Truls Berntsen. Simpele, naïeve, loyale Truls. Ze had een vermoeden, natuurlijk had ze dat, maar ze kon zich niet voorstellen dat Truls zo geslepen kon zijn. Zo… fantasierijk.
Grand Hotel.
Het waren de pijnlijkste seconden in haar leven geweest.
Niet dat ze af en toe niet had gedacht dat hij haar ontrouw kon zijn. Vooral sinds hij was gestopt met seks met haar hebben. Maar daar konden meerdere verklaringen voor zijn, de stress rond die politiemoorden… Maar Isabelle Skøyen? Nuchter, midden op de dag? En ze had ook begrepen dat deze hele ontmaskering door iemand was gearrangeerd. Het feit dat iemand kon weten dat die twee precies daar waren, duidde erop dat het een vaste routine was. Ze moest elke keer dat ze eraan dacht bijna overgeven.
Mikaels plots bleke gezicht. Die bange, schuldbewuste ogen, als een jongen die betrapt wordt op het pikken van een appel. Hoe kreeg hij het gedaan? Hoe kreeg hij, dat ontrouwe zwijn, het voor elkaar eruit te zien als iemand die een beschermende hand nodig had? Hij die alles had vertrapt wat mooi was, vader van drie kinderen, waarom zag híj eruit alsof hij een kruis droeg?
‘Ik kom vroeg thuis,’ had hij gefluisterd. ‘Dan hebben we het erover. Voor de kinderen… Ik moet over vier minuten op het gemeentehuis zijn.’ Zat er een traan in zijn ooghoek? Had die zielenpiet zich werkelijk een traantje gepermitteerd?
Nadat hij was weggelopen, had ze zich verrassend snel bij elkaar geraapt. Misschien doen mensen dat wel als ze weten wat ze moeten weten. Wanneer er geen alternatief is, wanneer instorten geen optie is. Met een verdoofde rust had ze het nummer gebeld van de man die beweerde Runar te zijn. Er werd niet opgenomen. Ze had nog vijf minuten gewacht, toen was ze gegaan.
Toen ze thuis was, had ze het telefoonnummer laten checken door een dame bij Kripos die ze goed kende. En zij had Ulla verteld dat het om een ongeregistreerde mobiel ging met prepaid. De vraag was: wie zou er zoveel moeite doen om haar naar het Grand te sturen zodat ze het met eigen ogen zou zien? Een journalist van de roddelpers? Een min of meer goedbedoelende vriendin? Iemand uit Isabelles omgeving, een wraakzuchtige rivaal van Mikael? Of iemand die hem niet wilde scheiden van Isabelle, maar van haar? Iemand die Mikael of haar haatte? Of iemand die van haar hield? Die dacht dat hij een kans kreeg als ze eerst van Mikael was gescheiden? Ze kende maar één persoon die zo veel van haar hield, meer dan goed voor hem was.
Ze had haar verdenking niet met Mikael gedeeld toen ze later op de dag hadden gepraat. Hij dacht kennelijk dat haar aanwezigheid in de receptie toevallig was geweest, zo’n blikseminslag die in ieders leven af en toe plaatsvond. Dat onwaarschijnlijke samenvallen van gebeurtenissen dat sommige mensen het lot noemen.
Mikael had niet geprobeerd te liegen door te zeggen dat hij daar niet samen met Isabelle was. Dat moest ze hem nageven. Hij wist dat ze het wist, zo dom was hij niet. Hij had tegen haar gezegd dat ze hem niet hoefde te vragen de affaire te beëindigen want dat had hij op eigen initiatief al gedaan voordat Isabelle het hotel had verlaten. Hij had dat woord gebruikt: affaire. Vast weloverwogen, daardoor klonk het zo klein, zo onbeduidend, zo onfris. Als iets wat haast met een bezem weggeveegd kon worden. Een ‘verhouding’ daarentegen was iets heel anders. Dat hij het inderdaad net had beëindigd in het hotel, daar geloofde ze geen steek van, want daarvoor had Isabelle veel te opgewekt gekeken. Maar het volgende dat hij had gezegd, was wel waar geweest. Dat als het uit zou komen, het schandaal niet alleen hem zou schaden, maar ook de kinderen en – indirect – haar. En dat het bovendien op het slechtst denkbare tijdstip zou komen. Dat het gesprek van vanmiddag was gegaan over politiek. Dat ze hem in de partij wilden hebben. Dat ze hem zagen als een interessante kandidaat die op de langere termijn politiek veel te betekenen zou kunnen hebben. Dat hij precies de persoon was die ze zochten: jong, ambitieus, populair, succesvol. Tot deze politiemoorden, uiteraard. Maar als hij die had opgelost, moesten ze eens samen praten over zijn toekomst. Of die lag bij de politie of in de politiek, waar Mikael dacht het meest te kunnen doen. Niet dat Mikael al had besloten wat hij wilde, maar het sprak voor zich dat een schandaal die deur zou sluiten.
En verder waren er natuurlijk de kinderen en zij. Wat er met zijn carrière zou gebeuren was onbelangrijk in vergelijking met wat een ramp het zou zijn hen te verliezen. Ze had hem onderbroken voordat zijn zelfmedelijden te grote hoogten bereikte en gezegd dat ze de zaak had overdacht en dat haar optelsom op die van hem leek. Zijn carrière. Hun kinderen. Het leven dat ze samen hadden. Ze zei heel simpel dat ze het hem vergaf, maar dat hij moest beloven nooit, nooit meer contact te hebben met Isabelle Skøyen. Behalve dan als commissaris tijdens vergaderingen waarbij anderen aanwezig waren. Mikael had er bijna teleurgesteld uitgezien, alsof hij zich had voorbereid op een gevecht en niet op zo’n tamme vertoning die eindigde in een ultimatum dat hem niet zoveel moeite zou kosten. Maar die avond, toen de kinderen naar bed waren, had hij tenminste voor de eerste keer in maanden het initiatief genomen tot seks.