De volgende acht uren gingen in een caleidoscoop van emoties voorbij: lichamelijke marteling van een aard die ze nooit had ervaren of gedroomd, en haar geen tijd liet om te denken. Woede, dat dit zoveel erger was dan ze had verwacht; een gevoel van diep welbehagen, getint door de wetenschap dat dit slechts tot de volgende kramp duurde; angst, als van een zwemmer die beseft dat het getij te sterk en alle hoop er tegen te vechten is vervlogen en boven alle andere emoties uit, triomf, die deze uren met hun onvergetelijke licht overgoot. De triomf van met alle vezels te leven en met al haar geestelijke, morele en lichamelijke krachten bij haar belangrijkste levenswerk te zijn betrokken.
Francesca verduurde het zonder geneesmiddelen, alleen gesteund door de niet aflatende bemoediging van de beide artsen en de vele verpleegsters die kwamen en gingen, bezig met onderzoeken die ze al gauw gelaten over zich heen liet komen. Toen ze de twee broeders met de brancard zag verschijnen, waarop ze haar naar de verloskamer zouden rijden, was ze te afwezig om te begrijpen waarvoor ze waren gekomen.
Op de verlostafel wachtte dr. Allard tot Francesca tussen twee weeën in was en hielp haar toen rechtop zitten voor de lendenprik. Daarna legden ze haar plat op haar rug met een kussen onder het hoofd. Het effect dat de pijn als bij toverslag verlicht werd, was zo onverwacht dat het Francesca alarmeerde.
'Het lijkt wel of ik verlamd ben — dat is toch niet zo, dokter?'
'Welnee, maman — u bent fantastisch. Alles gaat precies zoals het moet. Ontspannen, ontspannen . . . wij zijn hier allemaal voor u.' Hij boog zich voor de honderdste keer met zijn stethoscoop over haar heen en luisterde naar de hartslag van de ongeborenen.
'O, wat is dit zalig . . .' zuchtte Francesca.
Hoewel zich in de verloskamer Allard en dr. Rombais en drie verpleegsters en een anesthesist bevonden, heerste er de daarop volgende veertig minuten een voorgeschreven stilzwijgen, op Allards instructies aan Francesca na. Allards team was erop getraind zwijgend samen te werken, door tekens van ogen en handen, want hij geloofde dat barende vrouwen meer dan normaal waren gespitst op gesproken woorden die ze vrijwel zeker verkeerd uitlegden. 'Denk eraan,' zei hij altijd tegen zijn staf, 'een maman kan onder anesthesie wel bewusteloos lijken, maar het gehoor verdwijnt het laatst — dus niets zeggen.'
Veertig minuten later was Francesca zich weer bewust van pijn, maar in sterk verminderde graad.
'Dokter, dokter,' mompelde ze, 'ik geloof dat de injectie is uitgewerkt.'
'Nee hoor — wij zijn alleen aan het eind gekomen,' verzekerde hij haar op zijn meest joviale toon. 'Als ik nu zeg, persen, dan drukt u zo hard als u kunt. U zult de contracties niet voelen, maar ik kan ze zien, dus u moet mijn instructies opvolgen.'
Weer tien minuten later hoorde Francesca hem tevreden grommen. Bijna direct daarna hoorde ze de schreeuw van een baby.
'Is het een jongen?' fluisterde ze.
'U hebt een prachtige dochter, maman,' antwoordde Allard en overhandigde het kind aan dr. Rombais die zorgvuldig de navelstreng afsnoerde. Allard begaf zich weer in zijn positie tussen de dijen van Francesca. De verpleegster die de hartslag controleerde, had hem juist dringend beduid, dat de hartslag van het ongeboren kind langzamer werd. Hij zag tot zijn ontsteltenis, dat het vruchtwater dat nog verscheen, geelgroen in plaats van helder van kleur was. De hartslag van het tweede kind werd met de seconde langzamer. Allard beklopte Francesca's baarmoeder en constateerde, dat die helemaal stijf was geworden. Alle contracties waren opgehouden. Hij seinde heftig naar dr. Rombais dat hij onmiddellijk druk op Francesca's fundus moest uitoefenen, terwijl dr. Allard uit alle macht op haar baarmoeder drukte, die nu zo stijf was als een plank. Met inspanning van al zijn krachten manoeuvreerde hij het tweede kind door het open geboortekanaal in een positie, waaruit hij het met de tang kon verlossen.
Na een aantal minuten, niet minder dan vier en niet meer dan vijf, werd de tweede baby verlost. Ze begon niet spontaan adem te halen, zoals de eerste, maar moest eerst stevig met een ruwe handdoek worden gewreven, voor er een zwak kreetje uit haar mond kwam. Toen dr. Allard haar navelstreng doorknipte, constateerde hij voorzichtig dat hoewel het kind volmaakt gevormd leek, het niet meer dan vier pond kon wegen. Een vermoeden dat door de weegschaal in de verloskamer werd bevestigd. Erger was, dat Francesca, zoals hij bij het zien van het geelgroene kinderpek in het vruchtwater had gevreesd, een zware inwendige bloeding had gekregen als gevolg van het abrupt loslaten van de moederkoek van de baarmoederwanden, voordat het tweede kind was verlost.
'Dokter?' kwam Francesca's stem smekend. 'Wat gebeurt er nu — is het een jongen of een meisje?'
'Nog een dochter,' antwoordde hij kortaf. Zijn afgebeten antwoord, de neutrale klank van zijn anders zo opgewekte stem, was voor de anderen in de verloskamer een teken, dat hun chef ernstig over het tweede kind bezorgd was. Er was iets totaal mis.