Jason installeerde zich in de tweede rechtszaal en keek toe hoe de juryleden plaatsnamen nadat rechter Waters hen had laten roepen. Voor het eerst sinds drie dagen was het grote televisiescherm waarop de leden het proces hadden gevolgd, vervangen door levende personen. Jason had deze juryleden niet eerder gezien en hij vond het altijd interessant om de leden van het tweede en derde panel te vergelijken met de leden van het eerste panel. Ook al was het profiel van ieder jurylid dan zorgvuldig nagetrokken om zo goed mogelijk overeen te stemmen met het profiel van het betreffende jurylid in de werkelijke jury, ieder schaduwpanel zag er aanmerkelijk anders uit dan het andere. Jurylid vijf van deze groep bijvoorbeeld, volgens haar profiel een van Jasons belangrijkste bondgenoten, was magerder en had een sceptische trek op haar gezicht die hij nooit had gezien op het gezicht van jurylid vijf in de hoofdrechtszaal.
Maar uiterlijkheden waren niet doorslaggevend. Zoals Robert Sherwood het zei met een variant op een Bijbeltekst: 'De mens ziet wat voor ogen is, maar Justice Inc. ziet het hart aan.' Dat was typisch Sherwood - enigszins satirisch, enigszins arrogant en zeer accuraat. Een man, hoewel niet helemaal te bewonderen, om te vrezen en te respecteren.
Ieder schaduwjurylid was geselecteerd op de mate waarin hun profiel overeenstemde met dat van het echte jurylid. Politieke partijen, gebruikte medicijnen, winkelgedrag, gelezen tijdschriften, godsdienstige achtergrond, favoriete internetsites en tv-programma's, sportclubs, leeftijd van de kinderen, zelfs het type auto waarin ieder jurylid reed. Al deze factoren en nog zo'n honderd andere, waren zorgvuldig nagetrokken en geanalyseerd door het uitgebreide onderzoeksteam van Justice Inc. Ingewikkelde softwareprogramma's wogen iedere factor in overeenstemming met het soort van de betrokken zaak, en filterde dan, gebruikmakend van een rekensysteem gebaseerd op de gewogen factoren, de toekomstige juryleden die overeenstemden met de werkelijke.
Het systeem werkte. Tijdens de anderhalf jaar dat Jason nu bij de firma werkte, hadden de schaduwjury's er maar één keer naast gezeten en dat was geweest toen twee van de schaduwjury's vóór gestemd hadden en de ander tegen.
Vandaag nam de tweede jury hetzelfde standpunt in als de eerste en verklaarde Van Wyck schuldig. Jason knikte naar de juryleden en zakte op zijn stoel onderuit terwijl Austin de juryleden liet stemmen en hen dreigend aankeek. Opnieuw hielden alle deelnemers voet bij stuk en de advocaten, de rechter en het personeel van de rechtbank trokken naar de derde rechtszaal.
Jason zweette nu nauwelijks meer. Hij had de zaak al gewonnen. De enige vraag was nog of het een unanieme beslissing zou worden.
Misschien was het zijn slotrequisitoir geweest. Of zijn klinische ontmanteling van de belangrijkste deskundige van de beklaagde. Of misschien het feit dat Van Wyck had besloten om tijdens het proces niet zelf een getuigenverklaring af te leggen. Er was iets waardoor deze juryleden aan het twijfelen waren geraakt. Later zou Jason de banden bestuderen en erachter komen wat er precies was gebeurd.
'Is de jury tot een vonnis gekomen?' vroeg rechter Waters.
'Ja,' zei de voorzitter. Het was jurylid zeven, een alleenstaande jonge vrouw, een duidelijk teken dat ook de derde jury aan Jasons kant stond. Ze overhandigde het formulier aan de gerechtsdienaar en wierp snel een blik op de gedaagde. Normaal gesproken zou het oogcontact Jason zorgen hebben gebaard, maar deze keer trok hij er zich niets van aan. Dit was jurylid zeven en haar profiel schreeuwde recht en orde, een duidelijk bewijs dat ze aan Jasons kant stond. En daar kwam nog bij dat vrouwen over het algemeen de neiging hadden Jason aardig te vinden en dat ze een hekel hadden aan de arrogante gedaagde. Het waren de mannen die gecharmeerd waren van de rockster.
Misschien wilde jurylid zeven alleen maar kijken of ze iets van hoop in de ogen van de gedaagde zag, net voordat het vonnis die zou vernietigen.
Rechter Waters bestudeerde het vonnis, overhandigde het aan de gerechtsdienaar en beval de vrouw die voor Kendra Van Wyck had gespeeld naast Austin Lockhart te gaan staan.
Opnieuw ging de gerechtsdienaar midden in de rechtszaal staan.'Op de beschuldiging van moord met voorbedachten rade, verklaren wij, de jury, de beschuldigde... '
Zoals altijd wachtte hij even.
'... niet schuldig.'
'Yes' zei Austin Lockhart zachtjes, maar luid genoeg voor Jason om het te horen.
Jason keek niet-begrijpend naar de gerechtsdienaar alsof hij dacht dat de man het verkeerd gelezen had. Toen schoot het hem weer te binnen - speel je rol. De stoïcijnse aanklager. Onverstoorbaar. Het hoort er nu eenmaal bij.
'Wilt u hen hoofdelijk laten stemmen?' vroeg rechter Waters.
Jason nam hen bedachtzaam op. Ze zagen er moe uit. De meesten vermeden oogcontact. Ze schenen vrij zeker van hun zaak te zijn.
'Nee,' zei Jason schouderophalend, alsof de rechter zojuist zijn mening over een lunchpauze had gevraagd.'Ik denk dat ze het menen.'