Jason was in geen jaren naar vuurwerk gaan kijken en vreemd genoeg betrapte hij zichzelf erop dat hij terugdacht aan de keren dat zijn vader hem als kleine jongen op de vierde juli had meegenomen naar Stone Mountain. Ze gingen altijd een beetje te vroeg weg om het andere verkeer op de parkeerplaats voor te zijn en zagen het laatste vuurwerk dan over hun schouder als ze terugliepen naar hun auto.
Het was een van de prettigste momenten die Jason zich met zijn vader kon herinneren.
'Zag je dat?' vroeg Bella, met kinderlijke verwondering. 'Ik vind die vuurpijlen die helemaal uitwaaieren het mooist.'
Toen Jason die avond het strand verliet, het zand schurend tussen zijn tenen, Bella puffend en steunend naast hem en babbelend over wat een geweldig idee het was geweest om hiernaartoe te gaan, voelde hij zich erg melancholisch. Hij tobde over zijn vader. Het laatste wat hij van Matt Corey had gehoord was dat zijn vader nog steeds problemen op zijn werk had. Bij het interne onderzoek was hij vrijgesproken, maar volgens rechercheur Corey was dat slechts uitstel van executie.
Zijn vader zou de vernieling in gaan en er zou niemand zijn om de stukken weer bijeen te brengen.
'Vind je ook niet?' vroeg Bella hijgend. 'Zeker,' zei Jason.
'Goed, dan pik ik je om negen uur op.'
'Waarvoor?'
'Voor de kerk,' zei Bella.'Je was het er toch mee eens dat je wat minder naar kantoor moest gaan. Misschien naar de kerk gaan of zoiets.'
'Ik luisterde niet, sorry,' zei Jason.'Dit is mijn laatste onderbreking tot het proces voorbij is.'
Hij wilde eigenlijk niets liever dan zo gauw mogelijk weer aan het werk gaan. Het was verbazingwekkend hoe de druk van een ophanden zijnd proces hem ervoor behoedde om lang over iets anders na te denken.
En dat was een zegen.
61
De eerste dag van ieder groot proces begint met een sprankelende mediacampagne, gevolgd door de eentonigheid van het kiezen van een jury. Voor de meeste waarnemers is het net zoiets als naar een grote sportmanifestatie gaan, met muziekgroepen en cheerleaders en verkopers van worstjes en friet om alleen maar het gras te zien groeien. Maar voor Jason Noble en Andrew Lassiter was het kiezen van de jury het belangrijkste en boeiendste aspect van de zaak.
Rechter Garrison, prominent voor de camera's die hij in de rechtszaal had toegelaten, bedierf de pret een beetje door zichzelf pontificaal op te stellen. Jason wist dat er in feite twee modellen voor de selectie van een jury bestonden - de rechter kon de hoofdrol spelen of de advocaten konden dat doen. Garrison maakte van meet af aan duidelijk dat de advocaten in dit proces een ondergeschikte rol zouden spelen.
Voordat Garrison de zitting opende, liet hij Kelly Starling en Jason Noble in zijn vertrek bij zich komen. De gezette rechter, in zijn gestreepte pak achter zijn bureau gezeten, zette zijn brilletje af en schreef hun de procedurele regels voor. De zitting zou iedere dag op tijd beginnen of misschien zelfs een paar minuten te vroeg. Eigenzinnig gedrag van de advocaten zou niet getolereerd worden. Was dat duidelijk? De meeste vragen zou hij zelf aan de juryleden stellen; de advocaten konden slechts hun bijdragen leveren als zijne edelachtbare daar toestemming voor gegeven had.
Tijdens de hele bijeenkomst, die zo'n vijf minuten duurde, zaten Kelly en Jason voortdurend te knikken en mompelden ze:'Zeker, edelachtbare.'
'Ik heb een aantal standaardvragen die ik met de jury doorneem,' lichtte hij hen in. 'Ik zal ieder jurylid afzonderlijk zeggen dat we redenen kunnen hebben om ze van hun verplichting te ontslaan. Als ik klaar ben, pauzeren we even en kunt u vragen, die ik hun zal stellen, en uw moties tot ontslag indienen. Nog vragen?'
'Nee, meneer,' zeiden Jason en Kelly gelijktijdig.
Jason kon de rechter nog steeds niet helemaal peilen. Rafaels team was Garrisons financiële rekeningen en nevenactiviteiten voorafgaande aan het proces blijven natrekken, maar ze hadden niets kunnen ontdekken wat de rechter verdacht zou kunnen maken. 'Hij heeft een oogje op het Hooggerechtshof van Virginia,'vertelde Rafael Jason.'En de andere rechters van de Beach zouden hem graag zien gaan. Hij is onhebbelijk en narcistisch, maar voor zover wij kunnen nagaan, is hij brandschoon.'
Rechter Garrison begon zijn eerste dag van het proces met een half uur durende lezing voor de media en toeschouwers. Er zou geen sprake zijn van vertoon van emotie. Geen gefluister of gepraat tijdens de zitting. Het hof zou op tijd beginnen en hij wilde niet dat toeschouwers te laat binnenkwamen en het proces verstoorden. Een kwartier pauze was echt een kwartier - geen minuut langer of korter. Alle mobieltjes, beepers en computers moesten bij de metaaldetectors gecontroleerd worden. 'De eerste de beste keer dat iemands mobieltje afgaat, neem ik het in beslag,' verklaarde Garrison. Dit was een erg belangrijke, juridische procedure en geen entertainment, zei de rechter ernstig. Als iemand vermaak zocht, moesten ze maar naar de rijdende rechter op televisie kijken.