'Dat weet ik nog niet.'
Garrison was bezig met het doornemen van wat papieren op zijn bureau, maar keek nu verstoord op. 'Wat zegt u?'
'Gewoon een beetje humor, meneer.'
'O, nou... laten we proberen de zaak op de rails te krijgen en er geen show van te maken.'
Jason wilde vragen of dit ook van toepassing was op de rechter, maar zag er bij nader inzien van af. In de daaropvolgende minuten bespraken ze de te volgen procedure en hoe lang de zaak zou gaan duren.
'Hebben de partijen de mogelijkheid van schikking al besproken?' vroeg rechter Garrison.
Kelly gaf als eerste antwoord. 'Mijn cliënt is niet tot een schikking bereid. Het is een principekwestie.'
'Ja, ja, dat heb ik al een paar keer eerder gehoord.' Hij richtte zich tot Jason. 'Waarom leggen jullie niet wat geld op tafel om na te gaan hoeveel die principes kosten?'
'Het spijt me, rechter. Voor mijn cliënt is het een kwestie van geld, en ze is niet van plan om ook maar een cent te betalen.'
Garrison zuchtte. 'Goed dan. We beginnen om negen uur met de openingsverklaringen.'
Nadat hij beide advocaten gewaarschuwd had geen opruiende opmerkingen tegenover de pers te maken, liet hij hen gaan.
Kelly hield Jason op de gang staande en overhandigde hem een map.
'In reactie op je verzoek om voorafgaand inzage van stukken, zijn dit wat documenten,' zei ze. Aan Jasons blik zag ze duidelijk zijn wantrouwen over het feit dat hij de stukken niet eerder ontvangen had. 'Voordat je boos wordt, moet je weten dat ik de stukken ook zelf pas ontvangen heb,' vervolgde Kelly. 'De meeste advocaten zouden ze niet eens aan je geven, ze zouden je er gewoon mee overvallen tijdens het kruisverhoor.'
'Het kruisverhoor van wie?' vroeg Jason.
'De documenten spreken voor zich,' zei Kelly.
Onderweg naar buiten negeerde Jason verslaggevers en liep hij rechtstreeks naar zijn auto. Toen hij het portier opendeed en instapte, kreeg hij het gevoel dat hij een oven binnenging. Hij gooide zijn jasje over de stoel naast hem en trok zijn das los.
Hij zette de airco aan, bereidde zich voor op het ergste en sloeg de map open. Hij bekeek snel de bankafschriften, van een buitenlandse rekening op naam van Ed Poole, en de pagina's met telefoongesprekken.
Jason herkende geen enkel nummer en begreep de betekenis van de buitenlandse bankrekening niet ten volle, maar één ding was hem wel duidelijk - als Kelly Starling deze documenten wilde gebruiken tijdens haar kruisverhoor, moesten ze slecht nieuws inhouden.
Wat op zijn beurt weer tot een andere misselijkmakende conclusie leidde: Luthor had hem erin laten lopen. Zijn belangrijkste getuige-deskundige had een ernstige achilleshiel. Luthor had hier ongetwijfeld van geweten. En nu had Jason als de eerste de beste idioot een nog groter gat gegraven door de door Luthor voorgestelde juryleden in het panel te houden.
Hij vloekte en sloeg met zijn vuist op het dashboard. Waarom had hij dit niet zien aankomen?
Misschien omdat hij het niet had willen zien. Hij was er zo op gebrand zijn verleden geheim te houden dat hij zijn ogen gesloten had voor het voor de hand liggende en was midden in de val van Luthor gelopen.
Een tikje op de ruit haalde Jason uit zijn gedachten. Toen hij opkeek, zag hij Case McAllister en liet hij het raampje zakken.
'Alles goed met je?' vroeg Case.'Je ziet er beroerd uit.'
'Alles oké, hoor. Maar het is een lange dag geweest.'
.
Kelly Starling controleerde haar telefoonberichten pas toen ze op weg was naar het Hilton Oceanfront Hotel, voor de komende weken haar tijdelijk hoofdkwartier. Soms had het voordelen om voor een groot advocatenkantoor te werken.
De vierde beller had gebeld vanaf een niet nader aangegeven privé-nummer tijdens de lunch. Kelly was vroeg naar de rechtszaal teruggekeerd en had haar telefoontje uitgezet. Ze moest het gemist hebben.
De stem klonk mannelijk, maar was digitaal vervormd. De verbinding was niet geweldig en ze moest twee keer luisteren om precies te horen wat de man zei. Door wat ze hoorde, klopte haar hart even in haar keel.
'Kelly, met Luthor. Zorg ervoor dat jurylid drie en zeven in het panel blijven. Als je dat doet, is je geheim veilig bij mij.'
Toen ze het bericht voor de tweede keer had afgeluisterd, zette ze haar telefoon af zonder de andere berichten te controleren. Ze had beide juryleden in het panel gehouden - waarom niet? - maar dat verontrustte haar niet. Luthor bemoeide zich met de zaak. Gaf haar directe bevelen. Als hij de juryselectie had gadegeslagen, zou hij denken dat hij haar in zijn zak had, dat ze aan zijn eis had voldaan.
Maar ze had juist besloten om het tegenovergestelde te doen. Ze zou Blake Crawford zo goed mogelijk vertegenwoordigen, wat dat haar ook zou kosten.
Zoals de zaken eruitzagen, zou de prijs hoog kunnen zijn. Ze had aan zijn eis voldaan, zij het zonder het te weten. Hoelang zou het duren voordat Luthor een eis zou stellen waaraan ze niet zou kunnen voldoen?