'Als het aan vader en Masja ligt zou ik mijn schooluniform dag en nacht moeten dragen,' barstte ze tegen Anabel uit na de lunch op zaterdag op Eaton Square, terwijl ze op een van Anabels grijsgroene banken haar lange slanke benen onder zich optrok.
'Hmmm. Het lijkt mij niet dat je zo ontzettend te kort komt,' antwoordde Anabel, haar van hoofd tot voeten bekijkend. Daisy droeg een zwart fluwelen kniebroek en een bijpassend jasje, versierd met gouden knopen en zwart gevlochten band, over een wit zijden blouse met jabot. Ze had een wit geribbelde panty aan en platte zwarte muiltjes met een rozet erop. Vandaag had ze haar prachtige haar in ponykrulletjes gekapt en het aan weerszijden van haar gezicht met glimmende zwarte strikken naar achteren gebonden. Ze had haar blonde wenkbrauwen wat donkerder gemaakt en had een vleugje mascara op, maar geen andere make-up.
Vanaf het eerste ogenblik dat Anabel Daisy had gezien, een meisje van zes waarvan de moeder net was gestorven, een meisje van zes, op het punt van haar tweelingzusje te worden gescheiden en dat in een vreemd land kwam wonen bij een vader die ze slechts van vluchtige bezoeken kende, was Anabel geboeid geweest door het niet te onderdrukken gevoel van het meisje voor rechtvaardigheid. Ze kon bijna niet geloven dat een kind in staat was tot de onwankelbare trouw, waardoor ze zelfs Stash, die staalharde man die er naar de mening van Anabel nooit helemaal achter was gekomen waar het in het leven eigenlijk om ging, had kunnen dwingen aan haar hardnekkige wens toe te geven dat ze iedere week naar haar zusje mocht. Ze had Daisy met de grootste belangstelling zien opgroeien, zonder dat haar iets ontging. Anabel vroeg zich vaak af hoe Daisy kans zag om schijnbaar zonder al te grote moeilijkheden een leven binnen te glijden dat haar volslagen vreemd moest zijn geweest. Anabel was te verstandig om te denken, dat ze Daisy helemaal begreep — het was geen kind dat iemand in vertrouwen nam en met haar moeilijkheden op de proppen kwam. Het was geen kind zonder geheimen. Ze moest wel een zware prijs hebben betaald.
Zou Daisy, vroeg Anabel zich toen af, die vroege belofte waarmaken, of gewoon een knap jong meisje worden als ieder ander? Nu, op haar vijftiende, had Daisy niet alleen de zuiverheid en de vurigheid behouden die ze altijd had gehad, maar stond de naderende volwassenheid duidelijk op haar gezicht te lezen. Dat is een meisje, dacht Anabel, dat alle mogelijke meest fantastische moeilijkheden zal aanstichten. Zelfs een andere vrouw moest zich wel de nieuwsgierigheid voorstellen die de harten van de mannen die haar zagen sneller deed kloppen . . . Die volle, raadselachtige mond, zo rijp van belofte en toch zo onschuldig en die ogen, hoe oprecht ze ook waren, onpeilbare, onontwarbare diepten in hun fluwelige zwartheid bevatten ... en, o, een lichaam, een onberispelijk, slank en sterk lichaam en het kind had ook nog het geluk dat ze het romantische, natuurlijke uiterlijk had dat toen in de mode was. Toch zat Daisy hier nu, plotseling pijnlijk vol van de opgekropte onrust en verscheurende ellende van de puberteit, nu gericht op kleren, waar ze nog nooit iets om had gegeven.
Verontwaardigd ging Daisy verder: 'Je weet helemaal niet hoe ik er als een krankzinnige voor heb moeten vechten, voor vader me naar Annacat liet gaan om inkopen te doen — begrijp je dat nou, Anabel, vader wilde dat ik naar de jongedamesafdeling van Harrod's ging om plooirokken en twin-sets te kopen. Twin-sets!’
'Dat dragen Engelse meisjes nog steeds, sommigen tenminste,' merkte Anabel zachtzinnig op.
'Alleen op het land, alleen domineesdochters en dan alleen nog maar bij een spijkerbroek,' zei Daisy opstandig. 'Hij begrijpt niet dat ik geen kind meer ben. Ik mag nog niet met jongens uit, niet dat ik ze ken, hoor! Het is idioot gewoon!'
Ze heeft de opstandige leeftijd, dat is duidelijk, dacht Anabel. Daar kan Stash met zijn ouderwetse ideeën nog wat mee beleven. Op zijn zesenvijftigste was hij wat Daisy betreft zo behoudend geworden als hij voor zichzelf was vrijgevochten. Een dilemma waar vaders van mooie dochters zich wel vaker in bevinden, peinsde ze met een tikje inwendig leedvermaak. Toen ze zelf nog maar een jaar ouder was geweest dan Daisy nu, was ze weggelopen en met die vreselijke vervelende vent getrouwd, hoe heet hij ook weer. Hij is vorig jaar gestorven . . . maar als ze met hem getrouwd was gebleven, was ze nu wel de douairière markiezin geweest. Bij die gedachte moest Anabel onwillekeurig lachen, hoewel ze haar best deed zo ernstig mogelijk te zijn, want ze hield echt veel van het meisje en wist, hoe beledigd pubers zijn als ze niet met gepaste ernst worden behandeld. Anabel had hun intieme etentje juist op touw gezet met het oog op zo'n gesprek, omdat ze de onafwendbare niet te overbruggen eenzaamheid voelde van de periode die Daisy doormaakte.
Het meisje en de vrouw waren allebei verbaasd toen ze op de benedenverdieping de deurbel hoorden overgaan. Anabel verwachtte voordat Stash 's avonds kwam geen bezoek. Het volgende ogenblik kwam Ram de kamer binnen en Daisy stond vol blijdschap op. Nu hij zijn eigen flat had en in de binnenstad werkte, zag ze haar tweeëntwintigjarige halfbroer nog maar zelden.