermont.
'Ik denk erover na. U hebt een goede staat van dienst, maar aan deze zaak zit een luchtje.'
Sherwood wist dat McDermont een koppig man was. Soms was het zo dat hoe meer druk hij op hem uitoefende, hoe meer McDermont zich verzette. 'U betaalt ons om onze beste aanbeveling te geven,' zei Sherwood.'Dat hebben we gedaan. U moet zelf uw beslissing nemen.'
'Dank u,' zei McDermont. Sherwood vatte het op als een hint om verder te gaan.
'De volgende paar dia's gaan over onze stichting in Kenia,' zei Sherwood.
Op het scherm verschenen beelden van Kenianen met holle ogen en vel dat om hun botten hing. Moeders. Kinderen. Mannen die eruitzagen alsof ze wilden zeggen dat ze geen reden meer hadden om verder te leven.
'In Kenia zijn miljoenen mensen met het HIV-virus besmet, maar ze kunnen zich geen taxi veroorloven die hen naar een ziekenhuis brengt waar ze een vaccin kunnen krijgen dat de ziekte afremt. En zelfs als ze kans zien om daar te komen, kunnen ze zich de kosten van de medicatie niet veroorloven.'
Sherwood pauzeerde even en drukte zijn sigaar uit in een asbak.'Een kind met HIV kan zijn hele leven naast een kliniek wonen die het vaccin heeft, maar toch sterven omdat hij het niet betalen kan. In Kenia bedraagt het bestaansminimum één dollar per dag.'
Er verscheen een dia met jonge kinderen die op een vuilnisbelt aan het zoeken waren, hun gezichten naar de camera gericht. 'Dit is de reden waarom Justice Inc. bestaat,' zei Sherwood.'Amerika heeft mannen zoals wij die buitengewoon rijk zijn. Als we bereid zijn om daar tien procent van af te staan, kunnen we miljoenen levens redden.'
De directeuren keken somber. Ze zouden tien procent betalen; ze wisten dat dat de entreeprijs was. Alleen McDermont niet. Als hij instapte, zou hij twintig procent geven.
'Ons doel als bedrijf is dit jaar vijftig miljoen dollar aan onze stichting in Kenia te doneren. We zouden ons vereerd voelen als u zou besluiten zich bij ons aan te sluiten.'
Sherwood keek van het ene gezicht naar het andere. In de wetenschap dat hij zijn zaak zo goed mogelijk bepleit had, stopte hij de diavoorstelling. Zijn screensaver verving de PowerPointdia's en toonde een mooie jongedame in de bergen van Pakistan - Marissa Sherwood, zijn enig kind. Overleden op vijfentwintigjarige leeftijd. Voor een liefdadigheidsinstelling was ze naar het door oorlog verscheurde land gegaan en had ze geholpen bij de voorziening van schoon drinkwater in gebieden die door oorlog en armoede verwoest waren. Ze was gedood in het spervuur van twee rivaliserende stammen.