‘Wat is er?’ vroeg Ståle.
‘Hoorden jullie dat niet?’ fluisterde ze.
‘Wat dan?’
Ze tilde haar ene voet op en keek Bjørn met half samengeknepen ogen aan. ‘Het geknaag.’
Beate lachte haar verrassend lichte, heldere lach, terwijl de boosdoener met een zucht het stuk papier tevoorschijn haalde en weer op zijn hurken ging zitten.
‘Nee maar,’ zei Bjørn.
‘Wat?’
‘Dit zijn geen kruimels,’ zei hij, hij boog voorover en keek onder de tafel. ‘Oude kauwgum. De resten zitten tegen de tafel geplakt. Mijn analyse luidt dat de kauwgum zo is uitgedroogd dat deeltjes ervan zijn losgekomen en op de grond zijn gevallen.’
‘Misschien komt die wel van de moordenaar,’ stelde Ståle voor en hij gaapte. ‘Mensen plakken kauwgum onder stoelen in bioscopen en bussen, maar niet onder hun eigen eettafel.’
‘Interessante theorie,’ zei Bjørn en hij hield een stukje omhoog in het licht van het raam. ‘Waarschijnlijk hadden we nog maanden dna uit het speeksel kunnen vinden. Maar het zal nu wel helemaal zijn uitgedroogd.’
‘Vooruit, Sherlock,’ grinnikte Katrine. ‘Neem wat mee en vertel ons om welk merk het gaat.’
‘Nu is het wel genoeg met jullie,’ onderbrak Beate hen. ‘Eruit.’
Arnold Folkestad zette zijn kopje thee neer en keek Harry aan. Hij krabde zich in zijn rode baard. Harry had al eens gezien dat hij er dennennaalden uithaalde als hij op de fiets naar zijn werk kwam. Hij woonde in een huisje ergens in het bos dat toch verrassend dicht bij het centrum lag. Arnold was duidelijk geweest tegen collega’s die hem hadden gekarakteriseerd als progressieve milieuactivist vanwege zijn lange, rode baard, zijn fiets en zijn huis in het bos: ze zagen het verkeerd. Hij was gewoon een beetje gierige eenling die van de stilte hield.
‘Je moet haar vragen zichzelf te begrenzen,’ zei Arnold zacht zodat anderen in de kantine hem niet zouden horen.
‘Ik heb erover nagedacht om dat te vragen,’ zei Harry. ‘Dat zou…’ Hij kon het woord niet vinden. Wist niet of het bestond. Het lag tussen ‘correct’ en ‘minder pijnlijk voor alle betrokkenen’.
‘Is Harry Hole bang voor een meisje dat op afstand een beetje verliefd is op haar docent?’ Arnold Folkestad grinnikte.
‘… correcter en minder pijnlijk voor alle betrokkenen zijn.’
‘Dat moet je zelf doen, Harry. Kijk, daar is ze…’ Arnold knikte naar het plein voor het kantineraam. Silje Gravseng stond apart, op een paar meter afstand van een groep studenten die vrolijk discussieerden over iets. Ze keek naar de lucht en leek iets met haar ogen te volgen.
Harry zuchtte. ‘Ik moet misschien nog even wachten. Statistisch gezien gaan dergelijke kalverliefdes in honderd procent van de gevallen over.’
‘Over statistiek gesproken,’ zei Folkestad. ‘Ik hoorde dat er werd beweerd dat die patiënt in het Rikshospital een natuurlijke dood is gestorven.’
‘Dat wordt gezegd.’
‘De fbi heeft daar de statistieken op losgelaten. Ze hebben alle gevallen bekeken waarbij de kroongetuigen van het Openbaar Ministerie gestorven zijn in de periode waarin ze zijn opgeroepen als getuige en nog voor het proces begint. In ernstige gevallen, waarbij de aangeklaagde het risico loopt van meer dan tien jaar gevangenisstraf, stierven de getuigen in achtenzeventig procent van de gevallen een zogenaamde onnatuurlijke dood. Uit de statistieken bleek ook dat wanneer de getuigen opnieuw werden geobduceerd, het aantal steeg tot drieënnegentig procent.’
‘Dus?’
‘Drieënnegentig procent is hoog, vind je niet?’
Harry staarde naar het plein. Silje stond nog steeds naar de lucht te kijken. De zon bescheen haar opgeheven gezicht.
Hij vloekte en dronk de rest van zijn koffie.
Gunnar Hagen balanceerde op de houten stoel in Bellmans kamer terwijl hij verbaasd opkeek naar de commissaris. Hij had hem zojuist verteld van het kleine groepje dat hij, ondanks de instructies, had geformeerd. En hij had verteld over het plan om een val op te zetten in Berg. De verbazing zat in het feit dat het bijzonder goede humeur van de commissaris niet leek te lijden onder het voorstel.
‘Uitstekend,’ riep Bellman uit en hij sloeg zijn handen ineen. ‘Eindelijk iets proactiefs. Kan ik het plan en de kaart bekijken zodat we alles in gang kunnen zetten?’
‘We? Bedoel je dat jij persoonlijk…’
‘Ja, ik vind het logisch dat ik hier leiding aan geef, Gunnar. Een dergelijke grote actie vergt besluiten op hoog niveau…’
‘Het gaat slechts om een huis en een man die…’
‘Dus het is belangrijk dat ik als hoofd betrokken ben bij een dergelijke zaak waarin zo veel op het spel staat. Het is van het grootste belang dat de actie geheim blijft, begrijp je?’