Allard maakte van de gelegenheid gebruik. 'Wij moeten op krachten komen, maman, voor wij bezoekjes gaan afleggen.' Francesca knikte vermoeid. 'Over een week, misschien wel eerder als u zich niet al te veel inspant. U hebt nog een hele tijd voor de boeg, lieve dame, voor u weer helemaal de oude bent. U moet weer even gaan slapen, hè?' Hij bracht de baby vlak bij haar. Francesca beroerde met haar lippen het heerlijkste plekje van een baby, de geurige zijdeachtige plooitjes die later de hals worden. 'Ze komt vanmiddag bij u terug — dan mag u haar het volgende flesje geven,' beloofde de dokter en hij deed de deur open, zodat de wachtende zuster kon binnenkomen. Hij droeg Marguerite naar de kinderkamer terug, almaar tegen zichzelf zeggend: 'Goddank! Goddank!'
Zodra de dokter opbelde, reed Stash met een vaart van honderdvijftig kilometer per uur naar de kliniek. Tijdens de afgelopen weken had hij dagelijks uren bij Francesca doorgebracht en vergeefs getracht haar in zichzelf gekeerde zwijgzaamheid, haar peilloze ellende, zo zwaar dat het van buitenaf leek te komen, als een wolk die haar had omhuld en haar onzichtbaar maakte, te doorbreken. Zijn wachttijd was draaglijk gemaakt door de bezoekjes van Marguerite aan haar moeder, in opdracht van dr. Allard, of Francesca er nu op reageerde of niet. Stash was dolverliefd geworden op zijn dochter. Hij speelde met haar zolang zij het maar goed vond. Hij wilde haar met alle geweld helemaal uitkleden, zodat hij haar naakt kon zien. Hij hield haar heerlijke lijfje onder de neus van Francesca, in de hoop dat de aanblik van deze pasgeboren volmaaktheid haar net zo ontroerde als hem, maar het mocht niet baten. Hij had lange gesprekken met dr. Allard gevoerd, en voortdurend de verzekering geëist, dat alles zou worden gedaan om Francesca te verhinderen zichzelf iets aan te doen.
Als hij niet bij Francesca was, sloot Stash zich in de villa op zonder iemand uit de buitenwereld te zien. Evenals hij en Francesca kans hadden gezien om zonder door verslaggevers te worden ontdekt op hun huwelijksreis te ontsnappen, was hij ook in staat te voorkomen dat het bericht van de geboorte van zijn kinderen in de pers verscheen. In de kliniek van dr. Allard lekte niets uit en de enigen die hadden geweten dat Francesca zwanger was, waren Matty en Margo Firestone.
Stash had hen de eerste week na de voortijdige bevalling geschreven, en alleen van Marguerite en de postpartum depressie van Francesca melding gemaakt. Hij had ten behoeve van de zieke vrouw hun stilzwijgen verzocht en gekregen.
Maar nu. . . nu kon het leven eindelijk weer beginnen, dacht hij bij zichzelf, terwijl hij ongeduldig in de spreekkamer van dr. Allard zat te wachten. Hij had van meet af aan geweten, dat hij dit wrede spel moest winnen. Hij had zich duizendmaal voorgehouden, dat het slechts een kwestie van tijd was voor hij Francesca en Marguerite mee naar huis kon nemen. Voor Stash had daar nooit de geringste twijfel aan bestaan.
Eindelijk verscheen Allard, bijna dansend van voldoening.
'Mogen ze nu met me mee?' vroeg Stash, meteen met de deur in huis vallend.
'Binnenkort, als de prinses wat sterker is. Maar eerst moeten we het over de andere baby, Daniëlle, hebben, beste vriend.' Zelfs de dokter had ten tijde van Francesca's depressie geen kans gezien Stash ertoe te bewegen over zijn tweede kind te spreken. Als goed katholiek had dokter Allard ervoor gezorgd, dat ze de dag na de geboorte was gedoopt, omdat hij geen zekerheid had dat ze nog een etmaal zou blijven leven. Hij had zelfde naam uitgezocht, die van zijn eigen moeder, in de hoop dat deze het arme kind wat geluk zou brengen.
'Daniëlle.' Stash sprak de naam uit of het een vreemd woord was dat hem absoluut niets zei. 'Ik verwacht niet dat ze in leven blijft.' Hij zei het op een afdoende toon waarmee hij het volkomen van zich afzette.
'Maar als ze wel in leven blijft, en dat kan best, zult u met de neurologische complicaties rekening moeten houden.’
'Nu niet, dokter!'
De dokter ging met nadrukkelijke gebaren en op officiële toon onverstoorbaar verder. 'Ik heb allebei uw kinderen onderzocht, hoogheid. Er bestaat een nauwkeurige serie proeven om vast te stellen in hoeverre het zenuwstelsel bij pasgeboren baby's is ontwikkeld. Dokter Rombais en ik hebben ze samen onderzocht teneinde hun reacties te vergelijken en...'
Stash onderbrak hem met de felheid waarmee hij iedere hindernis op zijn weg te lijf ging. Zijn hoofd en hals leken op de scherpe snavel van een kwade roofzuchtige vogel toen hij zei: 'Geef me alleen maar het resultaat!'
'Hoogheid,' antwoordde de dokter, zonder zijn afgemeten, belerende toon te wijzigen, 'u moet zich er rekenschap van geven waar wij mee te maken hebben, hoe weinig u er ook over wenst te horen. Ik verzeker u dat het mij ten enenmale onmogelijk is u het resultaat, zoals u dat noemt, in een paar woorden te geven. Welnu! Als u mij toestaat verder te gaan — Marguerite reageert in alle opzichten als een normaal, sterk kind. Ze zuigt krachtig en de Moro-reflex was normaal. Hiertoe heb ik haar op de rug gelegd en mijn hand met een luide klap naast haar neer laten komen. Ze stak abrupt haar armpjes en beentjes omhoog en spreidde haar vingers en tenen uit. Toen ik haar rechtop hield zodat haar voetjes de onderzoektafel raakten, maakte ze stappende bewegingen en toen ik haar op de tafel liet zitten voor de spierreactie, trokken de spieren van haar schouder en hals samen. Het was allemaal bij elkaar een levendige zitting.'