Ze belde rechter Shaver om hem te laten weten dat Luthor opnieuw contact met haar had opgenomen. Hij nam de telefoon niet op en daarom liet ze een cryptisch bericht achter.
'Met Kelly Starling. Ik heb zojuist iets van een wederzijdse vriend, ene Luthor, gehoord. Hij maakt het op dit moment goed, maar ik ben bang dat het slechts een kwestie van tijd is. Ik dacht dat je dat wel wilde weten.' Ze liet haar mobiele nummer achter en hing op.
Ze vroeg zich af wat haar ontgaan was bij jurylid drie en zeven. Ze was eigenlijk een beetje verbaasd geweest dat Jason jurylid drie, Rodney Peterson, niet gewraakt had. Nu vroeg ze zich af: waren ze infiltranten voor de andere partij?
Dat leek onwaarschijnlijk. Het leek erop dat Luthor aan haar kant stond. Hij had haar al voorzien van het materiaal voor het kruisverhoor van Ed Poole en de kopie van de kosten-batenanalyse van Case McAllister. Maar hoe kon ze daar zeker van zijn? Misschien probeerde Luthor alleen maar haar vertrouwen te winnen om haar uiteindelijk te verraden.
Ze had er nog steeds geen idee van wie Luthor was. Het enige wat ze kon doen, was zich op de zaak concentreren. Intussen zou hij misschien een fout maken en zou zij achter zijn of haar identiteit kunnen komen.
Hoe dan ook, als Luthor dacht dat hij Kelly Starling in zijn macht had, dan kende hij haar nog niet. Als haar verhouding met de rechter ooit aan het licht zou komen, zou dat verschrikkelijk zijn, maar dat zou ze wel overleven. Daarna zou Luthor wensen dat hij haar nooit had ontmoet.
Maar dat was allemaal pas later aan de beurt. Nu moest ze zich concentreren op haar openingsverklaring.
65
Jason reed langzaam terug naar zijn kantoor. Hij zag er tegenop om Andrew Lassiter onder ogen te komen. Hij was er overigens niet zeker van dat die op kantoor zou zijn. Andrew geloofde zo sterk in zijn systeem voor juryselectie dat hij Jasons acties vandaag als een persoonlijke belediging op zou vatten.
Jason zag er ook tegenop om Bella Harper en Case McAllister onder ogen te komen. Ze geloofden in hem. Ze hadden zo hard aan de zaak gewerkt. En nu had Jason hen, om zijn eigen huid te redden, laten vallen.
Op weg naar kantoor stroopte hij zijn mouwen op en reed een benzinestation binnen om te tanken en een blikje fris te kopen. Hij zat in de rats. Hij had het gevoel dat hij rondliep met zijn ziel gescheiden van zijn lichaam, hangend in een soort vagevuur nadat hij door Luthor en zijn e-mails was gekocht. Maar zelfs in het emotionele duister zag Jason een enkel lichtpuntje. Misschien was het geen ontsnapping... maar het zou in ieder geval een begin kunnen zijn.
Ironisch genoeg verschaften de papieren die naast hem op de passagiersstoel lagen het enige voordeel dat hij in zijn strijd met Luthor had. Jason nam aan dat Luthor deze papieren aan Kelly had gegeven. Als hij niet zo verbijsterd was geweest toen hij de documenten voor het eerst had gekregen, zou hij Kelly daar op de gang meteen naar Luthor gevraagd hebben en zou hij haar reactie hebben kunnen zien. Hij was van plan om haar er tijdens het proces een keer naar te vragen.
Luthors enige fout tot nu toe was geweest dat hij geen rekening had gehouden met Kelly's ethische normen. Hij had erop gerekend dat ze de documenten voor zichzelf zou houden en dat ze er Poole pas mee zou overvallen tijdens haar kruisverhoor, zoals de meeste advocaten zouden doen. Dan zou Jason pas veel later in de zaak geweten hebben dat Luthor hem echt probeerde tegen te werken. Maar in plaats daarvan had Kelly hem veel eerder inzage in de stukken gegeven en nu wist hij, al vanaf het begin van het proces, dat Luthor probeerde hem te saboteren, niet te helpen.
Het was een zeer gering en tijdelijk voordeel, maar het was in ieder geval iets. Om deze wetenschap ten volle te kunnen uitbuiten, had Jason een onderzoeker nodig die hij kon vertrouwen.
Hij reed de parkeerplaats van zijn kantoor op en liet de motor een paar minuten stationair draaien. Hij haalde zijn BlackBerry tevoorschijn, zuchtte een keer en belde zijn vader.
Terwijl hij de telefoon hoorde overgaan, wilde hij bijna weer ophangen. Hij dwong zichzelf ertoe te blijven wachten tot er zou worden opgenomen.
'Pa, met Jason.'
Het bleef even stil. 'Dat weet ik,' zei zijn vader. 'Je nummer op het schermpje.' Hij wachtte weer even.'Dat is maanden geleden.'
Er is geen wet die voorschrijft dat je mij niet mag bellen. 'Sorry, pa. Ik heb het erg druk gehad.'
Ze praatten een paar minuten, een bot en moeizaam gesprek over de zaak. De vooringenomenheid van zijn vader tegen MD Firearms kwam weer duidelijk naar voren. De man sprak met dikke tong en Jason zag hem in gedachten in de woonkamer zitten, in zijn spijkerbroek en hemd, lege flessen op de vloer om hem heen verspreid.
Jason staarde uit het raam en vroeg zich af of hij hier wel goed aan deed. 'Ik kan wat hulp gebruiken bij mijn zaak, pa. Ik heb iemand nodig die ik kan vertrouwen om een onderzoek naar een paar juryleden in te stellen.' De zwijgzaamheid van zijn vader maakte hem zenuwachtig en hij aarzelde even. 'Ik weet niet, maar ik dacht dat jij misschien een paar dagen vrij zou kunnen nemen om hier naar toe te komen en me een handje te helpen.'