Op hetzelfde ogenblik zag de anesthesist die op Francesca's verschijnselen lette, dat haar bloeddruk plotseling was gedaald en haar hartslag duidelijk merkbaar was versneld. Ze vergat de schok van bittere teleurstelling over de verklaring van dr. Allard, toen ze voelde dat ze plotseling misselijk en duizelig werd. Ze begon over haar hele lichaam te zweten, maar ze hield aan: 'Laat mij ze zien .. . mag ik ze alstublieft zien?'
'Nog één minuutje, maman. U moet proberen nu te ontspannen.' Allard beduidde twee verpleegsters, dat ze allebei in een arm van Francesca bloedtransfusie moesten toedienen. Ze begon in een shocktoestand te geraken, maar korte tijd later brachten de transfusies haar polsslag en haar bloeddruk weer terug op een veilig peil.
Zodra hij zag, dat de toestand van zijn patiënt stabiel was, verzocht Allard dr. Rombais de baby's naar de verlostafel te brengen. De beide kinderen hadden hun oogjes stijf gesloten en allebei hadden ze stevig hun vuistjes gebald. Bij een van de twee was het Saksische witte haar dat juist voorzichtig was afgedroogd, reeds begonnen te krullen. Bij de andere was het bleke haar nog een beetje vochtig.
De kinderen waren allebei in zachte flanellen kleertjes gehuld, en toen Francesca, zwak maar oplettend, naar ze keek, voelde ze een verbazing in zich opkomen zoals ze nog nooit had gekend. De overgang van de schepsels waarmee ze, toen ze hen nog in haar buik droeg, zo'n totale verbondenheid had gevoeld, naar de aanblik van deze twee afzonderlijke menselijke wezens, was zo'n wonderbaarlijke en onbegrijpelijke verandering, dat ze het met haar verstand niet kon bevatten maar alleen emotioneel kon ondergaan.
'Zijn ze identiek, dokter?'
'Ja, maar uw tweede dochter weegt minder dan de eerste. Deze,' zei hij, op de kleinste baby wijzend, 'moet direct in een couveuse tot ze wat is aangekomen. Maar u kunt gerust zijn, wij hebben geteld en ze hebben allebei al hun vingers en tenen.'
'Goddank,' fluisterde Francesca.
'Nu moet u rusten, maman.'
'Wilt u het mijn man vertellen?'
'Hij moet nog even wachten.' De dokter was niet van plan Francesca alleen te laten, voor hij er volkomen van was overtuigd, dat het nieuwe bloed dat in haar armen stroomde, zijn werk helemaal had gedaan. Hij liet haar niet alleen, voor ze gereed was om naar de ziekenkamer te worden overgebracht. Toen ging hij de lege verloskamer uit, terwijl hij uitgeput de banden van zijn witte muts losknoopte.
Toen de vermoeide dokter de kamer binnenkwam, waarin Stash had zitten wachten, zag hij dat hij rechtop gezeten in slaap was gevallen. Zijn voorhoofd tegen het raam gedrukt, waaruit hij die hele lange nacht zonder iets te zien naar buiten had zitten turen. Dr. Allard bleef een minuut lang achter de slapende man staan. Toen legde hij zuchtend zijn hand op Stash' schouder. De prins werd meteen wakker.
'Zeg het me!'
'U hebt twee dochters. Madame maakt het goed, maar is erg moe.'
Stash staarde verwilderd naar de dokter, alsof er misschien nog iets anders kwam. Dit was zo'n verpletterende aanval op zijn gespannen verwachtingen, dat hij geen woord kon zeggen. De dokter ging, na een korte pauze, onverstoorbaar verder de niet gestelde vragen te beantwoorden, waarmee andere mannen hem zouden hebben bekogeld.
'Uw ene dochter is in uitstekende conditie, hoogheid. Wat de andere aangaat. Stash had eindelijk zijn stem weer teruggekregen. 'Wat is er met de andere . . . vertel het me!'
'Er heeft zich een probleem voorgedaan voor het tweede kind werd geboren. De moederkoek is vlak voor de geboorte van de baarmoeder losgekomen en madame kreeg een inwendige bloeding.'
Stash liet zich tegen de muur zakken. 'Het kind is dus dood. U kunt het me wel zeggen, dokter.'
'Nee, het kind leeft, maar ik moet u wel waarschuwen, dat haar toestand ernstig is. Ze is erg klein, ze weegt maar vier pond en twee ons en vanwege het abrupt loslaten van de moederkoek en de aanwezigheid van kinderpek in het vruchtwater weten we, dat er een korte periode is geweest, waarin geen zuurstof naar de hersenen is gevoerd. Wij hebben zo snel mogelijk gehandeld, hoogheid, maar het duurde vier, misschien viereneenhalve minuut, voor wij in staat waren de baby veilig te verlossen.'
'Wat probeert u mij te vertellen? Zegt u het nu maar, dokter! Ik wil, ik moet het nu weten!'
'Dat de mogelijkheid, nee, de zekerheid van hersenbeschadiging bestaat.'
'Hersenbeschadiging? Wat betekent dat voor den donder — wat zegt u me daar?' Stash pakte de dokter bij de schouders alsof hij hem door elkaar wilde schudden en liet toen zijn hand zakken.
'Vergeef me.'
'Het is nog te vroeg om dat te kunnen zeggen. De omvang van de schade kan niet worden vastgesteld voor ik de gelegenheid heb gehad het kind nauwkeurig te onderzoeken.'
'Hoe lang duurt het voordat — wanneer gaat u de andere onderzoeken?'
'Zodra ik denk dat ze sterk genoeg is. Intussen moet ze als voorzorg gedoopt worden. Welke naam krijgt ze, prins?'