Het leek hem beter Francesca maar niet te vragen om voor een plaatje in de lucht te springen, een geliefd kunstje van hem na een zitting, dat hij met succes op veel beroemdheden en hooggeplaatste persoonlijkheden had toegepast. In plaats daarvan overreedde de fotograaf met zijn charme Stash Valensky die achter hem naar het tafereel had staan kijken, om samen met zijn vrouw en dochter te poseren.
Maar ondanks zijn zelfverzekerde en autoritaire houding, voelde Valensky zich voor het oog van een camera niet op zijn gemak. Het grootste deel van zijn eenenveertig jaar had hij geleefd met twee uitspraken ergens achter in zijn hoofd. De ene kwam van Tolstoi: ' . . . het is de taak van een edelman te leven als een edelman, dat kan alleen de adel.' De andere uitspraak was afkomstig van een verminkte tekst over het hindoeïsme, die hij in handen had gekregen tijdens een periode waarin hij korte tijd voor herstel in het ziekenhuis verbleef, nadat hij tijdens de slag om Engeland met een parachute uit zijn eerste Hurricane gevechtsvliegtuig was gesprongen. 'Wees als de adelaar als hij boven de afgrond zweeft. De adelaar denkt niet aan vliegen, hij voelt eenvoudig dat hij vliegt.'
Geen van beide stelregels stonden hem toe zich op zijn gemak te voelen als hij zich stil hield voor een foto. Hij was zo stijf, dat Halsman als bij plotselinge ingeving voorstelde om naar de stallen te gaan, waar de negen polopony's van de prins in hun boxen stonden, waar ze door drie stalknechten werden verzorgd.
Francesca wiegde Daisy in haar armen, terwijl Valensky op de goede eigenschappen van de dieren wees. Meegesleept door zijn enthousiasme had Valensky juist de fotograaf uitgenodigd om in de mond van zijn favoriete pony, Merlin, te kijken, toen Halsman zich hardop afvroeg of de pony het goed zou vinden als de prins Daisy op zijn rug tilde.
'Waarom niet? Merlin heeft een goedige aard.'
'Maar hij is niet gezadeld,' wierp Francesca tegen.
'Des te beter. Daisy moet later toch leren zonder zadel te rijden.'
'Ze kan nog niet eens zelf rechtop zitten,' zei Francesca zenuwachtig.
'Ik ben ook niet van plan haar los te laten.' De prins lachte, pakte de baby stevig vast en zette haar schrijlings op het holle gedeelte van de rug van de pony tussen de lendenen en de schoften. Francesca stak haar hand op om haar kind te steunen en Halsman kreeg dan eindelijk zijn omslagfoto; de prachtige man en de prachtige vrouw met hun handen om het lijfje in elkaar geslagen en de gezichten gretig opgeheven naar hun spruit in een gebloemd katoenen jurkje, die opgetogen met de handjes in de lucht wapperde.
'Ze is helemaal niet bang, Francesca,' riep Stash trots uit. 'Ik wist het wel. Valenskyvrouwen rijden al honderden jaren uitstekend — heb ik je dat niet verteld?'
'Meer dan eens, lieverd,' antwoordde Francesca met een goedmoedig spotlachje waarin een vleugje droefheid klonk en dat maar heel kort duurde. Op dat ogenblik besloot Halsman, dat de tijd rijp was om een springende foto van de prins te nemen. Toen hij met dat idee op de proppen kwam, aarzelde Valensky geen moment. Hij tilde Daisy van Merlins rug, pakte haar onder de armen beet, hield haar hoog boven zijn hoofd en sprong met een grote woeste sprong recht omhoog. Het kind gilde van pret en Francesca Valensky rilde, zij, die vroeger zo onbezonnen en roekeloos was geweest. Wat was er in dit huwelijk met haar gebeurd? vroeg Halsman zich af.
Normaal legt de Queen Mary de overtocht van New York naar Southampton in één ruk af. Op deze speciale reis, in juni 1951, kwamen de grote motoren tot stilstand toen het schip in Cherbourg aankwam. Het lag vlak buiten de haven terwijl een sloep naar het oceaanschip ging en bij een bagageluik aanlegde. Een dozijn matrozen reed grote karren volgeladen met bagage over de loopplank en deponeerde die in twee stapels: de ene een enorme berg, de andere relatief bescheiden. Toen alle hutkoffers en valiezen op hun plaats stonden, verdrongen duizenden passagiers zich aan de railing om naar de reden van dit onverklaarbare oponthoud te speuren. Na een korte wachttijd, liepen drie mensen de loopplank over, een slanke man gearmd met een chique vrouw, voorafgegaan door vier zenuwachtige hondjes, met daarachter een andere vrouw die de studenten uit de derde klas onmiddellijk herkenden en met gejuich en applaus begroetten. Terwijl Francesca Vernon, op een van haar koffers gezeten vrolijk haar bewonderaars toewuifde, zagen de hertog en hertogin van Windsor die waardig bij de dozijnen hutkoffers met hun zomergarderobe erin stonden, geen aanleiding om op het rumoer te reageren; zij verwaardigden zich niet eens de actrice toe te knikken, wier gezicht net zo beroemd was als het hunne. Omdat zij nooit voet in Engeland zetten, maar altijd per Cunard reisden, vond hun jaarlijkse aankomst op het continent helaas altijd onder zoveel publieke belangstelling plaats. Aan boord van de Queen Mary aten zij altijd in hun suite en kwamen alleen buiten om hun Cairn terriërs uit te laten. Door gewoonte gehard schonken ze nadrukkelijk geen enkele aandacht aan de toeschouwers, maar voor Francesca droeg het publiek alleen maar bij tot de groeiende sensatie die ze voelde toen de sloep de douaneloods naderde, waar haar agent, Matty Firestone en zijn vrouw Margo op haar wachtten.