Nu Titiana verplicht was in Davos te blijven, legde ze zich er op toe haar gezondheid met dezelfde blinde hardnekkigheid terug te winnen als waarmee ze alles had gedaan om hem kwijt te raken.
Vasilli, geïsoleerd als een bergtop, onderhield vrijwel dagelijks contact met de gebeurtenissen in Rusland door middel van post en telegraaf en ontving tweemaal per week Russische, Franse en Engelse kranten via een speciale koerier uit Zürich. Toen in 1912 vijfduizend arbeiders in de goudvelden van Lena in staking gingen en het tegen ieders verwachting in een maand volhielden, schonk hij daar grote aandacht aan. Deze staking breidde zich uit tot andere sectoren, tot er in 1912 meer dan tweeduizend stakingen plaats vonden. De laatste keer dat er in Rusland zulke ernstige onlusten waren geweest, was in 1905, toen regeringstroepen voor het Winterpaleis op arbeiders hadden geschoten; een dag die altijd onder de naam Bloedige Zondag bekend zou blijven.
Urenlang zat Vasilli in zijn bibliotheek in Davos te peinzen. Uit de rapporten van de doktoren bleek zonneklaar, dat zijn familie en zijn bedienden de eerste jaren Zwitserland niet zouden verlaten. Zijn vrouw was er weliswaar niet ernstig op achteruit gegaan, maar ze vertoonde ook geen tekenen van vooruitgang. Wilskracht was niet opgewassen tegen koorts, moed kon geen bacil overwinnen. De curve van haar nachttemperatuur was iets hoger dan een aantal maanden geleden toen ze er pas waren en het geruis in de rechterkwab van haar long was sterker dan ooit. De artsen spraken nooit over tijd; een vraag over de toekomst werd afgedaan alsof hij niet gesteld was, alsof het de vraag van een gek was.
Prins Vasilli Valensky klemde zijn tanden op elkaar en stelde vast, dat als hij met zijn gezin dan jarenlang in ballingschap moest leven, zij in ieder geval moesten leven zonder de zorg om geld, dat uit St. Petersburg moest komen. Hij besloot de platinamijnen in de Oeral, zijn suikerplantages, bossen en houtzaagmolens in Koersk te verkopen, en zette het aldus verkregen enorme fortuin op Zwitserse banken, waar hij er onmiddellijk over kon beschikken.
Tattersall, de Engelsman uit Manchester die geen kans had gezien Boris in de geheimen van de Rolls-Royce in te wijden, leerde Vasilli met de Silver Ghost te rijden. De prins kwam tot de ontdekking, dat de prachtige automobiel, het beroemdste model dat de firma Rolls-Royce had gemaakt, wel alle bergwegen die er waren kon beklimmen, maar dat er rondom Davos niet genoeg wegen waren voor een hele dag autorijden. Toen liet hij de grote houten trojka uit Rusland komen en zodra de grond met sneeuw was bedekt, nam Vasilli de teugels van de drie sterke paarden en bond Alexander op de bank naast hem stevig vast. De vader en zoon boden een vertrouwde en alom bewonderde aanblik in de feestelijke winkelstraten van Davos, als zij onderweg naar de sneeuwweiden door de stad reden.
Er bevonden zich meer Russen van adellijke afkomst onder de patiënten van Davos, naast een behoorlijk aantal Engelse en Franse aristocraten, en weldra kon men velen van hen die mochten wandelen bij prinses Titiana aantreffen. Het was nog nooit bij iemand van de familie opgekomen ook maar één poging te doen zich aan dit vreemde land aan te passen; knus, schilderachtig, behaaglijk, veilig, oersaai Zwitserland. Het chalet binnentreden was in St. Petersburg komen: alles daar was een diep nostalgische imitatie van de overdadige, zorgeloze luxe en warmte van hun verdwenen thuisland. Er waren refugiés die voor het eerst het chalet betraden, verbaasd om zich heen keken, de geur van de donkere Russische sigaretten met gouden mondstuk opsnoven, naar het rap gesproken Frans luisterden, en in tranen uitbarstten.
Deze elegant geklede bezoekers, met iets te rode wangen en te glanzende ogen, hadden een onverzadigbare eetlust. In alle ontvangstvertrekken stonden lange tafels met etenswaren. De Valensky's hielden op theetijd en met avondeten open huis, met tientallen Russische bedienden om glazen en borden te vullen, en dozen geïmporteerde sigaren en sigaretten te presenteren. Als de prinses zich op die avonden niet goed genoeg voelde om te verschijnen, was geen van haar gasten zo tactloos om iets over haar afwezigheid op te merken. Op dagen wanneer ze zich wel sterk genoeg voelde, kleedden haar kameniers haar in een van haar tweehonderd middagjaponnen. Kwijnend besliste Titiana of ze haar snoer van Birmese saffieren van het fraaie korenbloemenblauw dat bij haar ogen paste zou dragen of haar driedubbele zwarte parelsnoer, voor ze aan de arm van Vasilli afdaalde om de scepter over haar gasten te zwaaien.
De feestelijke sfeer van het Valensky-chalet had een wildvreemde misschien kunnen bedriegen, maar iedereen in het grote huis was zó afgericht dat alles om de ziekenkamer draaide. De stemming van de familie hing af van het feit of de prinses een rustige of onrustige nacht had doorgebracht. De stemmingsbarometer steeg of daalde van de keuken tot de studeerkamer van Vasilli, van de bediendenkamers tot de kinderkamer van Alexander, al naar gelang de koortstabel van Titiana, of het nieuws dat ze buiten mocht wandelen ofwel op haar balkon moest blijven. Iedere dag behandelden twee artsen haar en twee gediplomeerde verpleegsters maakten dag en nacht deel van de huishouding uit.