Vanaf zijn vroegste herinnering wist de kleine Alexander niet hoe het was om een gezonde moeder te hebben. Zijn kinderspelletjes met haar werden altijd afgebroken door iemand die bang was dat hij haar vermoeide. Als Titiana hem voorlas, sloot een verpleegster altijd veel te gauw het bock. Toen Alexander groot genoeg was om met zijn moeder een eenvoudig kaartspelletje te spelen, nam haar hoofdarts hem terzijde en waarschuwde hem ernstig voor de gevaarlijke opwinding die gokspelletjes teweeg brachten. Zijn liefde voor haar werd vanaf zijn vroegste herinnering gekenmerkt door de vreselijke spanning die tussen zieken en gezonden heerst. Van jongsaf aan werd hij voortdurend gehinderd door een diepe, woordeloze afkeer en een redeloze bijgelovige angst voor elk teken van ziekte. Zelfs normale zwakheid vond hij weerzinwekkend, maar zijn gedwarsboomde kinderlijke liefde voor zijn moeder maakte dat hij zijn gevoel van afschuw verborg.
Dit leven van half gedwongen vakantie, half gewijd aan de dagelijkse sleur van de kuur, duurde van 1912 tot 1914. Op die dag van 28 juni 1914, toen de Oostenrijkse aartshertog Frans Ferdinand in Serajewo werd vermoord, hield de familie Valensky een door tien bedienden verzorgde zeldzame picknick in een groene weide, waar zij duidelijk de klanken van koeienbellen konden horen. Titiana maakte het beste van een van de kortstondige, bedrieglijke periodes waarin ze zich goed voelde. Hun wereld was zojuist doodgegaan maar niemand wist het nog.
Twee maanden na die blijde Alpen-picknick vond de nederlaag van Tannenberg plaats, waarbij de bloem van Ruslands strijders sneuvelde. Nog geen jaar later waren er ruim een miljoen Russische soldaten omgekomen, terwijl Alexander in Davos, ver van het gebulder van kanonnen, voor zijn vierde verjaardag zijn eerste pony kreeg. In 1916, het jaar van Verdun, het jaar waarin bij de slag van de Somme in één dag negentienduizend Engelse soldaten sneuvelden, was Alexander niet uit de garage weg te slaan, waar hij spelenderwijs in de geheimen van een Rolls-Royce motor werd ingewijd.
Op 12 maart 1917, na weer een lange winter waarin zijn vader zelden had geglimlacht, was Alexander, zes jaar oud en reeds een vermetel skiër, met zijn schoolkameraadjes naar de hellingen met voorjaarssneeuw gegaan. Op die dag werd op de Alexanderbrug in St. Petersburg, dat nu Petrograd heette en weldra Leningrad zou worden, een hongerende menigte aangetroffen die met de rode vlaggen van de revolutie zwaaide. Daar tegenover, aan de overkant van de brug, stond een regiment gardesoldaten als de wrekende gerechtigheid van de oproerkraaiers. Maar de meute bleef vooruitrukken en de soldaten schoten niet. Toen, in een ogenblik dat de hele wereldgeschiedenis zou veranderen, vermengden de twee groepen zich als twee druppels water en werden de massa en het leger één lichaam. Toen Alexander voor de laatste keer die dag de beschaduwde helling opklom, Titiana warm water uit de samovar schonk en een Franse graaf een kopje thee aanbood en Vasilli afgetobd en somber van de jaren van zijn onvrijwillige internering in Zwitserland, over drie dagen oude kranten gebogen zat, begon de Russische revolutie.
Het was bijna drie jaar na de Eerste Wereldoorlog toen besloten werd om Alexander naar school te sturen. Hij was pas negen jaar en Titiana had hem wel op de school in Davos willen laten, waar hij de onbetwiste leider van de bende dorpsjongens was, eigenzinnig, groter, ruwer, sterker en eerder bereid tot roekeloze daden dan de anderen, maar Vasilli zag heel goed in, dat hun zoon voor galg en rad opgroeide. Hij was als prins geboren maar liep gevaar een boer te worden. Zelfs in een wereld, waarin prinsen als iets verouderds werden beschouwd — vooral Russische prinsen — als ze al kans hadden gezien te overleven, moest hij toch de Valensky-traditie hooghouden en zou hij het Valensky-fortuin erven. Daarom moest hij worden opgevoed als de edelman die hij zou worden.
'Wij zullen hem naar Le Rosey sturen,' zei hij tegen zijn vrouw. 'Ik heb al geïnformeerd. Hij kan in het najaar, vlak voor zijn verjaardag beginnen. Kijk nu niet zo bedroefd, liefste — het is hier niet ver vandaan, in Rolle, en 's winters verhuist de hele school naar Gstaad. Het is zo dichtbij dat het voor Alexander een koud kunstje is om met de vakanties thuis te komen.'
Uiteindelijk legde Titiana zich bij het idee neer, zoals ze zich met de noodzakelijke zelfzuchtigheid van de chronische zieke bij het feit had neergelegd, dat haar huisgenoten tot eeuwige ballingschap waren gedoemd, dat de wereld van haar meisjestijd niet meer bestond, en dat haar kwaal altijd op de loer lag. De hoop in haar ziel had plaatsgemaakt voor lijdzaamheid.
Iedere keer als Alexander met de vakanties thuiskwam, zagen zijn ouders hoe hij door zijn nieuwe leven in de duurste en meest exclusieve kostschool van de wereld veranderde. Zij constateerden hoe langzamerhand uit zijn optreden, zoals in zijn internationale groep schoolkameraden gebruikelijk was — jonge potentaten, erfgenamen van dynastieën — begon te blijken, dat hij zich overal waar hij zich bevond volkomen op zijn gemak voelde. Hij was op zijn gemak op hun manier, die gebaseerd was op een gevoel van verheven zijn en dat tenslotte veranderde in dat speciale, hooghartige gevoel van humor, dat de elite van de studenten van Le Rosey om zich heen heeft; een geheime, inwendige glimlach. Hij kreeg zelfs een nieuwe naam — Stash — waar zijn ouders allebei bezwaar tegen maakten, omdat het een Pools en geen Russisch verkleinwoord was, maar zij moesten toegeven dat het in tegenstelling tot Alexander helemaal bij hem paste.