Krohn knikte kort naar Silje om zich ervan te verzekeren dat ze de beproevingen kon doorstaan. Toen ging hij verder: ‘Bij medisch onderzoek door een specialist op het gebied van verkrachtingen zijn weliswaar geen beschadigingen of bloedsporen in het onderlichaam aangetroffen, maar dat is zelden het geval. Zelfs bij brutale verkrachtingen komt dat slechts in vijftien tot dertig procent van de gevallen voor. Er zijn geen sporen van sperma gevonden aangezien u de tegenwoordigheid van geest had om niet in haar te ejaculeren. Om precies te zijn: dat vond plaats op de buik van juffrouw Gravseng. Daarna hebt u haar zich laten aankleden, meegesleept naar de uitgang en haar de deur uit gegooid. Jammer dat zij niet de tegenwoordigheid van geest had om wat sperma als bewijs te bewaren, maar in plaats daarvan urenlang huilend onder de douche heeft gestaan om alle sporen van de bezoedeling weg te wassen. Niet zo slim misschien, maar erg begrijpelijk en een normale reactie van een jong meisje.’
Krohn had een lichte trilling van verontwaardiging in zijn stem die naar Harry’s mening niet echt was, maar was bedoeld om hun te laten zien hoe effectvol dat deel in een eventuele rechtszaak kon zijn.
‘Maar ieder personeelslid op de afdeling waar slachtoffers van zedendelicten worden onderzocht, moet de psychische reactie van het slachtoffer met een paar regels beschrijven. We hebben het hier over vakmensen die een lange ervaring hebben met gedragingen van slachtoffers van zedendelicten en de rechter zal veel belang hechten aan deze beschrijving. En geloof me, in dit geval ondersteunen de psychische observaties de zaak van mijn cliënte.’
Een bijna beschuldigende glimlach ging over het gezicht van de advocaat.
‘Maar voor we nader ingaan op de bewijzen, moeten we weten of u hebt nagedacht over mijn voorstel, Hole. Als u hebt besloten dat dit aanbod de weg is die we moeten gaan – en ik hoop voor beide partijen dat u er ook zo over denkt – dan heb ik het schriftelijke contract hier. Het zal uiteraard vertrouwelijk blijven.’
Krohn gaf een zwartleren map aan Harry terwijl hij Arnold Folkestad veelzeggend aankeek. Folkestad knikte langzaam.
Harry sloeg de map open en las snel het A4’tje door.
‘Hm. Ik neem ontslag bij de politieacademie en zie af van werk bij of voor de politie. En ik praat nooit meer over Silje Gravseng. Klaar om te ondertekenen, zie ik.’
‘Het is niet echt gecompliceerd, dus als u logisch combineert en deduceert, dan moet de slotsom wel…’
Harry knikte. Hij keek naar Silje Gravseng, die stijf als een plank, bleek en uitdrukkingsloos terug staarde.
Arnold Folkestad kuchte zacht en Krohn keek hem vriendelijk aan terwijl hij haast toevallig zijn horloge verschikte. Arnold stak hem een gele map toe.
‘Wat is dit?’ vroeg Krohn en met een opgetrokken wenkbrauw nam hij de map aan.
‘Ons voorstel voor een afspraak,’ zei Folkestad. ‘Zoals u zult zien, stellen wij voor dat Silje Gravseng met onmiddellijke ingang stopt met de politieacademie en nooit een baan zal zoeken bij de politie of een baan die verband houdt met de politie.’
‘Jullie maken een grapje.’
‘En tevens mag ze nooit meer contact zoeken met Harry Hole.’
‘Dit is ongehoord.’
‘Als tegenprestatie willen we – in het belang van beide partijen – afzien van een proces wegens poging tot afpersing van een medewerker van de politieacademie.’
‘Als de zaken zo liggen, is het wat ons betreft duidelijk: we zien elkaar in de rechtszaal,’ zei Krohn en het lukte hem om het cliché niet als zodanig te laten klinken. ‘En omdat jullie de verliezende partij zullen zijn, kijk ik persoonlijk uit naar de zaak.’
Folkestad trok zijn schouders op. ‘Ik ben bang dat u daarin teleurgesteld zult worden, meneer Krohn.’
‘Laten we afwachten wie er teleurgesteld zal worden.’ Krohn was al opgestaan en hij knoopte de ene knoop van zijn colbert dicht om aan te geven dat hij al onderweg was naar de volgende afspraak, toen hij de blik van Harry ving. Hij stopte midden in de beweging, leek te aarzelen.
‘Wat bedoelen jullie?’
‘Als u even de moeite wilt nemen,’ zei Folkestad, ‘dan zou ik willen voorstellen dat u de documenten leest die achter het voorstel zitten.’
Krohn opende de map. Bladerde en las.
‘Zoals u kunt zien,’ ging Folkestad verder, ‘heeft uw cliënte colleges gevolgd aan de politieacademie over verkrachtingen waarin onder andere is ingegaan op de typerende psychische reacties van verkrachtingsslachtoffers.’
‘Dat betekent niet…’
‘Mag ik u vragen even te wachten met uw tegenwerpingen en de volgende bladzijde te lezen. Daar vindt u een ondertekende en voorlopig niet-officiële getuigenverklaring van een mannelijke student aan de universiteit die precies voor de ingang stond toen hij juffrouw Gravseng op het bewuste tijdstip de academie zag verlaten. Hij getuigt dat ze er eerder kwaad uitzag dan bang. Hij heeft het niet over een kapotgescheurde jurk. Integendeel, hij zegt dat ze er zowel gekleed als niet-gewond uitzag. En hij geeft toe dat hij haar nauwkeurig heeft bekeken.’