Home>>read Politie free online

Politie(85)

By:Jo Nesbo


‘Moordwapen?’ vroeg ze.

‘Spuit,’ zei Hole.

‘O? Waarom dat?’

‘Iets met anesthesie.’

‘Juist. We kunnen bijna alle stoffen opsporen, vooral wanneer we er zo snel bij zijn als we nu waren. De enige mogelijkheid die ik zie…’

‘Ja?’ Hij lachte alsof hij zijn zin al had gekregen. Irritante kerel. Zo’n type van wie je niet weet of je hem een draai om zijn oren zal geven of zal kussen.

‘Injectie met lucht.’

‘En dat is?’

‘De oudste en nog steeds de beste truc uit het boekje. Je spuit iemand lucht in een ader zodat er een luchtbel komt die de ader afsluit. Als die lang genoeg is afgesloten, komt er geen bloed bij de vitale delen van het lichaam, zoals het hart of de hersenen, en sterf je. Snel en zonder resten van een stof die kan worden opgespoord. En een bloedpropje hoeft niet extern te zijn ingebracht, dat kan ook in het lichaam zelf ontstaan. Case closed.’

‘Maar we zouden het prikje van de naald kunnen zien.’

‘Als het met een van de dunste naalden is gebeurd, zul je alleen bij zeer nauwkeurig onderzoek van de huid een prikje kunnen vinden.’

Hole lichtte op. Het jongetje had het pakket geopend en dacht dat het een atoombom was. Mia verheugde zich al.

‘Dan moeten jullie onderzoeken of…’

‘En dat hebben we gedaan.’ Oorvijg. ‘Elke millimeter van de huid. We hebben zelfs de slang van zijn infuus gecontroleerd, het is namelijk mogelijk om ook daar een luchtbel in te brengen. Er was nergens ook maar iets als een muggensteek te vinden.’ Ze zag die koortsige gloed in zijn blik verdwijnen. ‘Het spijt me, Hole, maar we beseften heel goed dat het een verdacht sterfgeval was.’ Ze legde de nadruk op ‘was’.

‘Nu moet ik mijn volgende college voorbereiden, dus misschien…’

‘Hoe zit het met een plaats waar geen huid is?’ vroeg Hole.

‘Wat?’

‘Wat nu als er gespoten is op een plek die zich niet aan de oppervlakte bevindt. In de mond, de anus, het neusgat, de oren.’

‘Interessant, maar in de neus en de oren zitten heel weinig adertjes die daarvoor geschikt zijn. De anus is een mogelijkheid, maar de kans dat je daarmee vitale organen afsluit is daar veel kleiner en je moet bovendien extreem goed weten wat je doet om daar, zonder dat je ook maar iets kunt zien, een ader te vinden. De mond zou een idee zijn omdat daar een ader loopt die in verbinding staat met de hersenen, de dood zou dan heel spoedig intreden, maar we controleren de mond altijd. Die heeft een slijmlaag die bij een prik van een naald opzwelt en dat zouden we hebben gezien.’

Ze keek hem aan. Ze voelde hoe zijn hersenen nog steeds zochten, maar hij knikte alsof hij zijn nederlaag erkende.

‘Leuk je weer gezien te hebben, Hole. Kom nog eens langs als je weer wat hebt.’

Ze draaide zich om en liep naar een van de bakken om een grijsbleke arm waarvan de vingers uit de alcohol staken naar beneden te duwen.

‘Doorheen…’ hoorde ze Harry zeggen, ‘… prikken.’ Ze zuchtte diep. Ontzettend irritante kerel. Ze draaide zich om.

‘Hij kan de naald erdoorheen hebben geprikt,’ zei Hole.

‘Waar doorheen?’

‘Je zei dat een korte weg naar de hersenen een goed idee zou zijn. Aan de achterkant. Hij kan de prik aan de achterkant hebben verborgen.’

‘De achterkant van…?’ Ze zweeg. Keek waar hij wees. Sloot haar ogen en zuchtte weer.

‘Sorry,’ zei Harry. ‘Maar de statistieken van de fbi wijzen uit dat bij een nieuwe obductie van potentiële getuigen het percentage dat vermoord blijkt, stijgt van achtenzeventig naar vierennegentig procent.’

Mia Hartvigsen schudde haar hoofd. Harry Hole. Problemen. Extra werk. Een gerede kans op blunders waaraan zij weinig konden doen.



‘Hier,’ zei Beate Lønn en de taxi stopte bij de trottoirrand.

De tram stond bij de halte in de Welhavensgate. Er stond een politieauto voor de tram en twee erachter. Bjørn Holm en Katrine Bratt stonden tegen de Amazon geleund.

Beate betaalde en sprong uit de auto.

‘Er staat 11 op de tram, ik zei 12.’

‘Na de halte op het Majorstua-kruispunt wisselt de tram van nummer, maar het is dezelfde tram.’

Beate liep snel naar de voorste deur, klopte er hard op en hield haar id-bewijs omhoog. De deur sprong met een zucht open en ze stapte in. Knikte naar de geüniformeerde agent die er stond. Hij hield een Heckler & Koch P30L in zijn hand.

‘Loop met me mee,’ zei ze en ze begon door de volle tram te lopen.

Ze liet haar blik over alle gezichten glijden terwijl ze zich een weg baanden naar het midden van de tram. Ze voelde haar hart sneller slaan toen ze de plek naderde en de letters op de beslagen ruit herkende. Ze gaf een teken aan de agent voor ze zich tot de man op de stoel wendde.