De villa buiten Lausanne was zo ruim en comfortabel, dat de Valensky's besloten daar te blijven tot hun kind was geboren. Het was maar een korte afstand naar Lausanne zelf met zijn voortreffelijke artsen. Omdat er geen sprake meer van was dat zij naar India zouden gaan, stuurde Stash al zijn pony's naar Engeland om ze daar op het gras te laten zetten. Na de oorlog had hij het grootste deel van zijn kapitaal uit Zwitserland gehaald en in de Rolls-Royce onderneming geïnvesteerd. In Rusland geboren, opgegroeid in de Alpen en een nomade van de poloseizoenen, had hij ontdekt dat zijn nationaliteit iets emotioneels was, niet gebonden aan een land, maar aan een motor, de Rolls-Royce motor die volgens zijn denkwijze Engeland beslist had gered en de loop van de oorlog had bepaald.
In de zomer van hét daarop volgende jaar, als de baby een paar maanden oud was, zo verzekerde Stash Francesca, zouden ze naar Londen verhuizen en een huis kopen om zich daar te installeren en er voor de toekomst hun thuisbasis van te maken. Maar intussen leefden ze die eerste maanden van hun huwelijk in een toestand van zó'n ongelooflijke verering voor elkaar en gingen ze zó hartstochtelijk in elkaars lichaam op, dat ze geen van beiden zin hadden om verder te reizen dan naar Evian, aan de overkant van Lac Leman, waar ze af en toe naartoe gingen om in het casino te spelen. Het tochtje met de stoomboot over het meer in het begin van de avond was een sprookjesachtig genoegen, als zij samen aan de railing stonden en naar de zeilscheepjes keken die met hun gele, rode en blauwe zeilen als grote vlinders in de zonsondergang op weg naar de haven voeren. Als zij met de boot van middernacht naar de landingssteiger van Ouchy teruggingen, wisten zij nooit of zij met chemin de fer gewonnen of verloren hadden en het liet ze koud ook.
Om het verstrijken van de weken aan te duiden, gaf Stash nog meer Fabergé rotskristallen vaasjes uit zijn moeders verzameling aan Francesca. In elk vaasje zaten een paar van edelstenen, diamanten en email bewerkte takjes bloemen of vruchten, zoals bloeiende kwee, veenbessen en frambozen, lelietjes- van-dalen, narcissen, wilde rozen en viooltjes. Ze waren allemaal met buitengewoon groot vernuft en vakmanschap vervaardigd, zodat de kostbare materialen de eigenlijke vormen van de bloemen en vruchten nooit overheersten. Zo had Francesca al spoedig een bloeiende Fabergé-tuin bij haar bed staan en toen hij hoorde dat het kind op komst was, gaf Stash haar een met goud ingelegd lazuurstenen ei van Fabergé. In het ei zat een donkergele emaille dooier. Bij het openen van die dooier kwam er een mechanisme in werking, dat een miniatuurkroontje uit het binnenste van het ei deed oprijzen, een volmaakte kopie van de koepelvormige kroon van Catharina de Grote, bedekt met diamanten en bovenop een robijn. In de kroon hing ook weer een eitje, gevormd van een grote robijn die aan een gouden kettinkje hing.
'Mijn moeder wist nooit of dit een Keizerlijk Paasei was of niet,' zei Stash tegen haar toen ze het kleinood bewonderde. 'Mijn vader heeft hem na de revolutie gekocht van een refugié die bij hoog en bij laag beweerde dat het een van de eieren was die aan de douairière tsarina Marie was geschonken. Maar hij kon niet verklaren hoe hij er aan was gekomen en mijn vader wist te veel om aan te dringen . . . maar het Fabergé merk staat er wel op.'
'Ik heb nog nooit zoiets volmaakts gezien,' zei Francesca, die het in haar handpalm hield.
'Ik wel,' zei Stash en hij liet zijn handen langs haar hals glijden tot zij haar borsten vonden, die met de dag voller en rijper werden. Het ei viel op het tapijt, toen hij met zijn lippen haar donker wordende tepels omsloot en er als een veeleisend kind op sabbelde.
Toen in de grote villa bij Lausanne de winter inviel, reed Stash 's middags de grote paarden in zijn stal af en deed Francesca een dutje onder een luchtige, met lila zijde overtrokken donsdeken, om pas wakker te worden toen ze uit de bijna onmerkbare geur van sneeuw die hun kamer binnendrong kon opmaken dat hij terug was.
In het begin van de avond, na de thee, ging Stash als het niet te winderig was, met Francesca een tochtje maken met de door paarden getrokken arrenslee. En dikwijls, als ze de maan zag opkomen wanneer ze terugkeerden naar hun grote villa, zo uitnodigend vrolijk en helder verlicht als een oceaanstomer, en lekker warm onder de met bont gevoerde reisdeken, met de capuchon van haar lange sabelbontjas opgetrokken tot over haar kin naar het gesnuif van de paarden en het tedere gerinkel van de bellen luisterde, voelde Francesca tranen op haar wangen. Geen tranen van geluk, maar tranen van die plotselinge weemoed, die op die zeldzame momenten van volmaakte vreugde komt, en waarvan men zich op hetzelfde ogenblik waarop ze beleefd worden volledig bewust is. Een dergelijke wetenschap brengt altijd een voorbode van verlies met zich mee, die geen reden of verklaring nodig heeft.