Hagen knikte. Geheim als die actie geen vruchten afwerpt, dacht hij. Als de actie daarentegen succesvol is en tot een arrestatie leidt, zal dat openbaar worden gemaakt en Mikael Bellman zal de eer opstrijken, hij zal de pers vertellen dat hij persoonlijk leiding heeft gegeven aan de actie.
‘Begrepen,’ zei Hagen. ‘Dan ga ik aan het werk. En begrijp ik het goed dat de groep in de Vuurkamer ook door kan gaan met zijn werk?’
Mikael Bellman lachte. Hagen vroeg zich af wat de aanleiding kon zijn van deze verandering in humeur. De commissaris leek tien jaar jonger, tien kilo lichter en de bezorgde rimpel die hij sinds de dag van zijn aantreden mee had gedragen was verdwenen.
‘Niet te vrijpostig nu, Gunnar. Dat het idee waarmee jullie zijn gekomen me aanstaat, betekent niet dat ik het prettig vind dat mijn ondergeschikten een verbod negeren.’
Hagen schokte met zijn schouders, maar het lukte hem toch om de lachende, koude blik van de commissaris te pareren.
‘Tot nader order bevries ik alle activiteiten van je groep, Gunnar. Na deze actie zullen we het noodzakelijke gesprek voeren. En in de tussentijd, als ik ook maar te horen krijg dat jullie op internet hebben gezocht of een telefoontje hebben gepleegd in deze zaak…’
Ik ben ouder dan hij en ik ben een beter mens, dacht Gunnar Hagen. Hij hield zijn blik strak op Bellman gericht. Een mengeling van koppigheid en schaamte verscheen op het gezicht van de commissaris.
Het is alleen maar versiering, zei hij tegen zichzelf, een paar strepen op een uniform.
Toen liet hij zijn blik zakken.
Het was laat. Katrine Bratt staarde naar het dossier dat voor haar lag. Dat zou ze niet moeten doen. Beate had zojuist gebeld en gemeld dat Hagen had opgedragen al het onderzoek te stoppen: orders van Bellman. Dus Katrine zou thuis moeten zijn. In bed moeten liggen met een grote kop kamillethee en een man die van haar hield, dan wel een televisieserie waar zij van hield. Niet hier in de Vuurkamer zitten, moorddossiers lezen en zoeken naar mogelijke fouten, vage vermoedens en eventuele verbanden. En dit verband was zo vergezocht dat het aan het idiote grensde. Of niet? Het was relatief makkelijk geweest via het eigen datafilesysteem van de politie toegang te krijgen tot de dossiers van Anton Mittets moord. De opsomming van wat ze allemaal in de auto hadden gevonden was net zo gedetailleerd als slaapverwekkend. Maar waarom was ze gestopt bij die ene zin? Onder de mogelijke sporen die ze uit Mittets auto hadden gehaald waren een ijskrabber en een aansteker geweest die onder de chauffeursstoel hadden gelegen, plus een stukje kauwgum dat onder de stoel zat geplakt.
De contactgegevens van Anton Mittets weduwe, Laura Mittet, stonden in het dossier.
Katrine aarzelde even, toetste toen het nummer in. De stem van de vrouw die opnam klonk vermoeid, mogelijk onder invloed van pillen. Katrine stelde zich voor en kwam met haar vraag.
‘Kauwgum?’ herhaalde Laura Mittet langzaam. ‘Nee, hij kauwde nooit kauwgum. Hij dronk koffie.’
‘Was er iemand anders die in de auto reed en kauwgum…’
‘Er reed nooit iemand anders dan Anton in die auto.’
‘Bedankt,’ zei Katrine.
Hoofdstuk 19
Het was avond en er brandde licht achter de keukenramen in het gele houten huis in Oppsal waar Beate Lønn net haar dagelijkse telefoontje met haar dochter had beëindigd. Daarna had ze met haar schoonmoeder gesproken en ze waren het erover eens geworden dat zolang het meisje nog koorts had en hoestte, ze de thuisreis een paar dagen uit zouden stellen. De grootouders wilden haar ook graag nog een paar dagen langer hebben in Steinkjer. Beate maakte de plastic zak met etensresten los die in het gootsteenkastje hing en propte die in de witte afvalzak toen de telefoon ging. Het was Katrine. Ze kwam direct ter zake.
‘Er zat kauwgum onder de bestuurdersstoel in de auto van Mittet.’
‘Juist ja…’
‘Het stukje is wel meegenomen, maar niet opgestuurd voor dna-analyse.’
‘Dat zou ik ook niet doen als het onder de bestuurdersstoel zat. Het was vast van Mittet. Luister, als iedereen lukraak alles zou insturen voor een dna-test, zou de wachttijd voor…’
‘Maar Ståle heeft gelijk, Beate! Mensen plakken geen kauwgum onder hun eigen tafel. Of hun eigen autostoel. Volgens zijn vrouw kauwde Mittet niet eens kauwgum. En niemand anders reed in zijn auto. Ik denk dat degene die het stukje heeft vastgeplakt, zich naar de bestuurdersstoel toe heeft gebogen. En volgens het rapport heeft de moordenaar waarschijnlijk op de passagiersstoel gezeten en zich over Mittet heen gebogen toen hij met tie-wraps de handen van Mittet aan het stuur vastmaakte. De auto heeft in de rivier gelegen, maar volgens Bjørn kan het dna in het speeksel in de kauwgum…’
‘Ja, ik begrijp wat je wilt,’ onderbrak Beate haar. ‘Je moet iemand in het onderzoeksteam van Bellman bellen en het doorgeven.’