En daar kwam nog bij dat, hoe meer tijd Jason besteedde aan onderzoek, hoe meer hij ervan overtuigd raakte dat rechter Garrison de motie om de zaak niet ontvankelijk te verklaren niet zou toekennen. Jason kon nog steeds niet om de jurisprudentie van Farley versus Guns Unlimited heen. Garrison had op diezelfde wettelijke gronden Jason eerdere motie om de zaak nietig te verklaren afgewezen. Tenzij de vrienden van Case in de legislatuur van Virginia Garrison tot andere gedachten hadden gebracht, zou de zaak naar de jury gaan.
Jasons kreeg weer een beetje moed toen Andrew Lassiter en Bella terugkeerden met de terugkoppeling van de schaduwjury. Na de openingsverklaring stonden vier van de zeven juryleden achter Jason. Na de getuigenverklaring van Blake Crawford was een jurylid van mening veranderd en had de kant van de eiser gekozen, maar na de getuigenverklaring van agent Treadwell had een ander jurylid de kant van de eiser weer verlaten, zodat de zaak nu onbeslist was. Het uiteindelijke resultaat na de bewijsvoering van de eiser was een virtuele patstelling - voor de advocaat van de verdediging geen slechte positie.
Lassiter had een uit drie pagina's bestaande lijst van aanbevelingen, waarover ze tot half twaalf discussieerden. Jason probeerde zich op de details te concentreren, maar in werkelijkheid interesseerden die hem niet meer.
Toen hij besloot om het voor die avond voor gezien te houden, schakelde Bella over op de moederrol.
'Je eet toch wel, hè?' vroeg ze. 'Je ziet er slecht uit.'
'Ja, hoor. Ik heb net twee boterhammen op.'
'Een proces is een lange campagne,' las Bella hem de les.'Geen korte worsteling. Je moet rust nemen en eten.'
'Welterusten,' zei Jason.
.
In plaats van rechtstreeks naar huis te gaan, besloot Jason bij zijn vader in het hotel langs te gaan. Hij kon niet uitleggen waarom hij met zijn vader wilde gaan praten, echt met hem praten, maar hij handelde op dit moment meer gevoelsmatig. De rechter hersenhelft had het overgenomen.
Hij had zich voorgenomen om open kaart te spelen - vanaf Luthors eerste e-mail tot het resultaat van het onderzoek dat zijn vader zojuist had afgesloten. Jason wilde hem voorstellen schoon schip te maken, hoewel hij bang was dat zijn vader zich hiertegen zou verzetten.
In zekere zin interesseerde het hem allemaal niet meer. Hij was het beu om deze last alleen te dragen, wanhopig om er met niemand over te praten, het zat om wakker te worden en zich af te vragen of het allemaal alleen maar een boze droom was geweest en te wensen dat deze nachtmerrie die zijn leven beheerste eindelijk voorbij zou zijn.
De receptionist in het Holiday Inn Express belde de kamer van zijn vader, maar er werd niet opgenomen. Jason probeerde de mobiele telefoon - geen antwoord. Jason vroeg om het kamernummer van zijn vader, zodat hij naar boven zou kunnen gaan om aan te kloppen, maar de receptionist, zich beroepend op het beleid van het hotel, weigerde het hem te geven. Jason zag geen andere mogelijkheid dan in de hal te gaan zitten en te wachten. Hij vermoedde dat zijn vader de stad in was gegaan.
Het was half twee toen zijn vader de hal binnen kwam wankelen. Jason had zijn vader al eerder zo gezien, zijn onvaste gang en zijn wazige blik.
Zijn vader had hem niet gezien en hij speelde met de gedachte te wachten tot zijn vader de lift had genomen en te vertrekken zonder iets te zeggen.
Maar dat was het hele probleem. Ontwijken. Uitstellen. Weglopen voor de waarheid.
'Pa,' zei Jason.
Zijn vader bleef staan, geschrokken. Hij keek naar Jason alsof hij een geest zag.'Heb je de brief gevonden die ik in je kantoor heb achtergelaten?' vroeg zijn vader, tegen de muur leunend.
'Ja. Kan ik even met je praten?'
Zijn vader deed verachtelijk en grinnikte een beetje.'Is het niet een beetje laat om te praten, jongen?' Hij praatte harder dan normaal en Jason wist onmiddellijk dat dit niet het juiste moment was.
Maar wanneer was het wel het juiste moment?
'Kom even zitten,' zei Jason.
'Waarom? Zit je maatje Prescott misschien onder de tafel te wachten? Wil je je pa weer in verlegenheid brengen?'Jasons vader spreidde zijn armen.'Ik sta hier. Als je iets tegen me te zeggen hebt, doe het dan hier.'
'Daar gaat het niet over, pa. Ik heb je hulp nodig.'
Zijn vader stak zijn hand in zijn zak en haalde een stapeltje bankbiljetten tevoorschijn.'Hier. Je wilt dat ik je help. Dit is alles wat ik nog heb.' Hij liep naar Jason toe en gooide het geld op tafel.'Al het andere heb je al genomen,' zei zijn vader met slepende stem.'Het was niet genoeg dat je me haatte, je moest ook Jule nog van me afpakken, ervoor zorgen dat zij mij ook ging haten.'
Jason schudde zijn hoofd. Hij ging staan en probeerde zijn vader het geld terug te geven. 'Oké, laten we hier verder nu niet over praten.'
'Ja, laten we dat vooral niet doen,' zei zijn vader terwijl hij het geld terugduwde.'Gewoon weglopen, jongen. Zoals je altijd al hebt gedaan.' Zijn vader deed een stap naar hem toe en de stank van zijn adem was Jason bijna te veel. 'Het enige wat ik ooit heb gewild, is een zoon met ruggengraat.' Hij wachtte even en moest kennelijk zijn best doen om de juiste woorden te vinden. 'En wat ik kreeg, was een zoon die ertussenuit knijpt en wegrent.'