Maar Jason wist zich nu meer te beheersen - de kalme, nuchtere procesadvocaat - en Case wilde gezelschap bij zijn lunch. Jason speelde met hem mee en bestelde soep en een broodje.
Andrew Lassiter kneep ertussen uit en koos ervoor zich over zijn computerprogramma te buigen en te mopperen op zijn overgebleven, noodlijdende juryleden.
De lunch gebruiken met Case was zoiets als therapie. Case wilde slechts een paar minuten praten over het proces voordat hij aan verhalen begon over andere processen of jachtpartijen of politieke figuren met wie hij het aan de stok had gehad. Hij morste wat mosterd op zijn witte overhemd, vloekte, doopte toen zijn servet in zijn glas water en probeerde het weg te vegen.
Hierdoor herinnerde hij zich het verhaal over de keer dat hij tijdens de lunch, net voor zijn openingsredevoering, zijn glas drinken over zijn broek gemorst had.'Soms word ik een beetje zenuwachtig,' had hij tegen de jury gezegd.
Tegen de tijd dat ze naar de rechtszaal terugkeerden, voelde Jason zich aanmerkelijk beter. Hij zag hoe Case gezellig met de verslaggevers liep te babbelen die over de parkeerplaats met hen meeliepen naar het gerechtsgebouw.
'Wat denkt u van rechter Garrison?' vroeg een van hen.
'De wijsheid van Salomo,' repliceerde Case.
'Maakt u zich geen zorgen over alle publiciteit die dit proces met zich meebrengt voor MD Firearms?'
'Zolang ze onze naam maar juist spellen, niet in het minst.'
'Betreurt MD Firearms het dat ze wapens aan Peninsula Arms geleverd hebben?'
'Dat weet ik niet,' zei Case. Hij bleef even staan.'U wel?'
De verslaggeefster, enigszins in verwarring gebracht, keek Case aan. 'Hoe bedoelt u?'
'Bent u er al mee opgehouden uw kinderen zo af en toe een tik uit te delen?'
Ze liet haar ogen rollen en Case begon zijn kleine optocht weer naar het gerechtsgebouw te leiden.
Ze kwamen een kwartier te vroeg in de rechtszaal aan en Jason besloot even naar het toilet te gaan. Hij kreeg op precies het verkeerde moment een telefoontje van Bella en Jason liet het gaan. Toen hij zijn handen stond te wassen, belde ze weer.
Deze keer nam hij het gesprek aan. 'Wat is er?' Hij liep weer in de gang naar de rechtszaal.
'Ik heb net een vreemd telefoontje gehad,' zei Bella. Ze leek een beetje van haar stuk gebracht. 'Eentje met een digitaal vervormde stem.'
Jasons hart klopte in zijn keel. Hij wachtte op de slotzin.
'Het was de stem van een man. Hij zei dat je je e-mail moest controleren,' zei Bella.'Daar moet wat informatie over mogelijke juryleden in staan die je niet mag missen.'
'Was dat het?'
'Hij zei dat je het moest controleren tijdens je lunchpauze. Toen hing hij op.'
'Zijn nummer verscheen zeker niet op het schermpje?'
'Hij had het geblokkeerd.'
Ze praatten nog een paar minuten, waarbij Jason Bella's vragen beantwoordde over de gebeurtenissen van die morgen. Hij hield het kort; hij moest onmiddellijk zijn e-mail controleren.
'Het lijkt erop dat we een goede start gemaakt hebben,' zei Bella.'Ik zal voor je bidden.'
Haar opmerking overviel Jason. Hij vond het een beetje vreemd om de hulp van God in te roepen tegenover een rouwende weduwnaar.
Hij bedankte Bella, beëindigde het gesprek en controleerde zijn mailbox. Sinds de lunch waren er geen nieuwe berichten. Vreemd.
Toen hij drie minuten later weer aan zijn tafel zat, trilde zijn BlackBerry.
Jason:
Jurylid drie of jurylid zeven niet wegsturen. Het zou een slecht moment zijn om je rijden onder invloed openhaar te maken. Vertrouw mij, ik probeer je alleen te helpen. Deze juryleden zullen je de overwinning bezorgen.
Luthor
62
Met bonzend hart draaide Jason zich om naar Andrew Lassiter. 'Kan ik zien waar we zijn?'
Andrew haalde zijn samenvattingsscherm tevoorschijn, waarop de eerste dertien juryleden te zien waren die in het panel overgebleven waren als rechter Garrison er niet meer weg zou sturen. Zoals het er nu voorstond, adviseerde Andrew Jason om jurylid drie te wraken. Jurylid zeven had een lage score in Andrews systeem, maar was op dit moment veilig - maar alleen omdat er drie juryleden in het panel zaten met een nog lagere score.
Wat wist Luthor over deze twee juryleden wat Jason en Andrew niet wisten?
Het zou moeilijk zijn om het aanhouden van jurylid drie te rechtvaardigen. Hij heette Rodney Peterson, een zwarte professor geschiedenis aan Virginia Wesleyan. Vanuit het micromarketingperspectief gezien had hij een aantal dingen tegen zich. Verkeerde politieke partij. Verkeerde kerkelijke achtergrond. Hij woonde in Virginia Beach, maar deed veel werk voor de Jongens- en Meisjesclub in de binnenstad van Norfolk, waar hij uit de eerste hand geconfronteerd werd met de dodelijke combinatie van bendes en wapens. Hij had een doctorsgraad, nog een punt in zijn nadeel. Jason gaf de voorkeur aan arbeiders. Het enige punt in zijn voordeel was zijn geslacht. Uit hun onderzoek was gebleken dat vrouwen veel sympathieker tegenover Blake Crawford stonden dan mannen.