7
Twee uur later klopte Jason op de deur van kamer 301, een grote hoeksuite in de Malibu Beach Inn die bewoond werd door Andrew Lassiter, het brein achter Justice Inc. Zoals zijn gewoonte was bracht Jason een grote pizza mee - half vlees en half kaas, een portie gekruide kippenvleugeltjes, blauwe kaas, een kartonnetje met zes blikjes bier en een fles cola light. Het bier, de vleugeltjes en de halve pizza met vlees waren allemaal voor Lassiter, een bonenstaak van een man met een buitengewone spijsvertering. Jason had Lassiter nog nooit iets aan sport zien doen, maar zijn hersencellen alleen verbrandden waarschijnlijk meer calorieën dan het hele lichaam van de meeste anderen.
Vanavond deed Lassiter de deur open in een bruine broek met een scherpe vouw, een T-shirt en op sokken met een gat op de linker grote teen. Zijn wilde bruine haar viel over zijn voorhoofd, uit zijn ogen gehouden door een rare bril met zwart montuur. Zijn haar begon bij de slapen wat te grijzen, het enige wat er op wees dat hij bijna twintig jaar en twee faillissementen geleden aan mit was afgestudeerd. Op de leeftijd van negentien jaar.
Hij pakte de pizza van Jason aan en deed de deur achter hen dicht terwijl Jason de andere spullen op de ronde tafel zette die midden in de kamer stond.
'Staatsbewijsstuk 12,' zei Jason. Het was een spelletje dat Jason speelde met de man die een fotografisch geheugen had dat hem altijd weer opnieuw verbaasde.
Lassiter staarde Jason een minuut lang aan alsof hij naar een denkbeeldig afleesapparaat keek. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, een gekmakende zenuwtrek.
'Laboratoriumresultaten,' zei hij.'Toxicologische proeven voor haarbewijzen. Wil je de nummers?'
'Nee, ik vertrouw je. Laten we eens naar jurylid zes kijken - godsdienstige betrokkenheid.'
Lassiter knipperde opnieuw, legde een paar kippenvleugeltjes op een plastic bord en opende het doosje met de blauwe kaas. Juryinformatie was zijn specialiteit.'Vroeger katholiek. Gaat twee keer per jaar naar de mis. Getrouwd met een afvallige baptist.'
Jason schudde zijn hoofd. 'Je moet me toch eens een keer onthullen hoe je dat doet.'
Lassiter trok zijn eerste blikje bier open en opende een videodocument op zijn computerscherm.'Laten we meteen naar het derde panel gaan.'
'Ja, dat lijkt mij ook,' zei Jason. De twee mannen kwamen na iedere zaak bij elkaar om samen te kijken naar de beraadslagingen van het belangrijkste jurypanel, in de hoop iets te leren over de werkwijze van juryleden. Vanavond had Lassiter kennelijk hetzelfde idee als Jason - kijken naar het panel dat Jason verloren had en proberen vast te stellen wat er mis was gegaan.
Jason draaide zijn stoel een beetje om beter te kunnen zien. Lassiter begon aan zijn kippenvleugeltjes.
'Het was waarschijnlijk jurylid zeven,' zei Lassiter tussen twee happen door.
'Zeven?' vroeg Jason. Hij liep naar de bank waarop ontvangstbewijzen, papieren met informatie over zaken en keurig opgevouwen stapels kleren lagen. Hij schoof een van de stapels opzij en vond het grote, met een spiraal gebonden aantekenboek voor de derde schaduwjury, dat een gedetailleerd profiel van ieder jurylid bevatte. Alle gegevens in het boek waren ook ergens in Lassiters geheugen opgeslagen. 'Waarom jurylid zeven?'
Lassiter schoof het restant van een vleugeltje in zijn mond en leunde achterover in zijn stoel terwijl de beraadslagingen van de jury op het scherm verschenen. 'Haar man ging vreemd,' zei hij. 'Dat eindigde in een pijnlijke scheiding, smeriger dan bij de andere nummer zeven van beide jury's. Ze kon je knikje naar William Congreve - "Er bestaat geen grotere woede dan die van een afgewezen vrouw" - waarschijnlijk niet erg waarderen, of het feit dat de afgewezen vrouw altijd de eerste verdachte is.'
Jason hoorde het nieuws in stilte aan. Hij stond achter Lassiter en hield met een half oog het computerscherm in de gaten terwijl hij de notities in het aantekenboek over nummer zeven doornam.
Op het scherm was de jury bezig een voorzitter te kiezen. Jurylid vier, de directeur van een softwarebedrijfje, was de eerste die als voorzitter uit de bus kwam. Maar jurylid zeven stelde voor dat het misschien beter was om een vrouw te kiezen, aangezien de beklaagde ook een vrouw was.
Voor Jason met zijn ogen kon knipperen, had iemand voorgesteld dat jurylid zeven die taak dan maar op zich moest nemen. Ze protesteerde zwakjes, maar werd prompt gekozen.
Jason ging naast Lassiter zitten. Hij haalde een stuk pizza uit de doos en legde dat op zijn bord, hoewel hij zijn eetlust al aan het verliezen was.
'Ze hadden het al geregeld,' zei Lassiter. 'Ik zag ze eerder in de zaak met elkaar staan smoezen. Jurylid tien was het ermee eens om zeven als voorzitter te nomineren. Ze hadden waarschijnlijk twee of drie anderen zo ver gekregen om op haar te stemmen.'
'Net als in Expeditie Robinson!' zei Jason. Soms was het ontmoedigend om te zien hoe jury's te werk gingen.