Runar. Ze was allang vergeten dat dat zijn naam was.
Ze had nooit meer iets van hem gehoord of hem gezien. Totdat hij haar dus belde en vroeg of ze elkaar hier vandaag zouden ontmoeten. Toen herinnerde ze zich weer dat hij Runar heette. Ze had geweigerd, gezegd dat ze geen tijd had, maar hij had gezegd dat hij haar iets belangrijks te vertellen had. Ze had tegen hem gezegd dat hij dat dan maar via de telefoon moest doen, maar hij had gestaan op een ontmoeting, had gezegd dat hij haar iets moest laten zien. Zijn stem was vreemd verdraaid geweest, ze herinnerde zich niet dat hij zo had geklonken, maar misschien kwam dat wel doordat hij een dialect sprak dat het midden hield tussen zijn oorspronkelijke taal uit het noorden en dat wat hij nu probeerde te spreken: het Østlands dialect. Dat gebeurde immers vaak met mensen uit die streken als ze een poos in Oslo woonden.
Ze had toegestemd, een kopje koffie was goed, aangezien ze toch die ochtend in het centrum moest zijn. Dat was niet waar geweest. Net als het antwoord dat ze Mikael had gegeven toen hij had gevraagd waar ze was en ze had gezegd dat ze op weg was naar een ontmoeting met een vriendin. Ze had niet willen liegen, de vraag was alleen zo plotseling gekomen dat ze ineens besefte dat ze Mikael al veel eerder had moeten vertellen dat ze een kopje koffie ging drinken met een ex-collega van hem. Dus waarom had ze dat niet gedaan? Omdat ze ergens dacht dat wat ze te zien zou krijgen met Mikael te maken kon hebben? Ze had er al spijt van dat ze was gekomen. Ze keek weer op haar horloge.
Ze merkte dat de receptionist al een paar keer naar haar had gekeken. Ze had haar jas uitgetrokken en daaronder droeg ze een trui en een broek die haar slanke figuur accentueerden. Ze kwam niet zo vaak in het centrum en ze had iets meer aandacht besteed aan haar make-up en haar lange, blonde haar waarvoor de jongens in Manglerud nog een keer omkeerden om te zien of de voorkant klopte bij wat de achterkant beloofde. En ze had aan hen gezien dat het deze keer inderdaad het geval was. De vader van Mikael had een keer tegen haar gezegd dat ze op die knappe van The Mamas & The Papas leek, maar ze wist niet wie dat waren en had het ook nooit uitgezocht.
Ze keek naar de draaideur. Er kwamen steeds nieuwe mensen binnen, maar niemand met de zoekende blik waarop ze wachtte.
Ze hoorde een gedempte pling van de lift en zag een lange vrouw in een bontjas uit de lift stappen. Ze bedacht dat als een journalist de vrouw zou vragen of het echt bont was, ze dat waarschijnlijk zou ontkennen omdat de politici van de Arbeiderparti hun kiezers liever niet tegen de haren in streken. Isabelle Skøyen. De wethouder van Sociale Zaken. Ze was bij hen thuis geweest tijdens het feest ter gelegenheid van Mikaels benoeming. Het was eigenlijk een inwijdingsfeest voor het nieuwe huis, maar in plaats van vrienden had Mikael vooral mensen uitgenodigd die belangrijk waren voor zijn carrière. Of ‘hun’ carrière zoals hij altijd zei. Truls Berntsen was een van de weinigen geweest die ze kende en hij was nu niet bepaald het type met wie je de hele avond wenst te praten. Niet dat ze daar tijd voor had gehad, ze was een drukke gastvrouw geweest.
Isabelle Skøyen wierp een blik op haar en wilde doorlopen. Maar Ulla had de lichte aarzeling al gezien. De aarzeling die betekende dat ze Ulla had herkend en nu voor de keus stond om te doen of dat niet het geval was of naar haar toe te lopen en een paar woorden te wisselen. En dat laatste zou ze liever niet doen. En voor Ulla gold hetzelfde. Met Truls had ze dat ook wel eens: in zekere zin was ze wel op hem gesteld, ze waren samen opgegroeid en hij was aardig en loyaal. Maar toch. Ze hoopte dat Isabelle voor het eerste zou kiezen en het voor hen beiden makkelijk zou maken. En tot haar opluchting zag ze dat ze al koers zette naar de draaideur. Maar ze bedacht zich kennelijk, maakte rechtsomkeert en had al een grote glimlach op haar gezicht en haar ogen glinsterden. Ze kwam op haar af gezeild, ja, inderdaad gezeild, Isabelle Skøyen deed Ulla denken aan een te groot en dramatisch gevormd galjoenbeeld zoals ze op haar af kwam.
‘Ulla!’ riep ze al van een paar meter afstand alsof het om een hereniging van twee goede vriendinnen ging die elkaar lange tijd niet hadden gezien.
Ulla stond op, al druk nadenkend over het antwoord op de haast onontkoombare vraag: wat doe jij hier?
‘Leuke feestje laatst, meid.’
Isabelle Skøyen had een hand op Ulla’s schouder gelegd en bood haar wang aan zodat Ulla de hare ertegenaan moest leggen. Feestje? Er waren tweeëndertig gasten geweest.
‘Het spijt me dat ik al zo vroeg weg moest.’
Ulla herinnerde zich dat Isabelle een beetje aangeschoten was geweest. Dat de lange, knappe wethouder een poosje met Mikael naar het terras was verdwenen terwijl zij de gasten had bediend. Ulla was een ogenblik jaloers geweest.