‘Maar hij was net uit zijn coma ontwaakt,’ zei Bjørn Holm.
‘Zoiets kan ons elk moment treffen,’ zei Beate met een vlakke stem.
‘Fijn om te weten,’ zei Hagen met een grijns. ‘En nu we klaar zijn met de dode, stel ik voor dat we naar de toekomst kijken.’
‘De kunst om een trauma snel te verwerken kenmerkt mensen met een lage intelligentie.’ Aune nam een slok uit zijn glas. ‘Ik zeg het maar even.’
Hagen liet zijn blik een seconde op de psycholoog rusten voor hij verderging: ‘Ik dacht dat het beter was hier af te spreken dan op het bureau.’
‘Ja, waarom eigenlijk?” vroeg Bjørn Holm.
‘Om te praten over de politiemoorden.’ Hij draaide zich om. ‘Katrine?’
Katrine Bratt knikte. Ze schraapte haar keel.
‘Een korte samenvatting, zodat onze psycholoog op de hoogte is,’ zei ze. ‘Twee politiemannen zijn vermoord. Beiden op de plaats delict van een niet-opgeloste moord en beiden maakten deel uit van het onderzoeksteam van de betreffende moord. Wat betreft de politiemoorden hebben we nog geen enkel spoor, geen verdachten en geen aanknopingspunten voor het motief. Wat betreft de oorspronkelijke moorden gaan we ervan uit dat ze een seksueel motief hadden, er was een aantal technische sporen, maar geen ervan wees naar een bepaalde verdachte. Dat wil zeggen, verscheidene mensen zijn verhoord, maar stuk voor stuk bleken ze weggestreept te kunnen worden, of omdat ze een alibi hadden, of omdat ze niet in het daderprofiel pasten. Nu heeft een van hen onlangs zijn kandidatuur vernieuwd…’
Ze haalde iets uit haar tas en legde het op tafel zodat iedereen het kon zien. Het was een foto van een man met ontbloot bovenlijf. De datum en het nummer toonden aan dat het om een zogenaamde arrestantenfoto ging.
‘Dit is Valentin Gjertsen. Zedendelicten. Mannen, vrouwen, kinderen. Eerste aangifte toen hij zestien jaar was, gerommeld met een negenjarig meisje dat hij had meegelokt met een roeiboot. Het jaar daarop deed een buurvrouw aangifte omdat hij had geprobeerd haar in de wasruimte te verkrachten.’
‘En als we hem koppelen aan Maridalen en Tryvann?’ vroeg Bjørn Holm.
‘Voorlopig klopt alleen het profiel en het feit dat de vrouw die hem de alibi’s heeft gegeven ons heeft verteld dat die vals zijn. Ze deed wat hij haar had opgedragen.’
‘Valentin vertelde haar dat de politie probeerde hem te laten opdraaiden voor een zaak. Terwijl hij onschuldig was,’ zei Beate Lønn.
‘Aha,’ zei Hagen. ‘Dat kan reden zijn voor haat jegens de politie. Wat zeg jij, dokter? Is dat voor te stellen?’
Aune dacht er smakkend over na. ‘Absoluut. Maar de algemene regel die ik hanteer als het gaat om de menselijke psyche, is dat alles wat je je kunt voorstellen mogelijk is. Plus een deel dat je je niet kunt voorstellen.’
‘Terwijl Valentin Gjertsen een straf uitzat wegens aanranding van een minderjarige, verkrachtte en verminkte hij de vrouwelijke tandarts in Ila. Hij was bang dat er wraak zou worden genomen en besloot dat hij weg moest. Ontsnappen uit Ila is op zich niet zo’n heksentoer, maar Valentin wilde dat het eruitzag alsof hij dood was zodat niemand achter hem aan zou komen. Dus hij vermoordde een medegevangene, Judas Johansen, sloeg hem zo dat hij onherkenbaar was en verstopte het lijk, waarop Johansen dus niet aanwezig was bij het appèl en men dacht dat hij was ontsnapt. Toen dwong Valentin de tatoeëerder in de gevangenis om een kopie van Valentins duivelsgezicht te tatoeëren op het enige deel van Judas dat niet tot moes was geslagen: zijn borst. Hij stelde de tatoeëerder en zijn familie een spoedige dood in het vooruitzicht als hij dat ooit aan iemand zou verraden. Dus in de nacht dat hij zelf ontsnapte, trok hij Judas Johansen zijn eigen kleren aan, legde hem op de vloer van zijn cel en liet de deur openstaan zodat het leek of iedereen naar binnen kon gaan. Toen men de volgende ochtend het lijk van Valentin vond, was niemand echt verbaasd. Het was een min of meer verwachte moord op de meest gehate gevangene van de afdeling. Het was zo duidelijk dat men niet eens de moeite nam om de vingerafdrukken van het lijk te controleren en al helemaal niet om een dna-test te doen.’
Het was een poosje stil rond de tafel. Een andere gast maakte zijn entree, hij wilde aan het tafeltje naast hen gaan zitten, maar een blik van Hagen deed hem doorlopen naar een tafeltje verderop.
‘Dus wat je zegt, is dat Valentin is ontsnapt en vrolijk verder leeft,’ zei Beate Lønn. ‘Dat hij achter de oorspronkelijke moorden en achter de politiemoorden zit. En dat zijn motief voor de laatste moorden wraak op de politie in het algemeen is. En dat hij de voormalige plaatsen delict gebruikt om ze uit te voeren. Maar op wat precies wil hij wraak nemen? Dat de politie haar werk doet? Dan zouden velen van ons niet meer in leven zijn.’