'Waar het om gaat,' antwoordde Lassiter,'is dat jurylid zeven al vanaf het begin iets tegen je had en dat ze op de een of andere manier de beraadslagingen onder controle wilde houden.'
Jason ging met zijn pizza, cola en aantekenboek op zijn hurken zitten. Formeel gezien had hij geen toegang tot deze band van de beraadslagingen. Maar na een paar maanden bij Justice Inc. was hij bevriend geraakt met Andrew Lassiter, de man die de uiteindelijke verantwoordelijkheid had om op grond van de resultaten van de schaduwjury de voorspelling over de afloop van de echte zaak te doen.
Iedere keer als Justice Inc. zich op een belangrijke zaak richtte, bekeek Lassiter het hele beraadslagingproces van iedere schaduwjury. Nadat de jury's hun vonnis hadden uitgesproken bleef hij soms het grootste deel van de nacht op om de tapes te analyseren en te heranalyseren. Hij was het meesterbrein achter het hele systeem - de uitvinder van de betreffende software in het hart van het proces van de firma. Zijn verstand was een zeldzame samenstelling van wetenschappelijk genialiteit en psychologisch inzicht.
Een jaar geleden had Jason om een kans gesmeekt om zich bij Lassiter te mogen voegen als hij een van de panels analyseerde, waarbij hij aanvoerde dat zijn eigen procesvaardigheden zouden verbeteren en Lassiter gezelschap zou hebben. Uiteindelijk had Lassiter toegegeven, maar Jason bezworen zijn mond te houden. De twee mannen vulden elkaar aan - Lassiter als de geconcentreerde professor; Jason als de leergierige procesdeskundige - bijeengebracht door hun onverzadigbare verlangen de dynamiek van juryberaadslagingen te doorgronden.
Na een paar bijeenkomsten ontwikkelde het evaluatieproces zijn eigen vreemde routine. Ze bespraken de dingen die voor Jason werkten en de dingen die hij anders had kunnen doen. Ze bespraken de eigenaardigheden van ieder jurylid en gingen na of er tijdens het schaduwproces iets bijzonders gebeurd was, waardoor het resultaat mogelijkerwijs scheef getrokken was. Na een nacht terugkijken van de videobanden had Lassiter nog een laatste teambespreking met andere analisten en belde dan Robert Sherwood met een overeenstemmende voorspelling voor de werkelijke zaak.
'Waarom heb je mij niets verteld over de man van jurylid zeven?' vroeg Jason.
'Je kent de regels. Je hebt alleen maar toegang tot dezelfde gegevens als die in het werkelijke proces beschikbaar zijn.'
'Weten ze niet dat hij een verhouding had?'
'Ik denk het niet. Jurylid zeven en haar echtgenoot kwamen een boedelscheiding overeen zonder een proces aan te spannen. Volgens de geruchten wegens onverzoenlijke geschillen. Ze willen geen van beiden over de werkelijke reden praten.'
'Als ik dat geweten had, had ik de zaak anders aangepakt.'
'Dat mag ik hopen.' Lassiter trok het tweede blikje bier open, knipperde een paar keer met zijn ogen naar het scherm en nam een lange teug. Hij had inmiddels een zenuwtrekje in zijn linkerbeen - de calorieën verbrandden zodra ze zijn systeem binnendrongen.
'Hoe ben je achter die verhouding gekomen?' vroeg Jason. Hij wist dat Justice Inc. er een massa onderzoekers op na hield die onder elke steen keken als ze de profielen verzamelden van de burgers die tijdens de termijn van de betreffende zaak als juryleden in aanmerking kwamen. De onderzoekers gingen ook het verleden van de juryleden na - formeel geen misdaad, aangezien het opgegeven bezit was. Dikwijls kregen ze toegang tot de computerdocumenten van een jurylid door een of andere geniale hacker, die rechtstreeks aan Andrew Lassiter rapporteerde. Een handjevol juryleden stemde erin toe om deel te nemen aan een telefonisch onderzoek dat Justice Inc. uitvoerde onder dekmantel van een timesharingmaatschappij, waarbij ze een gratis vliegreis aanboden als ze zouden deelnemen. Er gingen geruchten rond over nog meer snode methoden, hoewel ze nooit werden besproken in Jasons aanwezigheid.
'We weten heel veel dingen,' zei Lassiter die weer een vleugeltje nam.
'Hebben jullie mensen die de juryleden volgen?'
Lassiter keek Jason alleen maar geërgerd aan. Ze hadden het hier al eerder over gehad - bepaalde dingen zou Jason nooit weten.
'Oké,' zei Jason. 'Ik wil alleen maar zeggen dat ik nauwelijks kan geloven dat de man van jurylid zeven een buitenechtelijke relatie heeft gehad en dat dit in het werkelijke proces, met alle adviseurs, niet bekend is.'
'Houd toch op,' zei Lassiter. 'Je zou net zo goed een handlezer kunnen huren en die zogenaamde juryadviseurs kunnen vergeten. Ze nemen geen echte onderzoekers in de arm. Ze slaan maar een slag in de lucht op grond van dezelfde informatie die iedereen heeft. Ze doen maar wat op goed geluk. Wat wij doen, is wetenschappelijk verantwoord.'
In de daaropvolgende vierenhalf uur bekeek Jason samen met Lassiter de tape, waarbij hij zo af en toe de informatie over het profiel van een jurylid controleerde. Zoals gebruikelijk gaf Lassiter inzichtelijk commentaar, waarbij hij opmerkingen van juryleden in verband bracht met de gegevens in hun profiel. Hij hield het bij drie biertjes en liet zijn bord met de half afgekloven kippenvleugeltjes op de tafel staan. Zijn ene been wipte op en neer, zijn ogen knipperden en de hele tijd dat de juryleden aan het debatteren waren, werkte hij aan een spreadsheet - zijn scherm verdeeld in twee delen, een waarop de beraadslagingen te zien waren en een met de spreadsheets die de uitkomst voorspelden.