‘In de tram die langs het Frogner-park komt en richting Majorstua rijdt.’
‘Wat doe jij daar nu?’
‘Maak je daar nu maar niet druk om. Ben je op het werk?’
‘Ja.’
‘Er staat 12 op de tram. Zoek uit waar die precies langskomt en laat hem tegenhouden. Hij mag niet ontsnappen.’
‘Goed, ik ga op zoek naar de haltes en stuur een signalement naar de surveillanceauto’s.’
‘Dat is het nu juist.’
‘Juist wat?’
‘Het signalement. Hij is veranderd.’
‘Wat bedoel je?’
‘Plastische chirurgie. Goed genoeg om zich ongemerkt in Oslo te kunnen bewegen bijvoorbeeld. Stuur me een bericht waar de tram stopt, dan kom ik om hem aan te wijzen.’
‘Begrepen.’
Beate stopte haar mobiel terug in haar zak. Pas nu merkte ze hoezeer ze buiten adem was. Ze leunde met haar achterhoofd tegen het hek. Voor haar schoof traag de ochtendfile voorbij alsof er niets was gebeurd. Alsof het feit dat een moordenaar zich zojuist had blootgegeven niets uitmaakte.
‘Waar zijn ze gebleven?’
Beate duwde zich af tegen het hek, draaide zich om naar de krakende stem.
De oude man keek haar met een vragende blik aan.
‘Waar zijn ze allemaal gebleven?’ vroeg hij weer.
Toen Beate de pijn in zijn ogen zag, moest ze snel een brok wegslikken.
‘Denk je…’ zei hij. ‘Dat ze op de andere baan zijn?’
Beate knikte langzaam.
‘Ja, dat zal het zijn,’ zei hij. ‘Ik moet hier niet zijn. Ze zijn op de andere baan. Ze wachten daar op me.’
Beate keek naar zijn smalle rug terwijl hij naar de poort sukkelde.
Zelf begon ze snel in de richting van Majorstua te lopen. En hoewel er allerlei gedachten – waar Valentin naar op weg was, waar hij vandaan kwam en of ze hem konden pakken – door haar hoofd raasden, kon ze toch de echo van de oude, fluisterende stem niet vergeten: ‘Ze wachten daar op me.’
Mia Hartvigsen keek Harry Hole lang aan.
Ze had haar armen over elkaar geslagen en haar schouder was half naar hem toe gedraaid. Rond de patholoog stonden grote, blauwe plastic bakken met afgesneden lichaamsdelen. De studenten hadden de ruimte van het anatomisch instituut op de begane grond van het Rikshospital verlaten en nu was die echo uit het verleden binnengekomen met het gerechtelijk rapport over Asajev onder zijn arm.
De afwijzende lichaamstaal lag niet in het feit dat Mia Hartvigsen Hole niet mocht, maar dat hij altijd narigheid betekende. Toen hij als rechercheur werkte, had Hole altijd extra werk betekend, te krappe deadlines en veel kans op blunders waaraan zij vaak weinig konden doen.
‘Ik zeg je dat we Rudolf Asajev grondig hebben geobduceerd,’ zei Mia.
‘Niet grondig genoeg,’ zei Harry en hij legde het rapport op een van de metalen tafels waarop de studenten zojuist in menselijk vlees hadden gesneden. Vanonder een laken stak een gespierde arm uit die was losgesneden van de schouder. Harry las de letters in de verbleekte tatoeage. Too young to die. Juist. Misschien zo’n Los Lobos-motorjongen die slachtoffer was geworden van de opruimactie onder concurrenten van Asajev.
‘Ten eerste zijn jullie er niet in geslaagd de doodsoorzaak te vinden.’
‘Je weet heel goed dat het lichaam soms gewoon geen indicaties geeft. Dat hoeft niet te betekenen dat er geen natuurlijke doodsoorzaak is.’
‘En in dit geval zou het meest natuurlijke zijn dat iemand hem van het leven heeft beroofd.’
‘Ik weet dat hij een potentiële kroongetuige was, maar de obductie gaat volgens een vaste routine die zich niet laat beïnvloeden door dergelijke omstandigheden. We vinden wat we vinden, en niet iets anders, pathologie is geen subjectieve wetenschap.’
‘Maar een wetenschap,’ zei Hole en hij ging op de tafel zitten, ‘die is gebaseerd op het toetsen van hypotheses, of niet? Je stelt een theorie op en daarna toets je die, waar of niet? Klopt dat?’
Mia Hartvigsen schudde haar hoofd. Niet omdat het niet klopte, maar omdat de richting waarin het gesprek ging haar niet aanstond.
‘Mijn theorie,’ ging Hole verder met een gemaakt onschuldige glimlach die hem het uiterlijk gaf van een jongetje dat zijn moeder wilde overtuigen dat hij voor de kerst een atoombom cadeau wilde hebben, ‘is dat Asajev vermoord is door iemand die precies weet hoe jullie werken en wat er moet gebeuren zodat jullie niets vinden.’
Mia veranderde van standbeen. Draaide de andere schouder naar hem toe. ‘Dus?’
‘Dus hoe zou jij dat doen, Mia?’
‘Ik?’
‘Je kent alle trucs. Hoe zou jij jezelf voor de gek houden?’
‘Ben ik een verdachte?’
‘Voorlopig.’
Ze was even verward tot ze zag dat er een lachje rond zijn lippen speelde. De slimmerd.