Terwijl Francesca zo goed en zo kwaad als het ging de kleren van de jongen aantrok, die gelukkig schoon en slechts twee maten te groot waren, haalde Stash haar avondtasje uit de auto. Ze tuurde in het spiegeltje van haar poederdoos en zag dat er geen spoortje make-up op haar gezicht zat. Ze besloot zich maar niet op te kalefateren. Francesca was blij met haar rode, geschaafde huid, haar gekneusde lippen, haar vreemde opgewonden ogen.
'Ik moet nog een ceintuur hebben,' ontdekte ze.
Stash inspecteerde al het tuig dat aan de muur hing. 'Die van Martingale is te lang. De teugels? Nee, daar heb je niets aan. Je kan mijn vlinderdasje wel krijgen als ik het vinden kon, maar dat is te kort. Kijk, dit kan wel.' Hij overhandigde haar een lange dubbelgevouwen reep stof.
'Wat is dat?'
'Staartband — om te zorgen dat de staart van de pony niet met de polostok verstrikt raakt.'
'Wie heeft gezegd dat de romantiek dood was?' vroeg ze.
'Zeg maar tegen ze dat het force majeure was,' zei Francesca lachend tegen Matty die helemaal perplex stond.
'Daar moet je zwanger voor zijn,' barstte de agent uit. 'Je hebt niet eens een fatsoenlijk excuus! Je smijt toch geen schitterende carrière weg om met een of andere uit de lucht gevallen Russische polospeler te trouwen.'
Francesca zei uitdagend, dwars tegen zijn logica in:
'Matty, hoeveel jaar moet iemand aan de top leven? Die jaren van vuurwerk en ongekende hoogtepunten, Matty? Ik houd voor het eerst van een echte man, dus wees blij voor me!'
Ze kwam voor zichzelf op met een zorgeloze glimlach die hem woest maakte. 'Wij willen alles uit het leven halen wat er in zit, Matty, en wel nu meteen. Waarom zouden wij dat niet mogen hebben? Kun je mij één enkele reden geven die hout snijdt — ook over tien jaar?' tartte ze hem.
'Goed, goed, ik ben blij, ik ben dol enthousiast, ik ben helemaal in de wolken — mijn beste actrice die als een dochter voor mij is, gaat trouwen met een vent die ze gisteren heeft ontmoet — wie kan er nu een betere reden bedenken om gelukkig te zijn? En wat zegt ze, als ik haar vraag waarom het zo ineens moet, waarom ze niet naar huis kan gaan om eerst gewoon Robin Hood te spelen en daarna te trouwen? Wat zegt ze, als ik haar vertel dat niemand haar van haar huwelijk met haar prins wil afhouden, maar dat ze hem misschien eerst wat beter moet leren kennen?'
'Ik heb gezegd,' antwoordde Francesca, 'dat ik het gevoel heb dat het góed is. Ik heb gezegd, dat ik nog nooit ergens zeker van ben geweest — dat ik mijn hele leven op hem heb gewacht en nu ik hem gevonden heb, laat ik hem nooit meer los.'
Margo hoorde aan de toon van Francesca's stem, dat wat het meisje ook aan het doen was, het niet kon worden uitgesteld of ontkend.
Matty hief zijn handen ten hemel. 'Ik geef het op. Ik had trouwens toch geen enkele kans. Nou, vooruit, jij gaat dat dus doen en daarmee uit en ik ga de studio telegraferen. Dan gaan ze je natuurlijk een proces aandoen — daar hebben ze ook het volste recht toe — en zij zullen het winnen ook. Ik wist wel, dat we niet naar Europa hadden moeten gaan. De mensen worden er knettergek!'
Francesca deed al jaren niets meer aan het katholieke geloof, maar zoals alle katholieken bleef ze met de kerkelijke riten vertrouwd. In vergelijking met de missen in Berkeley, leek de trouwdienst in de Russische Orthodoxe kathedraal in Parijs haar een fantastische droomproductie uit Hollywood; Byzantijns en bizar. Ze verwachtte bijna de stem van de regisseur 'stop' te horen zeggen toen zij en Stash na een eindeloos lange dienst driemaal uit een beker rode wijn dronken en door de priester driemaal om de kansel werden geleid. In het licht van honderden kaarsen golfden wolken wierook om hen heen en de onwezenlijkheid werd nog benadrukt door de majestueuze diepe basstemmen van het mannenkoor, dat zonder instrumenten zong, met als enige contrapunt de hemelse klank van het kinderkoor. Twee vrienden van Stash hielden gouden kronen boven hun hoofd terwijl ze voortschreden en voor Francesca leek de kring geboeide toeschouwers precies een groep figuranten.
Hoewel ze hadden geprobeerd de datum van de plechtigheid geheim te houden en slechts een kleine groep vrienden hadden uitgenodigd, had het gerucht van hun voornemen zich verspreid. De hele kathedraal was propvol nieuwsgierigen die, zoals de gewoonte was, tijdens de hele dienst stonden en nauwelijks de orde konden bewaren, zo groot was hun verlangen een glimp van de plechtigheid op te vangen.
Stash had ondanks al zijn aanvankelijke praatjes over geen drukte, deze dienst in al zijn grootsheid en langdurig ritueel gewild, indachtig aan de haastige voltrekking van zijn eerste huwelijk in Londen in oorlogstijd, in een bureau van de burgerlijke stand. Hij wilde Francesca graag dubbel gekroond zien, eerst met bloemen in het haar en daarna met de zware bruidskroon die boven haar hoofd werd gehouden. Hij, die alleen maar het eerste vergeten jaar van zijn leven in Rusland had doorgebracht, wenste de hele rijke symboliek van de edele openbare dienst, atavistisch maar nog springlevend. Hij had zelfs aan de eerbiedwaardige priester met de fraaie baard, die een zilveren kazuifel en een priesterlijke hoofdtooi droeg gevraagd, zijn hand met die van Francesca in een zijden zakdoek samen te verbinden als hij ze om het altaar voerde, in plaats van alleen maar hun handen in de zijne te nemen.