Stash kocht een eendekker, de Miles Hawk, en begon de jacht op snelheid die hem de volgende zes jaar zou opslokken. Het jaar daarop nam hij aan de eerste race in Frankrijk deel, de Coupe Deutsch de la Meurthe. Hij vloog daarin met een slank houten Caudron wedstrijdvliegtuig met kleine vleugels en een extra sterke Renault motor, dat op zijn hoogtepunt een recordsnelheid van 314 mijl per uur kon bereiken. In 1937 ging hij naar de Verenigde Staten om deel te nemen aan de Bendix Trophy race en ging in 1938 terug om het nog eens te proberen. Hij werd een van de tien mannen die verloren van Jacqueline Cochrane, een vrouw die in tien uur, zevenentwintig minuten en vijfenvijftig seconden het uithoudingsrecord van kust tot kust vestigde. Hij vloog met Severskys; hij vloog met de krankzinnig gevaarlijke kleine Mignet Pou-du-ciel of met Sky Louse. Hij vloog met alles wat vleugels had en hij vloog altijd alleen, een voorkeur die hem verhinderde aan een van de vele lange afstandscompetities mee te doen, waar hij een tweede piloot bij nodig had. Maar voor Stash maakte het alleen in de lucht zijn meer dan de helft van de vreugde van het vliegen uit, omdat het zo volslagen in tegenstelling met het teamspel van polo was. De lucht betekende eenzaamheid, een eenzaamheid die op de grond praktisch niet meer te vinden was. De volgende vier jaar, waarin hij vrijwel zonder onderbreking in roekeloze achtervolging onbezonnen achter snelheidsrecords in de lucht en vrouwen en poloballen op de grond najaagde, las Stash op een dag aan het eind van september 1938 over de terugkeer van Chamberlain uit München met de belofte van 'vrede in onze tijd'.
Maar zodra hij het jaar daarop, in maart 1939, het bericht over de Duitse inval in Tsjechoslowakije las, zag Stash duidelijk in dat de oorlog onafwendbaar was en vertrok hij direct uit Bombay naar Engeland. Na zijn aankomst ging hij rechtstreeks naar het hoofdkwartier van de vrijwilligersreserve van de koninklijke luchtmacht om zich aan te melden voor een opdracht. In juni had kapitein vlieger A.V. Valensky zijn handen vol aan de opleiding van jonge piloten in Duxford in Cambridgeshire, de meesten jeugdige leden van het universiteitseskader.
Toen Engeland en Frankrijk op 3 september 1939 aan Duitsland de oorlog verklaarden, bijna een maand voordat Stash zevenentwintig jaar werd, had hij een opleiding als gevechtspiloot achter de rug, en behoorde hij tot het 249e eskader en vloog in een Hurricane die tot zijn blijdschap was voorzien van een Rolls-Royce Merlin motor. Maar toen zijn eskader in juli operationeel en geschikt voor nachtgevechten werd verklaard, werd Stash tot zijn onbeschrijfelijke woede en bitterheid tot luitenant-vlieger gepromoveerd en naar Aston Down gestuurd, waar hij was gedoemd een heel jaar te blijven om jonge piloten de techniek van het gevechtsvliegtuig bij te brengen.
In zijn hele leven van actie had hij nooit iets ervaren om hem voor te bereiden op die twaalf maanden die hem tot razernij brachten; waarin mannen die hij had opgeleid in groepen werden weggestuurd 'om dat tuig in de pan te hakken', zoals zij dat opgewekt uitdrukten en hem achterlieten om les te geven, niet om te vechten. Zodra hij maar enigszins kans zag ging Stash naar Londen om de luchtmachtautoriteiten te belegeren met zijn grimmige pogingen om naar een gevechtseskader te worden overgeplaatst.
'Wees toch verstandig, Valensky,' zeiden ze dan met kille regelmaat. 'Je doet verdomd veel nuttiger werk voor ons waar je nu bent dan wanneer je de kans loopt ergens te worden neergeschoten — er moet tenslotte iemand zijn om die jongens op te leiden.'
Vol opgekropte teleurstelling begon Stash die zich volstrekt waardeloos voelde, voor het eerst van zijn leven zwaar te drinken. Toen hij Victoria Woodhill, een Luva, ontmoette, stopte hij al zijn opgekropte teleurstelling in het veroveren van de tamelijk stugge, gereserveerde jonge vrouw, waarvan de voornaamste attractie was dat ze geen belangstelling voor hem toonde. Alles waar hij maar met succes tegen aan kon rammen was tijdens die maanden, waarin de Duitsers steeds dieper het lichaam van Europa binnendrongen, een doelwit voor Stash. Zij trouwden in juni 1940 en bijna vlak daarna verloren zij elkaar uit het oog, toen Victoria naar Schotland werd overgeplaatst.
Officieel duurde de slag om Engeland bijna vier maanden, van 10 juli tot en met 31 oktober 1940. Het was eigenlijk een hele reeks van slagen, gestreden door zeshonderd RAF vliegtuigen tegen de machtige Luftwaffe die met drieduizend bombardementsvliegtuigen en twaalfhonderd gevechtsvliegtuigen vloog om Engeland te overdonderen. Als de RAF had verloren, hadden de Duitsers vrijwel zeker een inval in Engeland gedaan.
Voor Stash duurde de slag om Engeland maar drie maanden, te beginnen in augustus 1940, toen de machten die zulke dingen beslisten, tot de harde conclusie kwamen, dat ze zich niet meer de luxe van opleidingseenheden konden veroorloven, maar hun kersverse vliegers naar de operationele eskaders stuurden om tijdens en tussen de gevechten door te worden getraind.