In het eerste bedrijf van Milestones trad Francesca della Orso op als een jonge vrouw op het punt om in het huwelijk te treden, de vrouw die in het laatste bedrijf haar vijftigjarig huwelijksfeest zou vieren.
'Die brunette!' fluisterde Matty in Margo's oor op een toon, waarvan ze de betekenis precies begreep. Die kondigde goed nieuws aan. Het was een stem geladen met massief goud. Ze keken samen naar Francesca, verkenden het volmaakt ovale gezicht, de kleine ronde kin, de rechte neus, de hooggeplaatste wenkbrauwen, waardoor de oogleden een vreemd ontroerende nadruk kregen. Matty had maar één keer een vrouw gezien die zo mooi was als dit meisje en zij had zijn carrière op gang gebracht en zijn fortuin gemaakt. Toen hij naar Francesca luisterde die haar tekst zei, voelde hij plotseling het zweet op zijn bovenlip parelen. Zijn nekharen gingen overeind staan; hij voelde zijn spieren samentrekken. Margo was zich van haar kant scherp bewust van de belofte in die grote kalme gebiedende ogen van het meisje, van de hartstochtelijke aard die duidelijk was ondanks het gladde voorhoofd en de lange gedweeë hals. Ze hadden nog geen van beiden enig idee van het sterke verbeeldingsleven van Francesca, van haar diepgevoelde stemmingen, van de heftigheid van de onwankelbare emoties waaraan ze zich kon overgeven.
Zodra het met goed fatsoen mogelijk was, verlieten Matty en Margo nadat het scherm gezakt was, de saaie dochter van hun vrienden en gingen op zoek naar Francesca della Orso. Ze troffen haar aan in de kleedkamer, nog geschminkt als een bijna zeventigjarige vrouw, temidden van een schare bewonderaars. Matty nam niet de moeite zich aan haar voor te stellen. Hij had het op haar ouders gemunt.
Zijn belegering van Claudia en Ricardo della Orso duurde weken. Hoewel het optreden van hun dochter bij de schooluitvoeringen hen altijd met een stille, verwonderde vreugde had vervuld, waren ze verbijsterd en verontwaardigd over het voorstel van de agent, dat hij Francesca een persoonlijk contract wilde aanbieden en dat ze onder streng toezicht van zijn vrouw in Los Angeles zou komen wonen. Maar eindelijk zetten zij zich tot hun eigen verbazing over hun diepe wantrouwen tegen Hollywood heen, omdat zij inzagen dat Matty Firestone niets anders dan goede bedoelingen had en zij op de beschermende eigenschappen van Margo vertrouwden.
Hoewel Ricardo en Claudia schrokken van de gebeurtenissen die op de opvoering van Milestones volgden, was Francesca helemaal niet verbaasd. Ze had zo lang in een droomwereld geleefd, waarin de wonderbaarlijkste dingen als vanzelfsprekend gebeurden, en haar ongebreidelde fantasie had haar altijd ingefluisterd, dat ze niet voorbestemd was voor het leven dat haar vriendinnen zouden leiden. Niets had haar ervan kunnen weerhouden alles te grijpen wat het leven bood.
Francesca Vernon, geboren della Orso, werd een ster in haar eerste film. Haar roem steeg met duizelingwekkende snelheid in die rijke tijd, toen studio's in drie of vier grote films per jaar dezelfde actrice konden gebruiken. Vanaf haar achttiende tot haar vierentwintigste jaar rolde Francesca van de ene film in de andere, want ze was geboren om de grote romantische rollen te spelen. Ruim tien jaar jonger dan Ingrid Bergman, Bette Davis, Ava Gardner of Rita Hayworth, regeerde zij naast hen en veroverde rollen die normaal naar Engelse actrices zouden zijn gegaan, omdat er in Hollywood niemand was die haar als heldin van allure kon evenaren; de edele, door het noodlot gedwarsboomde heldin, de geboren tragédienne.
Francesca woonde een jaar bij de Firestones voor ze zelf een huisje naast hen kocht. De enkele keer dat ze een korte vakantie had ging ze naar San Francisco om haar ouders op te zoeken, maar in 1949 waren ze allebei gestorven. Omdat ze zich niet in het sociale leven van Hollywood stortte, werd ze door de filmbladen al spoedig als een geheimzinnige vrouw bestempeld, een benadering die de gewiekste Matty aanmoedigde, omdat hij wist hoe tergend dat voor de pers was. De publiciteitsafdeling van de studio werkte volop mee aan het waas van geheimzinnigheid dat Francesca omringde, omdat men daar net zo goed als Matty begreep, dat de waarheid voor het preutse publiek van de jaren vijftig volstrekt niet was te pruimen. Francesca werd op bijna al haar tegenspelers roekeloos verliefd en haar tactvolle avonturen, waarin ze zich volkomen uitleefde, eindigden pas als de laatste scène van de film was opgenomen. Matty zou deze amoureuze gewoonte van haar uit pure ergernis niet hebben overleefd, als hij niet had geleerd dat er achter ieder avontuur duidelijk een punt werd gezet. Ze had nooit een echte man van vlees en bloed liefgehad. Ze had de prins van Denemarken bemind en Romeo en Heathcliff en Marcus Antonius en Lord Nelson en een dozijn anderen, maar zodra de gewone sterfelijke acteur voor haar stond, verkilde ze. Het was óf woeste, dramatische hartstocht óf, als Francesca's emoties er aan te pas kwamen, koude havermoutpap.