De stilte op de lijn leek eindeloos. Jasons hart bonsde in zijn oren. Er verliep een seconde... twee. Jason had al weer spijt dat hij iets gevraagd had.
'Het lijkt erop dat je een onderzoeker nodig hebt die geen therapie nodig heeft,' zei zijn vader bitter.
Jason wist niet wat hij zeggen moest. 'Pa, ik heb gedaan wat ik dacht dat nodig was. Julie en Matt ook. Als je je daardoor gekwetst voelt, spijt me dat.'
'Dat spijt je helemaal niet, Jason. Je hebt iets van me nodig. Je doet wat je je hele leven al gedaan hebt. Je komt met hangende pootjes naar me terug als je je pa nodig hebt en daarna hoor ik in geen maanden meer iets van je.'
Jason was hier niet voor in de stemming. Het was al een zware, lange dag geweest. Hij had er geen behoefte aan dat zijn vader die nog zwaarder maakte.'Weet je wat, pa? Laat maar. Ik had niet moeten bellen.'
Zijn vader snoof verachtelijk. 'Wat wil je van me?'
Maar het was te laat. Telkens als hij contact zocht met zijn vader, was dit het resultaat. Afwijzing. Vernedering. Kritiek. Jason voelde zich opgefokt.
'Ik heb niets van je nodig,' zei Jason en hij verbrak het gesprek.
Een paar minuten later, toen hij weer een beetje kalm geworden was, liep hij zijn kantoor binnen. Bella zat achter haar bureau.
'Er liggen een paar boterhammen met kaas en kalkoen op je bureau,' zei ze.
'Ik heb geen honger.'
'Eet ze toch maar op. Processen zijn een soort marathon. Je moet af en toe even blijven staan om iets te drinken.'
Eigenlijk lijken processen meer op marteling, dacht Jason.
Hij liep terug naar de vergaderruimte die er erger uitzag dan ooit. Hij moest over een doos en een stapel documenten heen stappen om binnen te komen.
'Ik verwachtte jou hier niet,' zei Jason.
Andrew zat wat papieren door te nemen. 'We moeten onze schaduwjury gaan installeren,' antwoordde hij, zonder op te kijken.
Het was Andrews manier om te zeggen dat hij van plan was te blijven, ondanks wat Jason in de rechtszaal had gedaan. Ze praatten een paar minuten over de schaduwjury, zonder dat een van beiden iets zei over Jasons selectie van de echte juryleden. Andrew dacht dat hij tegen donderdag de schaduwjury had samengesteld.
'Doe je best,' zei Jason.'En Andrew,' zijn vriend keek naar hem op,'ik stel het erg op prijs dat je blijft meedoen.'
'Maak je daar maar geen zorgen over,' zei Andrew, hevig met zijn ogen knipperend. 'Je zult mij rijk maken.'
Jason keek hem fronsend aan.'Hoe bedoel je?'
Andrew zette zijn brilletje op, veegde het haar uit zijn ogen en staarde Jason een paar seconden aan. 'Als we deze schaduwjury samenstellen, breng ik twee extra juryleden in, die in alles zullen lijken op de twee juryleden die jij eruit geschopt hebt. Als de zaak voorbij is, zullen we de meningen van de twee die jij uitgekozen hebt vergelijken met de twee die ik je geadviseerd heb aan te houden. Dat zal geweldig goed marketingmateriaal opleveren: mens tegenover machine. Dan zullen we zien wat er gebeurt als je op je gevoelens afgaat.'
'Slim, hoor,' zei Jason.
'Ja. Als je verliest met het panel dat je gekozen hebt, in het bijzonder als mijn juryleden tot een andere conclusie komen, zal mij dat geen windeieren leggen.'
'Ik bedoel er niets mee,' zei Jason, 'maar ik hoop dat je marketingplannetje in vlammen zal opgaan.'
66
'Mevrouw Starling, heeft de eiser een openingsverklaring?'
'Ja, edelachtbare.'
Kelly stond op en liep naar de juryleden toe met alleen een afstandsbediening in haar hand. Na maanden van voorafgaand procesonderzoek, getuigenverklaringen en een stortvloed van moties, kon ze nauwelijks geloven dat het moment nu eindelijk aangebroken was.
'Door onze bereidheid om de aankoop van wapens en het willekeurig afvuren daarvan toe te staan, hebben we een atmosfeer gecreëerd waarin geweld en haat een populair tijdverdrijf zijn geworden.'
Ze keek naar jurylid drie, Rodney Peterson, de enige donkere persoon die in de jury was overgebleven. Een professor geschiedenis. Een democraat. Een man die in de binnenstad actief was. 'Dit zijn niet mijn woorden,' zei Kelly. 'Het zijn de woorden van Martin Luther King jr.'
Ze bleef op een meter afstand voor de jurytribune staan en keek de juryleden een voor een aan. 'Wat King zei, is waar. En niemand is meer bereid de aankoop van wapens en het willekeurig afvuren daarvan toe te staan dan de beklaagde, MD Firearms.'
Kelly had een groot scherm met een LCD-projector voor de jurytribune neergezet. Ze drukte een knopje op haar afstandsbediening in en de eerste afbeelding verscheen op het scherm.
'Volgens het Bureau voor alcohol, tabak en vuurwapens, het federale agentschap dat belast is met het toezicht op onze wapenwetten, verkoopt één procent van de wapenwinkels de wapens die getraceerd worden tot 57 procent van misdaden waarbij wapens gebruikt worden. "Hoe kan dit?" zult u vragen. Dat lijkt statistisch gezien onmogelijk. En u hebt gelijk, dit is inderdaad onmogelijk.