Nu stond Daisy Jean-Marc toe met haar mee op haar uitstapjes naar Honfleur te gaan om te tekenen en meermaals kwamen ze samen te laat voor de lunch, roodverbrand door de zon en nog schuddend van het lachen om grapjes die de anderen, zoals zij hen verzekerden, niet zouden begrijpen.
Op de avond van de dag van de Bastille, op de 14e juli, wordt in de straten van alle steden in Frankrijk gedanst. In Honfleur is het plein voor het stadhuis in een openlucht balzaal veranderd en iedereen, stadbewoners, toeristen en de eigenaars van de huizen uit de streek, komt dansen met iedereen die hem vraagt, vreemde of niet. Daisy droeg haar mooiste kleren, uit een Londense boutique, Mexicana, een lange, zedige, dunne witte jurk. Het nauwsluitende lijfje en de wijde pofmouwtjes bestonden beurtelings uit stroken kant en stroken geplisseerd katoen, waarvan ook het hoge, gerimpelde kraagje was gemaakt. Om haar middel zat een strakke dieproze satijnen sjerp met een grote strik opzij en daaronder een katoenen plooirok met een wijde kanten strook aan de onderkant, die tot de grond reikte. Ze had de bovenkant van haar haar in zessen verdeeld en iedere lok met witte zijden linten gevlochten, met onderaan iedere vlecht een strik.
De onschuld van de hooggesloten witte japon en de vlechten met strikken stonden in scherp contrast met Daisy's rechte, dikke wenkbrauwen en glinsterende vioolkleurige ogen. Haar volle lippen hadden een nieuwe rijpheid gekregen nu ze voor het eerst van haar leven tot in haar gebeente de bedwelmende sensatie had, dat ze vanavond het onbetwistbare middelpunt van de groep was, de sleutel tot de romantiek van de avond. Ze was een betoverende vrouw geworden; met één slag had ze de geest van La Marée in zich opgenomen en belichaamd. De gasten konden geen van allen hun ogen van haar afhouden. Het was net, dacht Anabel gnuivend, alsof ze allemaal in een troep verdwaasde Jean-Marcs waren veranderd — iedereen behalve Ram, wiens misprijzen door het succes van zijn halfzuster alleen maar scheen te zijn vergroot. Wat terzijde staande, vloog er een onaangename uitdrukking over zijn arendsachtige trekken en zijn grijze ogen stonden killer dan die van zijn vader ooit waren geweest.
Anabel was blij dat Daisy altijd moedig was geweest. Er is moed voor nodig om een mooie vrouw te zijn, dacht ze. Schoonheid was, volgens de opvatting van Anabel, het vrouwelijke equivalent voor ten strijde trekken, en bracht een vrouw altijd in talloze ongewenste situaties die ze anders had kunnen vermijden. En Daisy was al bijna een mooie vrouw — ze had nog maar een paar meisjesjaren tegoed, dacht Anabel, met iets van medelijden en . .. een tikje afgunst.
Het hele gezelschap, zo'n veertien personen, reed naar het stadje om te dansen en naar het vuurwerk te kijken. Daisy die net als een bruid alle aandacht tot zich trok en net zo vrolijk was als de traditionele guinguettemuziek waarop men niets anders hoeft te doen dan rond te wervelen, ging achter elkaar van de armen van een visser naar die van een plaatselijke schilder, en van de burgemeester van Honfleur naar Jean-Marc; uit de armen van de slager in de armen van de matrozen van de Franse marineschepen die in de haven lagen en weer terug naar Jean-Marc. Ze hield zich fier rechtop als een jonge boom in zijn eerste voorjaarsbloei, haar zilverkleurige haar vloog almaar in het rond, en zelfs de vlechten konden niet voorkomen dat het onder het dansen in de war raakte. Haar lippen waren geopend in een glimlach van pure alles omvattende vreugde zonder bijgedachten. Ze had een diepere blos op haar wangen en de glans van haar zwarte ogen verleende het levendige, zwevende figuurtje in het wit een elementaire aantrekkingskracht. Terwijl de muziek tot diep in de nacht doorspeelde, danste Daisy met iedere man in Honfleur behalve Ram die helemaal niet had meegedaan, maar bij voorkeur afzijdig van de duwende, hossende menigte met de armen over elkaar geslagen aan de kant bleef staan, om met een vreemd boosaardige uitdrukking op zijn gezicht die niet veel goeds voorspelde naar al die pretmakende mensen te kijken. Eindelijk wisten Anabel en Isabelle de Luciny iedereen ervan te overtuigen dat het hoog tijd was om naar huis te rijden, al was het alleen maar uit medelijden met de muzikanten die eruit begonnen te zien alsof ze het liefst rechtstreeks de Bastille in zouden strompelen, als ze maar geen ander wijsje meer hoefden te spelen.
De volgende ochtend kwam iedereen laat aan het ontbijt. Jean- Marc sloeg het helemaal over. Toen hij ook niet aan de lunch verscheen, ging zijn moeder eindelijk maar eens naar zijn kamer om hem wakker te maken. Ze trof zijn bed leeg aan met een aan haar gericht briefje op het hoofdkussen.
Lieve maman, Ik heb gisteravond een onderhoud gehad met Ram, dat het mij onmogelijk maakt hier nog een minuut langer te blijven. Ik ben vanmiddag weer in Parijs terug. Ik heb een huissleutel, dus u hoeft zich niet ongerust te maken. Wilt u mij bij Anabel verontschuldigen en haar bedanken voor de tijd die ik daar heb doorgebracht. Ik wil het liever niet nader uitleggen, maar ik kon echt niet langer blijven. Maakt u zich geen zorgen.