Private

1


                Van de eerste keer dat ik doodging is niet alles blijven hangen, maar voorzover ik het mij kan herinneren, ging het ongeveer zo.

                Overal om me heen dreunden mortiergranaten, waarna telkens een geluid klonk alsof het scheermesjes regende. Ik droeg korporaal Danny Young over mijn schouder, en hij was echt een heel goeie maat van me. Hij was de sterkste soldaat met wie ik ooit zij aan zij gevochten had, je kon ontzettend met hem lachen, en het mooiste aan hem was nog wel dat hij... nou ja, zo veel hoop in zich had: zijn vrouw in Texas kon elk moment bevallen van hun vierde kind.

                Nu stroomde zijn bloed over mijn uniform en het spetterde op mijn laarzen als water uit een regenpijp.

                Ik rende in het donker over de rotsachtige grond en bracht met moeite uit: ‘Ik heb je, Danny, ik heb je. En je blijft bij me, oké?’

                Een klein eindje van de helikopter liet ik hem op de grond zakken en opeens was er een gigantische explosie, alsof de grond om mij heen werd opgeblazen. Ik kreeg een mokerslag tegen mijn borst en toen was het afgelopen.

                Ik ging dood. Ik ging naar de andere wereld. Ik weet niet eens hoelang ik weg ben geweest.

                Del Rio zei later dat mijn hart stil was blijven staan.

                Ik herinner me alleen dat ik naar boven zwom, naar het licht, en ik herinner me de pijn, en de afgrijselijke stank van kerosine.

                Mijn ogen gingen opeens open en daar was Del Rio, vlak boven me, zijn handen drukten op mijn borst. Hij lachte toen ik mijn ogen opsloeg – en tegelijkertijd stroomden er tranen over zijn wangen. ‘Jack, hufter,’ zei hij, ‘je bent er weer.’

                Een dichte deken van vettige zwarte rook werd over ons uitgerold. Danny Young lag naast me, zijn benen breeduit in vreemde hoeken, en achter Del Rio stond de helikopter, in witte vlammen gehuld en op het punt de lucht in te vliegen.

                Mijn maten zaten er nog in. Mijn vrienden. Mannen die hun leven voor me gewaagd hadden.

                Ik wist een paar woorden uit te brengen. ‘Jezus, nee. We moeten ze d’r uit halen.’

                Del Rio deed zijn best me op de grond te houden, maar ik haalde uit met mijn elleboog en raakte zijn kaak. Hij viel achterover en ik wist weg te komen, ik rende naar de gevallen vogel net op het moment dat zijn magnesiumkleed vlam vatte.

                Er zaten mariniers daarbinnen en ik moest ze er op een of andere manier uit zien te krijgen.

                Het afschrikwekkende gehamer van een machinegeweer werd gevolgd door een zware explosie in de heli. ‘Kijk uit,’ riep Del Rio achter me. ‘Jack, godverdomme!’

                Ik voelde al zijn negentig kilo toen hij me tegen de grond smeet en de helikopter in withete vlammen opging. Ik was niet dood, maar een heleboel van mijn vrienden wel. En ik zweer het je, ik zou zo met ze geruild hebben.

                Dat zal wel veel over mij zeggen, en vast niet alleen maar goeds. Je zult het wel zien, jij mag het straks zeggen.

                Ga rustig zitten, het is een lang verhaal, maar wel een goed verhaal.





2


                Het was twee jaar nadat ik was teruggekomen uit Afghanistan en uit de oorlog. Ik had mijn vader meer dan een jaar niet gezien en ik had er ook geen zin in, en zou trouwens ook niet geweten hebben waarom ik hem zou moeten opzoeken. Maar toen hij belde, zei hij dat hij me iets belangrijks te vertellen had. Hij zei dat het dringend was en dat het mijn leven zou veranderen.

                Mijn vader is een klootzak, een leugenaar en een intrigant, maar hij had mijn belangstelling gewekt, dus daar liep ik dan, door de grimmige toegangspoort voor bezoekers van de staatsgevangenis van Corcoran.