‘Waarom dan?’
‘Ik wilde geen toestanden. Hoe gaat het tegenwoordig met Bjørn? Heeft hij al een vriendin?’
‘Die kerel… eerst probeert hij je dood te schieten en dan redt hij je leven. Wie…?’
‘Hij probeerde me niet dood te schieten. Het was een ongeluk.’
‘Ongeluk? Drie schoten zijn geen ongeluk, Harry.’
‘Als je ontwenningsverschijnselen hebt van de violine en een Odessa in je hand houdt, kan dat gebeuren.’
‘Een Odessa?’ Beate kende het wapen. Een goedkope kopie van de Russische Stechkin. Op foto’s zag een Odessa eruit alsof die in elkaar was gezet door een leerling van een metaalvakschool, een lompe hybride van een pistool en een machinepistool. Maar het was populair onder de Russische Urka’s, beroepscriminelen, omdat het zowel afzonderlijke schoten als salvo’s kan afvuren. Een lichte druk op de trekker van een Odessa en je vuurt ineens twee schoten af. Of drie. Tegelijkertijd bedacht ze dat Gusto Hanssen dood was geschoten met een Odessa met het zeldzame kaliber 9×18 mm.
‘Dat wapen zou ik graag willen zien,’ zei ze langzaam en ze zag dat Harry’s blik automatisch door de kamer ging. Ze draaide zich om. Ze zag niets, alleen een stokoude, zwarte hoekkast.
‘Je hebt geen antwoord gegeven op de vraag wie die kerel was,’ zei Beate.
‘Dat is niet belangrijk,’ zei Harry. ‘Hij valt allang buiten jouw jurisdictie.’
Beate knikte. ‘Je beschermt iemand die jou bijna van het leven heeft beroofd.’
‘Des te prijzenswaardiger is het dat hij het heeft gered.’
‘Bescherm je hem daarom?’
‘Hoe we besluiten wie we willen beschermen is vaak een raadsel, vind je niet?’
‘Jazeker,’ zei Beate. ‘Neem mijzelf bijvoorbeeld. Ik bescherm politiemensen. Aangezien ik me onder andere bezighoud met gezichtsherkenning, was ik aanwezig bij het verhoor van de barman van Come As You Are, de bar waar die drugssmokkelaar van Asajev werd vermoord door een lange, blonde man met een litteken van oor tot mondhoek. Ik heb de barman foto’s laten zien en lang met hem gepraat. En zoals je weet, is het visuele geheugen kinderlijk makkelijk te manipuleren. Getuigen herinneren zich niet langer wat ze dachten zich te herinneren. Uiteindelijk was de barman er niet langer zeker van of de man in de bar absoluut de Harry Hole was van wie ik hem de foto’s liet zien.’
Harry keek haar aan. Toen knikte hij langzaam. ‘Bedankt.’
‘Ik zou kunnen zeggen dat je me niet hoeft te bedanken,’ zei Beate en ze bracht het kopje naar haar mond. ‘Maar dat moet je wel. En ik heb een voorstel hoe je me kunt bedanken.’
‘Beate…’
‘Ik bescherm politiemensen. Je weet dat het me persoonlijk raakt als politiemensen tijdens de uitoefening van hun dienst sterven. Jack. Mijn vader.’ Ze merkte dat haar hand automatisch naar de oorbel ging. De knoop van de uniformjas van haar vader waarvan ze een oorbel had laten maken. ‘Ik weet niet wie nu aan de beurt is, maar ik ben van plan alles te doen om die duivel te stoppen, Harry. Wat dan ook. Begrijp je?’
Harry gaf geen antwoord.
‘Het spijt me, natuurlijk begrijp je het,’ zei Beate zacht. ‘Jij hebt je eigen doden aan wie je denkt.’
Harry wreef zijn rechter handpalm tegen het koffiekopje alsof hij het koud had. Toen stond hij op en liep naar het raam. Hij stond daar een poosje voor hij begon te praten.
‘Zoals je weet, kwam hier een moordenaar en wilde hij Rakel en Oleg vermoorden. En het was mijn schuld.’
‘Dat is lang geleden, Harry.’
‘Het was gisteren. Het zal altijd gisteren blijven. Niets is veranderd. Maar ik probeer het toch. Mezelf te veranderen.’
‘En hoe gaat dat?’
Harry haalde zijn schouders op. ‘Op en neer. Heb ik je wel eens verteld dat ik er nooit aan dacht een verjaardagscadeau voor Oleg te kopen? Zelfs als Rakel me er weken van tevoren aan herinnerde, was er altijd een of andere zaak die de informatie verdrong. Dan kwam ik hierheen, zag dat alles versierd was voor de verjaardag en weer moest ik die oude truc toepassen.’ Harry trok zijn ene mondhoek op tot een klein lachje. ‘Ik zei dat ik even weg moest om sigaretten te kopen, dan stapte ik snel in mijn auto, racete naar het dichtstbijzijnde benzinestation en kocht daar een paar cd’s of zo. We wisten wel dat Oleg vermoedde wat er aan de hand was, dus Rakel en ik hadden een afspraak. Wanneer ik binnenkwam, stond Oleg me al aan te kijken met zijn donkere, beschuldigende ogen. Maar voor hij me kon fouilleren, kwam Rakel snel op me af gelopen en omhelsde me alsof ze me een tijd niet had gezien. In de omhelzing trok ze de cd’s of een ander cadeau onder de broekband op mijn rug vandaan, verstopte die en maakte dat ze wegkwam terwijl Oleg zich op mij stortte. Tien minuten later had Rakel het cadeau ingepakt, inclusief een van/voor-kaartje.’