‘Hm. Wonen jij en je kleine meid ook niet alleen?’
‘Jawel, maar…’ Ze ging niet verder. Wat ze bedoelde, was dat zij in een prettig, geel geverfd huis woonde, gebouwd na de Tweede Wereldoorlog, praktisch en modern, niet zo’n huis dat volgens de nationale romantische mode van mensen met geld was gebouwd als een vesting, maar met de uitstraling van een berghut. Met zwart gebeitste, zware houten balken waardoor er zelfs op een zonnige dag een stemming van eeuwig donker en somberheid over het huis van Rakel hing. Rakel had het huis van haar vader geërfd.
‘Rakel komt in de weekenden naar huis,’ zei hij terwijl hij het kopje naar zijn mond bracht.
‘Dus alles is goed?’
‘Alles is heel goed.’
Beate knikte en keek hem aan. Keek naar de veranderingen. Hij had lachrimpeltjes rond zijn ogen gekregen, maar zag er jonger uit. De titaniumprothese die de rechter middelvinger verving, tikte licht tegen het kopje.
‘Hoe gaat het met jou?’ vroeg Harry.
‘Goed. Druk. De kleine meid heeft vrij van school en logeert bij haar oma in Steinkjer.’
‘Echt? Idioot zo snel als…’ Hij sloot zijn ogen half en lachte zacht.
‘Ja,’ zei Beate en ze nam een slok van haar koffie. ‘Harry, ik wilde je zien omdat ik graag wil weten wat er is gebeurd.’
‘Ik weet het,’ zei Harry. ‘Ik wilde contact met je opnemen. Maar ik moest dingen voor Oleg regelen. En voor mezelf.’
‘Vertel.’
‘Oké,’ zei Harry en hij zette zijn kopje neer. ‘Jij bent de enige die ik heb geïnformeerd toen het gebeurde. Je hebt me geholpen en ik ben je veel dank verschuldigd, Beate. En jij bent de enige die te horen zal krijgen wat je wilt weten. Maar weet je zeker dat je het wilt weten? Het kan je in een lastig parket brengen.’
‘Ik werd al medeschuldig toen ik je hielp, Harry. En we zijn de violine kwijt. Die wordt op straat niet meer verhandeld.’
‘Fantastisch,’ zei Harry droog. ‘De markt is weer helemaal voor heroïne, crack en speedball.’
‘En de man achter de violine is dood. Rudolf Asajev is dood.’
‘Ik weet het.’
‘O? Je wíst dat hij dood is? Wist jij dat hij maandenlang onder een valse naam in het Rikshospital in coma heeft gelegen voor hij stierf?’
Harry trok een wenkbrauw op. ‘Asajev? Ik dacht dat hij in een hotelkamer bij Leons was gestorven.’
‘Daar werd hij gevonden. Het bloed zat van muur tot muur. Maar ze konden hem in leven houden. Tot nu. Hoe weet jij dat van Leons? Alles is angstvallig geheimgehouden.’
Harry antwoordde niet, hij draaide het kopje alleen rond met zijn hand.
‘Nee, verdomme…’ zei Beate kreunend.
Harry haalde zijn schouders op. ‘Ik zei dat je het misschien niet wilde weten.’
‘Heb jij dat mes in hem gestoken?’
‘Helpt het als ik zeg dat het noodweer was?’
‘We hebben een kogel in het houten ledikant gevonden. Maar het gat van het mes was groot en diep, Harry. De forensisch arts zei dat het lemmet meerdere keren moet zijn rondgedraaid.’
Harry keek in zijn kopje. ‘Nou, kennelijk heb ik het toch niet grondig genoeg gedaan.’
‘Eerlijk gezegd, Harry… jij… jij.’ Beate was niet getraind in het verheffen van haar stem, die klonk als een trillend zaagblad.
‘Hij heeft van Oleg een drugsverslaafde gemaakt, Beate.’ Harry sprak zacht, zonder van zijn kopje op te kijken.
Ze zaten zwijgend te luisteren naar de stilte van Holmenkoll.
‘Heeft Asajev je in het hoofd geschoten?’ vroeg Beate uiteindelijk.
Harry ging met zijn vinger over het nieuwe litteken aan de zijkant van zijn hoofd. ‘Waarom denk je dat het een schotwond is?’
‘Nou, ik heb verstand van schotwonden, ik ben namelijk technisch rechercheur.’
‘Oké, het was een kerel die voor Asajev werkte,’ zei Harry. ‘Drie schoten van dichtbij. Twee in de borst. Het derde in het hoofd.’
Beate keek Harry aan. Ze besefte dat hij de waarheid sprak. Maar dat het niet de hele waarheid was.
‘En hoe overleef je dat?’
‘Ik liep al twee dagen rond met een kogelvrij vest. Dus het werd tijd dat het nut had. Maar dat schot in mijn hoofd schakelde me uit. En het had me mijn leven gekost als…’
‘Als?’
‘Als die kerel niet onmiddellijk naar de dokterspost in de Storgate was gerend. Hij dwong een arts mee te gaan en die heeft me gered.’
‘Wat zeg je me nou? Dat heb ik nog niet eerder gehoord.’
‘De arts heeft me ter plekke verbonden en wilde me naar het ziekenhuis laten brengen, maar ik werd net op tijd wakker om dat te voorkomen. In plaats daarvan werd ik naar huis gebracht.’