'Wat heb je nu voor een verschrikkelijk carnavalspak aan?' vroeg hij. Hij keek verstoord. Hij was onverwachts langs gekomen, in de hoop Anabel alleen aan te treffen, zodat zij een babbeltje konden maken, en nu zat ze in een vertrouwelijk onderhoud met Daisy. Hij merkte niet eens dat Daisy's blik van vreugdevolle verwachting, haar open glimlach toen ze hem zag, een glimlach die zo volkomen was, wegstierf en verschrompelde uit gekwetstheid om zijn onverschillige opmerking.
'Je hebt geen barst verstand van mode, Ram,' zei Anabel op een snibbige toon die hij zelden van haar hoorde. 'Daisy ziet er aanbiddelijk uit, zoals de eerste de beste ezel kan zien.'
'Nou, als jij het zegt, lieve Anabel,' zei hij verstrooid, langs Daisy heen kijkend. 'Ik moet naar huis,' zei Daisy haastig. Ze moest meteen de fluwelen kniebroek en de blouse met de jabot, waar ze zo trots op was geweest, uittrekken. Nu schaamde deze beeldschone page, dit feestelijk uitziende meisje, zich voor de manier waarop ze er uitzag. De goedkeuring van Ram, waar ze nu al negen jaar vruchteloos op wachtte, betekende bijna alles voor haar, hoe vaak ze zich ook had voorgehouden dat hij om redenen die ze niet begreep niet op haar was gesteld en dat ook nooit zou worden. Hij had als geen ander de macht haar pijn te doen. Ram, onbereikbare, afstandelijke, teruggetrokken, gesloten Ram, die op zijn donkere, hooghartige gezicht zo weinig emotie toonde, maakte haar hulpeloos van liefde en hartstochtelijk van verlangen hem te behagen.
Op lady Aldens school, waar Daisy in haar voorlaatste jaar was, was ze de erkende leidster van haar klas, de kampioen pokerspeelster van de school. Eén van de weinige meisjes die door het gebruik van lady Aldens liniaal nog nooit in tranen waren uitgebarsten, en het middelpunt van een speciaal groepje vriendinnen die net zo roekeloos en zo paardengek waren als zij. Zij vormden een potentieel revolutionaire gemeenschap binnen de volgzame massa van de school, en als lady Alden dat had geweten, zou ze de gevreesde liniaal hebben laten zwiepen als nooit tevoren.
Nu overwoog Daisy die nog leed onder de manier waarop haar eerste experiment met volwassen kleding door Ram was ontvangen, haar gevoelens te luchten met een overmoed, zoals in de annalen van de school nog nooit was vertoond. Haar emoties waren bijna volwassen, maar ze kende alleen maar kinderlijke manieren om ze te uiten.
Zelfs haar beste vriendinnen stonden verstomd over haar voorstel.
'Een gymkana! Daisy, je bent gek. Je weet net zo goed als ik, dat een echte gymkana een sportdag moet zijn, met rij-demonstraties en allerlei feestelijkheden en vertoningen. Lady A zou daar niet over piekeren.'
'Belgrave Square is ook niet van lady A.'
'O, Daisy! Maar dat is ontzettend! O — zou dat wel kunnen?'
'Waarom niet? Als jullie allemaal meedoen, wel. Het is alleen maar een kwestie van organisatie.'
Het was de Londense politie nooit gelukt hun meerderen te verklaren waar die grote gymkana op Belgrave Square vandaan was gekomen. Hoe zouden zij de sluwe streken kennen van twee dozijn vurige jonge amazones, die in de vroege ochtenduren dat statige park binnenslopen en vrolijk gekleurde vlaggen en wimpels en allerlei hekken en hindernissen neerzetten? Bij het ochtendkrieken haalden deze duivelinnen in hun beige rijbroek, gepoetste laarzen, stropdas en tweedjasje, die er net zo uitzagen als alle andere keurige jongedames die in Londen paardrijden, stilletjes hun paarden uit allerlei stallen overal in Mayfair. Zij verzamelden zich bij de ingang van dat prachtig onderhouden park van gras en bomen, tegenover de ambassades van Portugal, Mexico, Turkije, Noorwegen, Duitsland, Oostenrijk en heel toepasselijk, de koninklijke academie voor veeartsenijkunde.
Een lid van de onverschrokken bende woonde op de Square en had een sleutel van het hoge ijzeren hek. Voor de politie wist wat hen overkwam was niet alleen de gymkana begonnen, maar waren de ingangen tot alle hoofdstraten die naar de Square leidden — Upper Belgrave Street, Belgrave Place, Wilton Terrace, Wilton Crescent en Grosvenor Crescent — geblokkeerd door auto's die door hun inzittenden waren verlaten, naar buiten gedromd om te kijken wat er aan de hand was. En wat kon een handjevol agenten doen tegen een horde uitbundig juichende woeste jongelui, met een ervaring op tientallen concours hippique? Hardnekkig als de cavalerie en tweemaal zo taai, allemaal op snelle paarden als waanzinnigen in de voorjaarszon rondgalopperend, alsof plotseling een troep Amazones uit een ander tijdperk in de geschiedenis tot leven was gekomen? Aangevoerd door Daisy, met haar glanzende vlechten achter haar aan fladderend, sprongen ze in een bacchantische kring over de ene hindernis na de andere, met hooggeheven vaandels waar ze niet zonder praalzucht mee door de Londense lucht zwaaiden. Toch heerste er discipline in hun gelederen, en op het fluitje van Daisy gingen ze over tot een korte galop of vormden ze een dubbele rij in draf. De politie had ze net zo min kunnen tegenhouden als wanneer ze een garderegiment op de vaandelparade waren geweest. Men kon ze ook niet te pakken krijgen. De gymkana eindigde pas toen het geluid van politiesirenes Belgrave Square begon te naderen. Op dat moment stak Daisy haar arm op en schreeuwde — en haar hele bezielde bende verspreidde zich, sprongen met hun paarden over de hekken en vluchtten in de hartelijk juichende feestmenigte die het plein had omringd. Het was zoals Daisy had gezegd volkomen juist, dat Belgrave Square niet van lady Alden was. Dat was van de graaf van Grosvenor, die ook de eigenaar was van bijna iedere vierkante centimeter van Mayfair en Belgravia. De familie Grosvenor is de rijkste particuliere grootgrondbezitter van Engeland en deze honderdtwintig hectare in het hartje van Londen vertegenwoordigden slechts één van hun bezittingen over de gehele wereld. De graaf van Grosvenor was zeer beslist de eigenaar van Wilson Row. . . Stash huurde zijn huis van Grosvenor Trust.