Maar haar vader had de hapering in Kelly's stem gehoord. Hij zei dat hij om twee uur bij haar zou zijn. Hij zou morgen wel iemand anders laten preken. Hij had toch al aanwezig willen zijn bij haar slotbetoog.
Ze krabbelde een beetje terug en toonde enig verzet, maar de afspraak was gemaakt.
Vroeg in de middag belde haar vader haar vanuit de hotellobby. Hij kwam naar Kelly's kamer en ze vertelde hem alles.
Ze zaten op de rand van het bed en haar vader verzekerde haar zachtjes van Gods vergeving. Ze huilde voor wat meer dan een uur leek in zijn armen.
.
Jason kwam zaterdagmorgen pas tegen negen uur op kantoor. Na zijn ontmoeting met Kelly op vrijdagavond was hij naar het Virginia Beach General Ziekenhuis gegaan. Het personeel van de spoedeisende hulp liet hem bijna een uur wachten voor ze een röntgenfoto van zijn ribben en een CT-scan van zijn hoofd maakten. Hoewel hij niet buiten bewustzijn was geweest, wilden ze voorzichtig zijn.
Het goede nieuws was dat er geen zichtbaar hersenletsel was en de ribben waren alleen maar gekneusd, niet gebroken. Met een paar pijnstillers slaagde Jason erin vijf uur te slapen.
Op zaterdagmorgen was de pijn weer in alle hevigheid aanwezig, maar hij moest helder denken en daarom nam hij geen medicatie.
'Kijk, daar hebben we onze schone slaapster!' kondigde Bella aan toen hij binnenkwam. Hij glimlachte en vertrok zijn gezicht tegelijkertijd.
'Wat is er met je?' vroeg ze.
'Ik werd gisteravond op de parkeerplaats in elkaar geslagen,' zei Jason. Hij dacht dat een halve waarheid beter te onthouden zou zijn dan een hele leugen. Dit ontlokte veel medeleven en vereiste een tien minuten durende explicatie met voldoende details, zodat Jason er zeker van was dat hij het nooit meer op dezelfde manier nog eens zou kunnen vertellen.
Halverwege zijn verhaal kwam Lassiter naar de receptieruimte, en kon Jason van voren af aan beginnen. Bella onderwierp Jason een paar minuten aan een kruisverhoor en gaf hem toen ongevraagd advies hoe hij zijn letsel moest behandelen. Ten slotte zag Jason kans om weer terug te keren tot de agenda van die dag. Zowel Lassiter als Bella wilde niets liever dan de terugkoppeling van de schaduwjury doornemen. Er moesten voorstellen voor de jury worden gedaan en Jason moest zich voorbereiden op zijn slotbetoog.
'Hoe goed is Brad Carson?' vroeg Jason.
De vraag over haar vroegere werkgever leek Bella te overvallen. 'Je bedoelt in de rechtszaal?'
'Ja. Denk je dat hij hiernaartoe kan komen om mij een paar uur te helpen met mijn betoog? Ik moet het advies van een buitenstaander hebben.'
Bella fleurde helemaal op bij het idee. 'Hij komt vast,' zei ze vol zelfvertrouwen, 'al moet ik hem persoonlijk hiernaartoe slepen.'
Voordat ze tot de orde van de dag overgingen, overhandigde Bella Jason een envelop.'Iemand duwde hem gisteravond onder de deur door.'
Jasons naam stond erop en daarnaast: persoonlijk en vertrouwelijk. Jason herkende het handschrift van zijn vader. 'Ik zie jullie over een minuut in de vergaderruimte,' zei Jason.
Hij liep naar zijn kantoor, sloot de deur en scheurde de envelop open. Zijn handen beefden toen hij het briefje las.
Als we bij elkaar komen,gaat het meestal niet zoals ik mij had voorgenomen, dus ik dacht dat ik je maar beter dit briefje kon sturen. Het spijt me van donderdagavond. Ik weet niet meer precies wat ik allemaal gezegd heb, maar ik herinner me genoeg om mijn verontschuldigingen aan te bieden. Ik denk dat ik je zo goed mogelijk geholpen heb. Ik zou willen dat je me voldoende vertrouwde om me te vertellen wat er werkelijk aan de hand is. Het was goed om je deze week bezig te zien en Case te leren kennen. Ik wil dat je weet dat ik trots op je ben.
Ik ga terug naar Atlanta en ik ga hulp zoeken. Donderdagavond was de laatste strohalm. Ik heb overwogen om te blijven voor de uitspraak, maar ik besef dat ik alleen maar in de weg loop. Het beste wat ik voor je kan doen, is beter worden.
Misschien krijg je na een paar weken ontwenningskliniek je oude pa weer terug. Misschien kunnen we dan samen beter met elkaar overweg.
Veel geluk.
Je vader
Jason staarde lange tijd naar het briefje en had geen idee hoe hij moest reageren. Hij wist hoe hij er zich door voelde - dankbaar, trots en in verwarring gebracht. Hij probeerde zijn vader te bellen, maar kreeg zijn voicemail. Later op de dag zou hij zowel zijn zus als Matt Corey bellen. Maar op dit moment staarde hij alleen maar naar de brief en las één zinnetje nog een keer en nog een keer.
Ik wil dat je weet dat ik trots op je ben.
Zijn vader had hulp nodig en vandaag had hij dat eindelijk toegegeven. Misschien zouden ze over een paar weken echt met elkaar overweg kunnen. Misschien was er hoop.
Zolang Jason het allemaal niet verziekte door Luthors hand te forceren.
Jason dacht eraan hoe moeilijk het was geweest om een paar maanden geleden die brief aan zijn vader te schrijven. Voor de mannen in de familie Noble viel het niet mee om je trots in te slikken en je kwetsbaar op te stellen. Het moest voor zijn vader nog moeilijker zijn geweest om deze brief te schrijven. Maar toegeven dat hij een verslaving had, was de eerste stap op weg naar herstel.